28 november 2011

Mission impossible?

Afgelopen vrijdag was het zover. Rob en ik gingen op avontuur. Onze missie:  het paspoort van Michou ophalen. Zoals ik in de vorige posting al geschreven had, hebben wij dit paspoort nodig voor verlenging van onze visa en lag het nog in Michou's studentenkamer in het ondergelopen Salaya.

Donderdags heb ik eerst contact gehad met een proffesor van de universiteit en tevens eigenaresse van MU place. Zij vertelde dat het campus + appartementengebouw droog lagen maar dat de omgeving blank stond. Salaya was alleen bereikaar via bus (en alleen enkele lijnen), trein, legertruck of  verhoogde 4 wheeldrive/ pickup truck. Rob en ik besloten heen met de trein te gaan. Online had ik al eea uitgezocht. We zouden wel zien tot  hoever we konden komen.

Al vroeg vertrekken we naar Hua lamphong trainstation. Vanaf dit main railway station in Bangkok vertrekken treinen naar allerlei bestemmingen in geheel Thailand. Het is een heel mooi oud gebouw, vol historie en we hadden voldoende tijd om op ons gemak koffie te drinken en wat rond te kijken.
Om 9.20 uur vertok onze trein richting Hua Hin. Een rit van zo'n 25 km, enkele reis a 8 bath p.p (0,20 eurocent). Een oud treinstel, klasse 3, geen airconditioning maar met ventilatoren aan het plafond en houten luiken als ramen die gewoon open stonden. Echt om te gillen. Normaliter duurt de reis trouwens ongeveer een uur. Maar ivm de overstromingen deden we er bijna een uur en drie kwartier over. Maar dat gaf niet. We waren een dagje uit, 't is mooi weer en voor ons een geweldige manier om wat van Bangkok en de omgeving te zien. Als je zag hoe dicht de trein soms langs 'woningen' reed....brrr.
En hoe dichter we bij Salaya kwamen hoe meer we van de overstromingen zagen. Het spoor lag wel wat hoger maar toch moest ook de trein soms door het water. Eenmaal aangekomen bij Salaya station stonder er nu geen taxi's of tuk-tuks klaar maar mensen met bootjes die reizigers tegen betaling verder wilden vervoeren. Maar omdat Michou's appartementen gebouw zo'n 3 km verderop aan de spoorlijn ligt wilden Rob en ik in eerste instantie verder over de rails en een aangelegd zandzakkenspoor naar haar kamer lopen. Helaas liep dit 'pad' dood of althans tegen een muur aan. Daar konden we niet overheen. Er zat dus niets anders op dan teruglopen en via de normale doorgaande weg naar de ingang van haar flatgebouw te lopen. En dat betekende door het water waden!!!. Het eerste stuk was knie-diep maar meer aan de zijkant van de 'straat' was het wat beter te doen. Daar was het waterpeil ietsje lager. Maar wat een gedoe zeg. Echt bizar om al dat water en ondergelopen huizen en winkels te zien. Wat een ellende voor al die mensen. Je kon aan de muren van de huizen goed zien hoe hoog het water heeft gestaan. Het waterniveau is dus nu wel aan het zakken maar 40+cm is nog steeds te veel :-(.

Eenmaal in de hoofdstraat zagen we dat de campus van Mahidol, Michou's universiteit het inderdaad redelijk droog gehouden had. Men had met spoed een hele dijk rondom de campus aangelegd en deze heeft het gelukkig gehouden. Maar aan de andere kant van deze barriere lag het dus allemaal onder water. Al lopend door het water kwam er net een legervoertuig voorbij en mochten we instappen. Zij zetten ons daarna netjes bij MU place af.
Omdat de straat hier wat omhoog loopt bleek het inderdaad droog. Dus gelukkig heeft het appartementengebouw geen waterschade opgelopen. Michou's fiets stond dan ook nog netjes in de stalling -_-
Wij hebben buiten toen gauw onze natte schoenen uit gedaan en zijn naar binnen, naar de 7e verdieping gegaan, naar Michou's kamer...alwaar we als eerste haar paspoort hebben gepakt. JOEHOEE missie geslaagd!!  Hoe we verder weer thuis komen dat zien we wel maar we hebben het in elk geval het geen waarvoor we kwamen! Snel nog even de kamer en koelkast geinspecteerd maar omdat de stroom gewoon is aangebleven was alles prima in orde. Geen ontdooide vriezer en/of bedorven levensmiddelen. Pfff. Alleen een laag stof maar dat mag dochterlief straks zelf schoonmaken ;-)

Toen weer gauw naar buiten, natte schoenen aan en weer door het water richting station lopen. De trein naar Bangkok gaat pas weer eind vd dag maar met een beetje gelukt halen we de trein naar station Bangkok Noi (Thonburi). Dan zijn we in elk geval weer dichter bij Bangkok centrum. Maar al lopende zag ik opeens een bus staan waarvan ik aan het busnummer te zien vermoedde dat deze richting Bangkok ging.  Dus door het water naar de overkant en dit gevraagd. Chauffeur sprak geen Engels maar het woord Bangkok verstond hij wel en hij knikte. Dus besloten we om terug dan maar met de bus te gaan. Is weer wat anders en zien we wellicht nog wat meer van de omgeving. Het buskaartje kostte wel 9 bath (0,24 eurocent) p.p en dan mag je plaatsnemen op houten banken en voor een open raam zitten. Een vreselijk oud barrel, gaten zaten in de houten vloer! maar wederom een hele belevenis. En je zit tussen de locale Thai. De bus reed een alternatieve route maar moest nog steeds door 'n flinke laag water. De meesten rijbanen waren dan ook onbruikbaar dus tegemoetkomend verkeer (vrachtwagens, pick up trucks of andere bussen) manouvreren maar ternauwenood langs elkaar. En die tegenliggers veroorzaken ook golven dus tot 2x toe sloeg de bus af en hield ik mijn hart vast of de chauffeur de motor weer aan de praat zou krijgen. Maar het moet gezegd, hij was een prima mechanicien.
Onderweg weer veel gezien en ruim een uur later kwamen we Bangkok binnen. Bij een shopping mall uitgestapt en eerst even gauw wat gegeten. Daarna met een taxi (77 bath = 1,95 eurocent) terug naar Hua Lamphong station alwaar onze auto geparkeerd stond.

Al met al waren we om 4 uur weer thuis. MET paspoort...


Mission IM POSSIBLE!!

Nu dinsdag de visa stempels regelen. Kunnen we weer 3 mnd vooruit.


24 november 2011

Hebben wij dat weer

Tjonge alweer ruim 1,5 week voorbij na mijn laatste posting.  En deze keer was er genoeg gaande om over te bloggen.

Maar door Facebook heb ik veel minder de behoefte mijn weblog bij te houden. Tegenwoordig knal ik via FB mobiel a la minuut wat ik doe of wat op dat moment mij bezighoudt online, fotootje er bij et voila .......iedereen is gelijk op de hoogte. Je krijgt direct reacties op je status en bovendien zitten veel van mijn webloglezers ook op FB. Dan voelt het bloggen een beetje als mosterd na de maaltijd. Maar.... aangezien er ook nog steeds trouwe lezers zijn die geen facebook account hebben en het blog een leuk naslagwerk voor mij persoonlijk is nu toch maar weer een nieuw blogje.

Michou's universiteit heeft nog steeds te lijden van de overstromingen en heeft maar weer eens openingsdatum van de campus & colleges  opgeschoven van 28 november naar 13 december (gevolg: alle semester data schuiven door en vakanties en vrije dagen schieten erbij in). Dus is een gezamenlijk kerst- EN zomervakantie als gezin nu definitief van de baan. Flink balen maar 't is niet anders.
Plannen gewijzigd. Gelukkig komen  mijn ouders met de feestdagen. Voor ons is Bangkok en Thialand ook nog onbekend dus gaan we gezellig samen de toerist uithangen. Mats heeft daar niet zo'n behoefte aan en voor hem hebben we daarom een ticket Dubai geboekt. Hij gaat naar Cody en viert kerst en oud & nieuw bij en met zijn vrienden. Dat is natuurlijk voor een tiener ook veel leuker. OF feesten, naar Ski Dubai, surfen en op het strand hangen met je vriend(inn)en OF met je oma in een tuk tuk....'n erg moeilijke keuze  -_-
En zoals Rob's zo mooi schreef op zijn FB page:

Mijn dochter vloog op haar 16de alleen naar de USA. Mijn zoon vliegt met 15 jaar alleen naar Dubai. Ik vloog voor het eerst in mijn eentje op mijn 30ste. Tijden veranderen.

Me dunkt, onze kids zijn bevoorrecht.

Ook heb ik van de week het geld voor  Global Citizens Week (aka Week without Walls) voor zoonlief betaald. Dit jaar blijft hij nog 'gewoon' IN  COUNTRY gaat hij o.a. mountainbiken en kajakken in westen van Thailand. Tja, is weer eens wat anders dan op de fiets naar de Ginkelse hei.

Verder kon ik nog meer de portemonee trekken want we gaan op 2 december met een groep Nederlanders Sinterklaas-dobbelen (?) en moeten er dus mooie, leuke, grappige of heel foute kadootjes gekocht worden. Samen met Felicia (baasje van Binkel en Bonus) ben ik naar een van de vele shoppingmalls in downtown Bangkok gereden (wat een luxe; vriendinnen met een prive chaffeur!) om eens flink te gaan schoppen. Daar ook nog heerlijk gelucht en wederom vinden Dr. Frank of Sonja B. geen klant in mij -_-


Mango sticky rice & yakisoba with chiken.

Eenmaal weer thuis bleek dat onze XL Hoover koel-/vriescombinatie de geest gegeven had. Natuurlijk zat deze net aardig vol met eten :-( Rob kon zo gauw niet het probleem ontdekken en ook het servicenummer dan wel internet bood geen oplossing. Afijn, om een lang verhaal kort te maken hebben we dezelfde avond maar een nieuwe koelkast gehaald. Er was niet veel keus, veel warenhuizen staan nog onder water of hebben waterschade geleden, en dus hebben we een modelletje gehaald die nog in de winkel op voorraad was. Hij is vanmorgen afgeleverd en over een uurtje kan ik hem dan aanzetten en gebruiken (vanavond wordt het kliekjes eten van hetgeen inmiddels ontdooid is).

En blijven we nog even in het rijtje van hebben wij dat weer...... het is blijkbaar zo dat, al bezitten we een Thai residentie visa voor 1 jaar (non-immigrant visa) toch moeten we ons elke 3 maanden melden bij immigratie. Die oproep kwam van de week binnen. Locale regeltjes he. Rob heeft hier geen last van want hij reist zo veel dat iedere keer dat langs de douane komt zijn visastempel automatisch vernieuwd wordt. Maar Michou, Mats en ik moeten daarvoor naar het immigratie kantoor toe. Persoonlijk gaan, maar je kan ook een gemachtigde sturen. Zolang het ingevulde en ondertekende 'long stay' formulier met origineel paspoort maar meegebracht worden. Tja, nu mogen jullie raden waar Michou's paspoort zich op dit moment bevindt. Bingo....in haar appartementje.... waar de boel nu ondergelopen is. Area is alleen te bereiken via legertruck. Dus dit weekend maar uitdokteren hoe we evt. per trein, bootje en legertruck bij haar kamer kunnen komen. Gelukkig woont ze op de 7e verdieping dus haar spullen zijn droog. Tja toen ze in oktober even een paar dagen thuis kwam hadden we nooit gedacht dat waar zij woont ook alles zou onderlopen en dat de universiteit zo lang dicht zou gaan. Anders hadden we uiteraard veel meer kleding en belangrijke papieren meegenomen. Off topic; ik ben benieuwd hoe haar koelkast er nu trouwens uitziet euh ruikt?

Ook vandaag maar eens bellen met immigration wat de uitzonderingen zijn en anders hoe hoog de boete is bij je niet melden (of althans niet kunnen tonen van een paspoort)....

Never a dull moment hier in huize Kemper.


11 november 2011

hondenblog

Vrijdag alweer, bijna weekend. Eigenlijk niet veel te melden, dagen gaan sloompjes in elkaar over.
Mats is weer naar school, halejuja, en alleen Michou is nog thuis. Tegen de tijd dat Mats uit school komt, zie je Michou in de bewoonde wereld verschijnen. Madam houdt er zo haar eigen ritme op na:-)

Mijn ochtendritme is veel van hetzelfde. Onmenselijk vroeg wakker worden omdat manlief zulke idioot werktijden erop nahoudt, dan als eerste direct de hond naar buiten (in tuin) doen, katten eten geven (die ook allang miauwend aangeven wakker te zijn), daarna Dinkel haar brokken voorschotelen,  en in een verloren kwartiertje alvast mijn laptop aanzetten, thee zetten en dan zoonlief om 6.15 uur wakker maken. Terwijl Mats worstelt met wakker worden check ik vast mijn e-mails en FB  (hoezo verslaafd?) en ga dan naar boven, trek mijn sportkleren aan en check ondertussen bij Mats in hoeverre hij uit bed is. Als hij eenmaal om 7 uur de deur uit is, loop ik zijn en onze slaapkamer na, ruim kleding op, sla bedden open, check wasmand, gooi wasmachine vol en zet deze aan en ga dan om ca. 7.15 uur met Dinkel lopen. Ondanks dat ik geen ochtendmens ben, althans ik ben pas echt aanspreekbaar na een bakkie koffie -_-, vind ik het eenmaal buiten echt heerlijk.  Zo vroeg op de dag is het nog niet zo warm en je ziet de wereld om je heen ontwaken. Het ruikt zo lekker en je hoort de vogels. Heel soms ben ik echt nog te moe (weer veels te laat naar bed gegaan voor een wekker die om 5.30 uur afloopt) en duik ik weer een uurtje mijn bed in. Alleen loop ik dan pas zo laat met Dinkel. Ik neem me dan braaf voor eerder naar bed te gaan, maarja ik ben nu eenmaal een avondmens.

Afijn, eenmaal buiten is het dus lekker en een gezellige drukte. Mensen die gaan werken, moeders die terugkomen van kinderen naar school brengen, sporters, maids, tuinmannen en andere werklui die naar hun werkgever rijden EN honden die uitgelaten worden. Tegenwoordig lopen Dinkel en ik al best een aardig ommetje en volgens mij kent inmiddels iedere guard ons wel. Daar komt dat gekke mens met DINKEL aka Tiger.

Het duurde even voordat Dinkel wandelen echt leuk vond. Ik liep in het verleden (ahum) dan ook vaak voor joker met een hondje die ik echt mee moest slepen of zelfs het laatste stuk kon dragen omdat mevrouw niet verder wilde lopen. Inmiddels is Dinkel aardig gegroeid en kennen de securitylui haar allemaal en roepen ze d'r al van verre. DINKKKELLL. Ze rent daar dan enthousiast naar toe en 9 van de 10 keer word ik er achteraan getrokken en struikel ik over een stoeprand of loop tegen een boom, struik of ander object omdat ik natuurlijk net niet op tijd haar rolriem kort gehouden heb. Of Dinkel vliegt een meter in de lucht omdat ze opeens niet verder kan omdat haar riem aan het einde van z'n lengte is. En mijn arm wordt dan bijna uit z'n kom getrokken en sta ik te zwaaien alsof ik een vliegtuig binnen wil leiden. De guards vinden het geweldig en denken dat onze dame dol op hen is. (Ze snappen niet dat Dinkel eigenlijk meer komt kijken of er wat te snoepen valt. De ontbijt, lunch en dinner bakjes staan allemaal op de grond naast de securityhuisjes en etensrestjes worden in de bosjes gegooid...en dat weet onze Dinkel inmiddels LOL).

Dinkel heeft van sommige guards de bijnaam TIGER gekregen. Met haar gestroomde vacht lijkt ze inderdaad op ......een tijger. Het gekke beest krijgt nog een indentitiescrisis met die twee namen haha.

Het allerleukste vind Dinkel andere honden. Ze wil zoooo graag spelen. En buiten kom je die K9's tegen dus tegenwoordig wil ze heel graag 'UIT'.  We moeten het tuin hek dan ook goed goed dichthouden.
En er zijn hier in ons compound heel veel honden. Veel van die kleine keffende euh...schoothondjes maar gelukkig ook grote exemplaren zoals Golden Retrievers en Labradors. Toevallig lopen er hier 6 jonge bruine labradors rond, door meerdere gezinnen geadopteerd uit het zelfde nest. Zo lief.
De meesten honden worden uitgelaten door de maids, die de beesten liever niet laten spelen en bang zijn voor wat andere te enthousisate exemplaren (a la Dinkel), maar gelukkig lopen er ook baasjes rond die zelf met de honden wandelen en in zijn voor een praatje en een playdate. Omdat er niet echt een afgesloten honden uitlaatveld is of een plek waar we de honden los kunnen laten hebben Dinkel en ik al een keer bij golden retriever Binkel thuis gezwommen en bij labrador Daisy in hun tuin gespeeld. De honden lekker ravotten en de baasjes aan de koffie. 'n Prima oplossing.
En een leuke manier om contacten op te doen -_-



Maar omdat Dinkel zo dol is op spelen, en verwacht dat bij elk lopend persoon een hond hoort, gaat ze dus regelmatig zitten wachten op die gespotte wandelaar. Daar sta ik dan als een idioot te trekken aan de riem om madam mee te krijgen. Of zij trekt mij juist de andere kant op omdat ze naar de overkant wil. Opeens is ze dan oost-indisch doof.  En een boxer is een sterke hond kan ik je vertellen. Het is wederom een spektakel voor de guards. En een wandeling duurt zo ook uren als ze steeds met d'r kont op de grond gaat zitten. Ik krijg er in elk geval gespierde armen van. Af en toe waag ik een poging om hard te lopen met haar. Gaat nog niet al te best met het netjes langszij blijven lopen maar dat geeft niet want ik kan toch ook niet te lang rennen ivm mijn rug. We proberen in elk geval flink de pas erin te houden of in elk geval een aardig stukje te lopen zodat we toch onze morning workout krijgen.

Nu alleen nog beiden leren minder te snoepen ........ maar ja thuis is dan inmiddels tijd voor een douche, koffie en een koekje euh ik bedoel ontbijt.

3 november 2011

updeetje

Inmiddels zullen jullie de verhalen en nieuwsberichten over de overstromingen in Bangkok wel zat zijn. Wij in ieder geval wel -_-.
Gelukkig houden we het nog steeds droog in onze wijk en lijkt het erop dat onze buurt goed wegkomt. Maar pas als AL het water is afgevoerd weten we dit zeker. Tot dan .......

Aangezien de situatie vorig weekend nog kritisch was, en ik opeens de mogelijkheid had om de tickets van mijn ouders kosteloos om te boeken, heb ik dit toch maar gedaan. Beter safe then sorry. Anders zouden opa en oma volgende week al komen maar nu bezoeken ze ons in december. En nu hoef ik ook niet gauw alle opgeslagen meubelen uit de logeerkamer te sjouwen. Bovendien is het nu niet echt leuk toeristje spelen hier in de omgeving met al dat water. Hopelijk is in December beter. Verder heb ik de geboekte vakantie naar Phuket eind van het jaar ook maar geannuleerd omdat Michou's vakantie veranderd is. Zij is dus niet vrij. Nu zijn in elk geval mijn ouders gezellig met kerst hier. En we zien wel wat we dan in die periode nog gaan doen. Ik boek in elk geval niets meer op voorhand.

Zoals geschreven in de omgeving om ons heen is het aardig nat. Dus toen Mats en ik eergisteren vanuit downtown Bangkok met de taxi terug naar huis gingen reed de -niet Engels sprekende- chauffeur lina recta het ondergelopen gebied binnen. Zucht, we hadden blijkbaar  een watertaxi besteld.


 Na een giga omweg kwamen we uiteindelijk toch nog droog thuis aan. Mats had al visioenen dat hij moest gaan zwemmen haha.

Inmiddels is Mats herfstvakantie afgelopen en is school weer 'begonnen'. Althans virtueel want volgens Thai Goverment resolution (verordening) moeten alle scholen tot 15 nov. gesloten blijven. Dus hij zit deze week thuis maar volgt E-learning. Online, via speciale schoollink, staan de div. lessen en het huiswerk wat gemaakt moet worden. En had de school nog even hoop op dispensatie en dat ze toestemming kregen om volgende week open te gaan blijkt vandaag dat ook zij nog een week langer dicht moeten blijven. Nog een week van E-learning. Niet ideaal natuurlijk. Je zult maar senior zijn en dit jaar  eindexamen doen. Afijn, het is overmacht en om de gemiste instruktiedagen in te halen worden o.a. alle early-dismissal days, parent-eacher conferences (normaliter een vrije dag voor studenten) ingetrokken en de springbreak ingekort. Je begrijpt Mats was erg blij :-(. Maar liever dat dan, zoals bij Michou, men de kerstvakantie opoffert .

Verder is het best een beetje 'saai' hier want veel ondernemen we niet. Deze week is het gelukkig wel weer wat drukker in ons compound. Michou zit hele dag met haar neus in de e-boeken, Mats speelt x-box en doet nu wat aan school en manlief werkt. Hij kan nog steeds kantoor bereiken al duurt de reis erheen wat langer. Ik drink koffie bij Starbucks, al dan niet met vriendinnen, haal mijn boodschappen, heb een keer een footmassage geboekt, loop dagelijks met Dinkel (of beter gezegd Dinkel loopt met mij of nog beter gezegd neemt een loopje met mij....dat beest is niet wijs met uitlaten) en kreeg ik vandaag een traditional Thai oil massage van Maleise vriendin Felicia aangeboden waarna we op mijn kosten uitgebreidt zijn gaan luchen.

Tja, je moet jezelf in deze barre tijden toch verwennen nietwaar.