23 januari 2013

What a difference a week makes.

Had ik het in mijn vorige post nog over hoe gezellig en leuk het nieuwe jaar begon blijkt dat het ook zo weer anders kan zijn.

Vorige week woensdag melde onze maid dat ze een nieuwe klant had gevonden op de dagen dat ze bij mij (en vriendin Marion) werkte en of ik/wij onze uren maar even wilden aanpassen. Pardon?
Nou werkte de maid bij ons parttime en ik had al diverse keren mijn dagen gewijzigd opdat zij dan nog een ander adresje erbij kon nemen. In principe was ik best tevreden met haar, ze is dol op onze dieren en wat schoongemaakt moest worden werd schoongemaakt. Ik had haar zelfs in contact gebracht met Marion en wat van mijn uren 'opgeofferd' (tegen hetzelfde salaris!) zodat wij samen de maandag, woensdag en vrijdag voor onze rekening konden nemen.  Tja, als je ooit 1 vinger geeft.......
Nou om een heel lang, vooral leugenachtig, verhaal kort te maken de maid bleek dus niet zo betrouwbaar, of liever gezegd loyaal, te zijn als ik dacht. Als je mij na al die tijd zo aan de kant zet voor een paar extra knaken (terwijl ik al ZEER goed betaal) hoef je direct niet meer terug te komen. Vrijdag mocht ze nog wel eerst mijn strijk wegwerken (de reden dat ik ooit aan een maid begon) en daarna haar sleutel EN entree pasje voor het compound inleveren. Tenslotte had ik haar workpermit hier binnen Nichada betaald.

 En zo doe ik dus het huishouden weer zelf. Ergens ook wel lekker, zo druk heb ik het niet en die strijk die doe ik wel wanneer ik zin heb -_-.
Wel jammer dat er nu niemand is die af en toe de hond eens kan uitlaten wanneer ik weg ben of voor de katten zorgt als we op vakantie zijn maar ook daar vind ik wel een oplossing voor.

Over de hond gesproken die heeft al tijden last van ringworm. Op zich niets ernstigs maar het jeukt zo. Onze dame blijft krabben. Dus bij dierenarts medicijnen gehaald en na gebruik is het dan over. Totdat het weer begint en we opnieuw medicijnen geven. Veel honden hier binnen Nichada  hebben er last van dus het blijft een vicieuze cirkel met elkaar besmetten. Nou vind ik al die antibiotica maar niets (om over de kosten maar niet te spreken) en ik ben niet van plan al die jaren dat wij  hier nog wonen Dinkel continue medicijnen te geven.  Dat kan niet goed zijn voor zo'n dier.
Dus hoorde ik van de man in de kennel (en van mijn maid!) dat ze hier altijd homeopatische middelen gebruiken zoals Tea Tree oil.
Ik dat spul eergisteren gekocht en hondenbeest ermee ingesmeerd. Baat het niet dan schaadt het niet dacht ik.......FOUT!!!!!!!!!!!!!!

De volgende ochtend maakte Dinkel maar een apatische indruk, at wel maar wilde daarna eigenlijk niet uit. Ze had ook geen interesse in haar bal en liep bovendien wat 'wobbelig'. Ze had geen pijn maar leek niet zo stabiel op haar achterpoten. Thuis wilde ze eigenlijk alleen maar slapen. Toen 's middags Mats uit school kwam met wat vrienden en Dinkel absoluut geen sjoege gaf om op te staan wist ik dat er wat fout zat.  Normaliter is Dinkel bij visite een echte spring in het veld.
Wat googlen op 'tea tree oil' maakte dat ik spontaan kokhalsneigingen kreeg. Jeetje dat spul kan giftig zijn voor sommige honden zijn en zelfs dodelijk voor katten. En ook al had ik het in een verdunde versie op Dinkel gebruikt ze had duidelijk toxicologische verschijnselen. In mijn poging om mijn K9 friend beter te maken heb ik haar alleen nog maar 'zieker' gemaakt. Arghhhh.
Dus auto in en naar de dierenarts. Gelukkig is op de Chaengwattana Road het Thonglor Animal hospital 24 uur geopend. Dat weten we nog van de vorige keer.
Gelukkig viel het voor Dinkel allemaal nog mee en had ik er al goed aangedaan om haar een paar keer af te spoelen/wassen en water te laten drinken. Wat charcoal tablets ( soort NORIT?) moeten het beetje gif in haar lijf absoberen.

 
Vanacht heb ik haar maar lekker vertroeteld en mocht ze op bed slapen. Baasje is er toch niet -_-
En vanmorgen lag ze alweer te kroelen met haar feline friend en was ze een stuk kwieker. Pffff

Dus gebruik dit middel NOOIT op je huisdier. Ook al hoor je van anderen dat hun huisdier er nooit bijverschijnselen van heeft. Had ik bijna mijn viervoeter vergiftigd!

17 januari 2013

Gezellig begin van 2013

Feestjes en gezelligheid..... ik ben er dol op. En wat dat betreft begint 2013 goed voor ons.

De Nederlandse Vereniging Thailand in Bangkok (NVTB) organiseerde afgelopen zondag de traditionele nieuwjaarsduik. Uiteraard waren ook wij van de partij. We moeten tenslotte onze eigen 'Kemper traditie' in ere houden.
In Brazilie doken we knus in ons eigen zwembad, in Dubai doken we met de Nederlandse vereniging gezellig met z'n allen in de Arabische golf, in Nederland renden we in 2010 in Zoetermeer het ijskoude Noord-Aa meer in en dus kunnen we nu in Bangkok niet achterblijven. Sprongen, euh lees meer iets van pootje baden, we vorig jaar nog bij Rayong in de Golf van Thailand (tijdens onze kerstvakantie/ duikcursus) wilden we het dit jaar toch het 'echte werk' beleven met medelanders.

Photobucket
klik voor filmpje
 
Even buiten Bangkok, op het terrein van TE wake N' Ski park had de NVTB het nieuwjaars evenement georganiseerd. Onder het genot van muziek, 'n Heineken biertje, lekkere oliebollen, een uitgebreide bbq met sate en pindasaus doken we met de Unoxmuts het water in. Bleh, dat valt vies tegen zo met die modderige ondergrond en het vieze warme water.  Ff lekker afkoelen doe je niet.  Echt afzien hoor LOL.
Daarna zalig gegeten, geklets en liefhebbers konden nog gaan wakeboarden of waterskieen of gewoon mee in het speedbootje. Leuk om weer wat nieuwe gezichten te zien en andere Nederlanders te leren kennen. Kortom het was genieten en de complimenten aan de organisatie. Het waterskipark is trouwens ook erg leuk en goed te bereiken vanaf ons huis, en volgens de Amerikaanse eigenaar mogen honden op het terrein. We zullen hier dan ook nog wel eens een dagje met Dinkel naar toe gaan.


Het volgende evenement wat de Ned. Ver. organiseerde was een Koffie Cultuur excursie naar Wildlife Friends Foundation Thailand onder begeleiding van oprichter Edwin Wiek.

Afgelopen dinsdagochtend vroeg vertrokken we in 2 busjes vanaf Bangkok richting Cha-Am/Hua-Hin naar het rescue center.
Hier kregen we een allerhartelijkst ontvangst en een uitgebreide rondleiding over het park en nieuw (zelf beplante) aangelegde bos. We bezochten het hospitaaltje, zagen de opgevangen olifanten, allerelei soorten apen, beren, vogels, een krokodil en zelfs een otter. Dan nog de vele zwerfhonden en katten die aan zijn komen lopen en je begrijpt dat de zorg voor dieren een 'never ending story' is. We kregen een overheerlijke lunch aangeboden en vertrokken daarna in 2 safariwagens naar het nieuwe stuk land van het center waar in de toekomst de olifanten en apen meer ruimte hebben (als het ware hok-loos) en sommige van de dieren zelfs voorbereid worden op een toekomstige vrijlating terug in het wild. Helaas is dat niet voor alle dieren haalbaar. Het centrum draait volledig op donaties en hulp van vrijwilligers. Uiteraard lieten wij dan ook een envelopje met inhoud achter.

Ik was erg onder de indruk van het geheel; groots en vooral het enthousiasme (ondanks tegenwerkingen van locale overheden en organisaties  en het gevoel dat wat er gedaan wordt maar een druppel op de gloeiende plaat is want zolang er geld word verdiend aan wildlife handel blijft dit dierenleed voortbestaan), en de professionaliteit. Ik kan ook niet genoeg benadrukken dat dit een hele goede organisatie is en iedere steun hard kan gebruiken -_-.
Mocht je ooit Thailand bezoeken dan is een bezoekje aan dit Wildlife Center zeker een aanrader.
Ik ga in ieder geval binnenkort terug met Michou want dit is echt helemaal haar ding. Hier studeert ze voor en ik verwacht dan ook dat ze  zeker gaat volunteren.



Eenmaal weer thuis kregen we nog bezoek van nicht Jaqueline en haar partner Henk die, voordat ze weer naar Nederland vlogen, nog even met ons gingen eten bij River Tree House. Altijd goed zo zittend aan het water, genietend van de ondergaande zon. Heerlijk eten, goed gezelschap wat wil een mens nog meer.

A.s. zaterdag hebben we nog een borrel bij Nederlandse vrienden hier bij ons in de wijk dus wat betreft gezelligheid begint 2013 helemaal prima!

Nog 1 dagje en dan is het weekend.  Straks Michou en een vriendin ophalen die dit weekend bij ons slapen en hier in de buurt naar een ander soort dierenpark Safari world willen.
Manlief vertrek dan voor 1 week naar Taiwan en vliegt dan door naar Israel. Die reis zat nog in de pijpleiding nadat de vorige reis geannuleerd werd vanwege de onrusten aldaar. Dus komende twee weken ben ik echtgenoot-loos. Maar ik heb al weer de nodige koffie dates  en afspraken op school gepland staan dus ik hoef me niet te vervelen.

11 januari 2013

De Bios

Gisteren las ik een leuk stukje bij Hotelletje over bezoek aan de bioscoop.
Leuk onderwerp want ook wij gaan graag naar de film.


In onze verkeringstijd gingen Rob en ik graag naar de bioscoop. Het had wat romantisch zo samen in het donker en tja, je moest toch ergens heen om alleen te zijn ;-). Eenmaal getrouwd bleven we regelmatig de cinema met een bezoekje vereren maar na de komst van de kinderen werden die filmuitjes minder. Ook omdat de prijzen aardig omhoogschoten. Voor een middagje bios met het gezin moest je aardig in de buidel tasten. Voor menigeen was dat blijkbaar het geval want in die tijd schoten de video-theken toen als paddestoelen uit de grond. Verhuur was de oplossing. Ook wij werden lid van een videotheek en huurden wel elk weekend een aantal films. Gezellig thuis op de bank, collaatje en popcorn erbij en kijken maar. Ff stopzetten voor een plaspauze of als de telefoon ging. Lekker in eigen huis, zeer handig met (kleine) kinderen. 

In Brazilie was de bioscoop weer betaalbaar maar waren de films of nagesynchroniseerd of met Portuguese ondertiteling. Ook duurde het relatief lang voordat een nieuwe film in Zuid-Amerika uit kwam. Daarbij spraken de kids in het begin Engels noch Portugees dus al heel gauw werden we hier ook lid van een videotheek. Er zat er eentje direct bij ons om de hoek. Super handig. De kids liepen soms alleen naar ons 'mannetje' om een filmpje te halen. Al huurden we geen video's meer maar waren het nu dvd's geworden. Ook Rob en ik huurden met grote regelmaat een dvd'tje al gingen we ook wel naar de bioscoop want i.t.t. tot Nederland had je hier geen grote pauze tijdens de film en was het gewoon gezellig om er even samen uit te zijn.

Eenmaal in Dubai bleken er niet veel videotheken aanwezig. Een soort dvd verhuurautomaat stond er in de supermarkt maar daar zaten de meeste recente speelfilms niet tussen. Beetje ouwe meuk. Tja, je had verder wel zo'n Indiaas mannetje die aan de deur kwam met fake dvd's maar vaak speelde die dan niet af  in je buitenlandse dvd speler, verkeerde regiocode enzo. Dus dat was hem ook niet.
Inmiddels spraken de kids vloeiend Engels en met hun jonge tienerleeftijd is er niets leuker dan met je vrienden naar de mall gaan en daar een filmpje pakken. Shoppingmalls en bioscopen in Dubai genoeg. De bioscoopprijzen waren hier wel weer hoog(er) maar ja, voor niets gaat de zon op en het is beter dan het alternatief; op straat, euh in de mall, rondhangen.
Wat wel balen voor de kids was (vooral voor 'kleine' Mats) dat ze in Dubai streng de leeftijdsgrens hanteerden. Menig film mochten ze niet zien omdat die voor boven de 15+ was. Het stomme was dat deze filmranking gebasseerd was op 'sex' of de hoeveelheid 'bloot' in de film en niet op geweld. De meest aggressieve films, waar ze elkaar de hoofden afhakken kreeg de ranking 12+ of 'with adult supervision' maar een blote borst in de film en het was 15 jaar en ouder of zelfs 18+. En dan kon ik als volwassene hoog en laag springen maar mijn kind mocht dan niet met mij mee naar binnen.
Nou had zoonlief al wel gauw door hoe je dat toch kon omzeilen. Laat dat maar aan de jeugd over. Hij heeft in ieder geval alle films die hij wilde zien gezien ;-) Vooral Mats was dan ook vaak met z'n vrienden in de bioscoop te vinden.
Ook Rob en ik gingen hier regelmatig want alle blockbusters werden hier gelijktijdig met de Amerikaans release vertoond. Dochterlief ging ook wel graag naar de movies maar zij heeft een hele andere smaak van film genre dan  haar ouders (lees: als haar moeder). Dus soms offerde Rob zich op om met haar die film te gaan bekijken terwijl ik me dan vermaakte in de shopping.
Enige nadeel vond ik wel de troep in de bioscoop (popcorn die door de hele zaal werd gegooid) en soms drukke en luidruchtige jeugd. En zonder te willlen 'vingertje wijzen' waren dit vooral de locale Emiratie jeugd die een air houden van dit is ons land dus jij zegt daar niets van. Helaas deed het bioscooppersoneel (vaak Filipino's) er ook niets aan.

Hier in Bangkok gaan we ook met regelmaat naar de bioscoop. Het zijn weer schappelijke prijzen en er zit een (kleinere) bioscoop in de mall vlak bij ons compound. We kunnen er op de fiets (euh met de golfcart) zo naar toe. De meeste major movies worden hier vertoond, al is het soms voor wat korte periode omdat ze dan weer een andere nieuwe film showen. Maar in er zijn genoeg mega bioscoopcomplexen met veel meer zalen te vinden in Bangkok. Wij kiezen gewoon voor gemak en nemen voor lief dat niet alle films hier in ons bioscoopje draaien.
Mats gaat ook hier weer vaak met z'n vrienden  naar de film en Michou gaat regelmatig met studiegenoten maar dan naar een grote bioscoop down town.
De films zijn of in het Thai's of in het Engelse met Thaise ondertiteling. Ook hier weer geen pauze tussen de film door en met keurig opgevoed publiek. Vooraf wel veel reclame EN een filmpje over de Koning van Thailand. tijdens dit filmje wordt het publiek geacht te gan staan als eerbetuiging voor het koninglijke huis en iedereen doet dat dan ook keurig. Eenhele gekke gewaarwording als je dat de eerste keer meemaakt. En wee gebeente als je blijft zitten. Dat is een grote beledinging voor de Thai.

Afijn, zo zijn we vorige week dus gezellig met dochterlief naar de film Jack Reacher geweest. Een ouderwets avondje uit. En toen wij naar binnen gingen kwam zoonlief er net met een groep vrienden uit. Tja, die geeft liever zijn zakgeld uit aan een bioscoopkaartje dan dat hij zich met z'n ouders (op hun kosten) in de cinema vertoond haha.


Goede voornemen

Een van mijn goede voornemens is om toch meer te bloggen. Ik kreeg al vaker een reactie dat het zo jammer is dat de frequentie van verhalen de laatste tijd zo afnam. Beetje een writersblock?
Ook had ik na het debacle van de migratie bij Weblog.nl het gevoel dat mijn kindje een langzame dood was gestorven. De nieuwe site opzet voelde niet meer als mijn eigen pagina en ik had verder het idee dat niemand meer zo zat te wachten op 'veel van hetzelfde' maar dan uit een ander werelddeel.

Ik begon het bloggen ooit als communicatiemiddel met het thuisfront en die weten inmiddels dat het goed met ons gaat. Reacties op postings bleven uit en met de komst van Facebook werd de animo om te bloggen dus minder.
Maar nu ik mijn eerste blog postings uit onze Brazilietijd in boekvorm heb gegoten herleven oude tijden weer. Ik zie ik hoe leuk het is om die verhalen terug te lezen. Je vergeet alles zo gauw en als ik dan die foto's erbij zie...... Super. Het is toch een soort van dagboek en als er dan ook positief op gereageerd wordt blijkt dat jullie het toch graag lezen :-).

Dus hartstikke bedankt voor alle leuke reacties op dit blog en via Facebook.

9 januari 2013