Rob zette mij 's morgens vroeg af bij het hospital en daarna namen de zusters het over. Heel lief, vriendelijk en kundig personeel. Ik werd overal heen gereden en na alle onderzoeken in een zeer luxueuze prive kamer geinstalleerd. Wat een verschil met het ziekenhuisje in Griekenland. Een hele balzaal voor mij alleen. Van alle gemakken voorzien, spiksplinter nieuw, state of the art met o.a tv, internet en wifi en zitruimte voor je bezoek. Niets dan lof voor dit ziekenhuis.
Het lange wachten kon beginnen. Maar al tv kijkend, mijn e-reader en met internet was het goed te doen. Ondertussen kwamen de zusters regelmatig langs, kreeg ik een infuus en andere naalden in mijn lijf geprik en werd ik verder best in de watten gelegd. Om iets voor 8 uur 's avonds was het richting de operatiekamer. Helaas bleek er net een spoedgeval bij de ehbo binnengekomen te zijn waar mijn specialist naartoe geroepen werd. En zo begon mijn operatie pas om 10 uur 's avonds. Ik lag al bijna te pitten.
Afijn, over de operatie valt weinig te vertellen. Operaties zijn nooit leuk en ik ben altijd blij als ik weer wakker wordt ;-). Ik had o.a. een ruggenprik en roesje gekregen (en dat wil ik noooooit meer) en werd na een goede nachtrust (denk ik) erg misselijk wakker. Maar alles was achter de rug en volgens de chirug was het allemaal goed verlopen. De MCL bleek minder beschadigd dan gedacht, en was zich na die weken bedrust al zelf aan het herstellen, dus daar hoefde niet veel aangedaan te worden. Met tijd (rust en revalidatie) zal die volledig herstellen. Meniscus was ook niet stuk (alleen beurs vd val) maar de ACL was daarintegen wel erger aan toe. Die was voor meer dan 70% gescheurd en moest worden hersteld met een stuk van mijn hamstring. Dus die is nu verstevigd en met schroeven vastgezet.
Doordat de MCL wel zwak maar niet volledig stuk is hoef ik niet in het gips maar moet wel voor lange tijd een (volledige) brace dragen.
Na twee dagen mocht ik het ziekenhuis verlaten en inmiddels zit ik dus alweer een paar dagen thuis. Ik moet zeggen dat het me best tegenvalt. Ik heb veel pijn gehad (eigenlijk nog meer dan voor de operatie) en heb erg last van een opgezwollen been. Bovendien had ik na de operatie (door de ruggenprik) een catheter ingebracht gekregen en hierna een urineweg/blaasinfectie opgelopen. Dus naast pijn van de operatie en wond had ik ook nog eens extra pijn rondom mijn 'buik'. En voor degenen die goed kunnen rekenen hebben die inmiddels meegeteld dat het nu ook weer ruim 3 weken na datum van het ongeval is en ik dus weer precies die 'ene rode week vd maand' in het ziekenhuis (en thuis) lag. Zucht nog meer extra ellende!!!
Afijn, elke dag neemt de pijn en zwelling wat af en word ik iets handiger met de brace. Ik doe braaf mijn opgekregen oefeningen, al mag ik nog absoluut niet mijn knie of been belasten (kan trouwens ook niet want nog niet al het gevoel en spierkracht is terug) of buigen. Maar het doel is vliegen in december en daar werk ik hard naartoe.
Morgen moet ik terug naar de chirug voor controle. En hopelijk mogen de week erna de hechtingen eruit. Dat zal ook een stuk (huid)druk schelen.
Gelukkig ben ik gezegend met leuke vrienden en familie en stromen de beterschapswensen en telefoontjes binnen. Een 'honden" vriendin kwam een mandje fruit en koekjes brengen, de familie van Mats vriendin stuurde een mooi bloemstuk, en Nederlandse vriendinnen hier kwamen langs met Starbucks koffie, Nederlands leesvoer, dropjes en kadootjes.
Verder laat (ex)maid Na iedere dag haar gezicht even zien, doet wat huish. klusjes en laat Dinkel extra uit. Rob kookt en doet de boodschappen, en anders is zoonlief de klos (lees dan wordt het take out en delivery) en vanavond komt Michou ook voor het weekend thuis.
Dat komt goed uit want Rob gaat reizen en is de komende twee weken (op volgende week zondag na) van huis. Maar met alle steun hier om mij heen komt dat best allemaal goed.
