Laatste update

Een nieuwe update. Hoog tijd voor het (aller)laatste nieuws.
Ik loop maanden achter en inmiddels is de zomer  al bijna weer voorbij.

Qua vakantie liep het dit jaar allemaal wat anders. Rob had nog allerlei meetings en trainingen gepland, ik zat nog met de naweeën van mijn operatie en de kinderen hadden zo hun eigen plannen gemaakt.
Mats is begin juni terug naar Bangkok geweest en heeft daar een geweldige tijd met z'n vrienden beleefd.Weer thuis moest hij nog ff hard aan de slag voor zijn NASM  examen International Personal Trainer. Dit bestond uit een theorie en een praktijk gedeelte en voor beiden is hij geslaagd. En wij zijn best wel trots op hem want hij is de eerste student van de allereerste lichting die deze opleiding met een goed resultaat afrondde.

Zoonlief weet nu zeker dat hij echt verder in deze richting wil en kijkt nu naar vervolg studies zoals sportscience, kinesiology (bewegingsleer) of evt. fysiotherapie. Toentertijd koos hij in HS school meer voor de 'business kant' en heeft hij hierdoor nu een vakkenpakket  met onvoldoende science vakken (of niet van het juiste niveau). Hij is daarom begin september begonnen met  A-level biologie (fast track). Hopelijk kan hij dan hiermee volgend jaar gaan studeren. Verder sport hij uiteraard veel en heeft hij een baantje.  Ook haalde hij vorige week in 1 keer zijn rijbewijs. Heb ik na al die jaren van kinderen brengen en halen eindelijk ook een privé chauffeur.

Michou blijft ook een bezige bij. Zij vond het, na jaren onderwijs in het Engels gehad te hebben, lastiger dan gedacht om over te schakelen naar het studeren in het Nederlands. Het duurde dan ook even voordat zij haar 'college' draai gevonden had en helaas kwam dat keerpunt wat te laat. Maar ze is een doorzetter, vastbesloten om verder te leren, en is overgestapt naar de Universiteit van Wageningen. Dat betekende ook dat zij een andere studentenkamer moest zoeken en hield het voor ons in dat wij dochterlief weer mochten verhuizen. Het blijft een zorg (studerende) kinderen haha.
Verder kwam haar Filipijnse vriendin Tessie (uit haar Bangkok tijd) o.a. een week naar Nederland en vlogen zij daarna samen door naar Italië waar ze o.a. Milaan, Genova en het Como Meer bezochten.
De dames hebben zich goed vermaakt.

Rob heeft inderdaad die 300 km fietstocht in Zweden gereden en ik heb hem op zijn trip vergezeld. We gingen met de auto en het werd net die week zalig weer. Een mooie rit door prachtig landschap volgde. In Zweden heb ik heb heerlijk gerelaxt terwijl manlief zich 300 km in het zweet trapte.  Om ca. 14 uur (incl. pauzes) op je zadel zitten, dan spoor je toch niet? Ergens zit een steekje los bij die kerel van mij. Afijn, weer iets om van z'n bucketlist af te strepen.

Eenmaal terug in Nederland heb ik nog een paar weken rustig aan gedaan totdat ik echt helemaal was opgeknapt . Dat herstellen na de operatie is mij vies tegengevallen. De vermoeidheid duurde veel langer dan ik had verwacht. Afijn, eenmaal genoeg aangesterkt kon ik in juli eindelijk weer gaan werken. Ik heb nl. een parttime baantje bij het allerleukste tankstation van Nederland en had aangeboden in de zomermaanden fulltime te werken zodat mijn collega's makkelijker op vakantie konden. Dus terwijl iedereen van de zon lag te genieten moest ik aan de slag. Gelukkig heb je wisseldiensten dus ondanks de lange dagen kon ik soms nog ff met Dinkel naar het strand. Maar het waren een paar drukke weken.

Rob had in augustus twee weken vrij genomen maar omdat ik dus geen vakantie had moest hij deze zomer alleen naar de boot. Hij heeft z'n vrije tijd daar goed benut en veel geklust. Na al die jaren in Griekenland kon ons jachtje wel wat onderhoud gebruiken. Ook heeft manlief voor mij een zij- instap in de railing gemaakt. Na mijn knie operatie is dat een zwakke plek gebleven en heb ik soms last van instabiliteit en plotselinge pijnscheuten. Niet echt bevorderlijk voor mijn zelfvertrouwen om dan van een wiebelende steiger, over de railing, op een deinende boot te stappen. Dus om zijn krakkemikkige vrouw toch nog mee aan board te krijgen heeft hubbie het instappen voor haar vergemakkelijkt.

Ergens in oktober gaat de boot dan bij de Bavaria dealer in Muiderzand op de kant om daar nog iets te laten vervangen. We blijven daar dan gelijk maar liggen zodat we de komende winter het onderwaterschip kunnen aanpakken. Er blijft altijd wel wat te klussen aan een boot. Zo blijft mijn eega wel onder de pannen. Is ons jacht in elk geval vaarklaar voor volgende zomer.

Dus van varen is er dit jaar niet veel gekomen. Wel is Rob het weekend voordat hij naar Bangkok moest (manlief geeft daar momenteel een training) nog gaan zeilen met Michou, Mats en mijn vader.

En zo is het al september. Als ik met Dinkel in het bos wandel dan ruikt het soms al echt naar de herfst. Nog even en de openhaard kan weer aan. Dat vind ik ook wel weer heerlijk van het terug zijn in Nederland; het meemaken van de seizoenen en de knusse winterse avonden. En natuurlijk de familie die dicht om ons heen is.

De titel van dit blogje is laatste update. Maar dit wordt echter ook het allerlaatste blogje. Ik stop ermee. Voor nu althans.

Begon ik ruim 10 jaar geleden dit blog om familie en vrienden op de hoogte te houden van ons buitenlandse avontuur, nu weer terug in Nederland is dat niet meer echt nodig. Ik merk dat de lol van het bloggen er wat vanaf is.
Ik heb in die afgelopen jaren veel nieuwe (virtuele) vriendschappen opgedaan. Sommige bloggers heb ik zelfs in het echt ontmoet en met anderen heb ik een leuke correspondentie wisseling opgebouwd. Echt heel leuk.  En veel bloglezers heb ik inmiddels ook als vriend op Facebook,
Ik bedank dan ook iedereen voor het meelezen, het reageren, berichtjes en de getoonde interesse. Zonder al die contacten had ik het bloggen nooit zo lang volgehouden.

Rob reist nog steeds veel. Zijn werkgebied ligt tenslotte buiten Europa. Het kan dus maar zo zijn dat over een paar jaar hij weer gevraagd wordt naar het buitenland te verhuizen. En natuurlijk staan wij daarvoor open. Wij hebben tenslotte zeer goede herinneringen aan onze tijd in Brazilië, Dubai en Thailand.

Dus mocht er sprake zijn van een nieuwe uitzending dan zal ik direct dit blog weer nieuw leven in blazen.
Maar tot het zover is, bedankt voor het lezen.

Groetjes Sally,Rob, Michou & Mats

Weer thuis

Grrrrr het lijkt wel winter vandaag. Stormachtige taferelen hier aan de kust. Harde wind en erg koud. Gelukkig hoef ik niet naar buiten en zit ik met dikke sokken op de bank. Vorige week vond mijn operatie plaats en nu moet ik zeker 4-6 weken rust houden. Geen zwaar huishoudelijk werk verrichten, niet sjouwen, tilllen of bukken en ik mag ook nog niet fietsen of autorijden. En dat niets doen is nou niet echt mijn ding. Maar ik houd me aan de voorschriften want wil geen complicaties of verzakkingen ;-). Gelukkig heb ik niet al te veel pijn, wel ben ik vreselijk moe.  Dat valt mij vies tegen. Ik slaap dan ook echt veel en dut soms weg in de middag. Maar vanaf nu kan het alleen maar beter gaan toch?
De operatie zelf viel me mee en ik keek er zelfs naar uit. Zeker als je bedenkt dat ik een paar dagen eerder al opgeroepen was maar dat na een hele dag (nuchter!!) wachten in het ziekenhuis op het laatste moment mijn operatie geannuleerd werd. Geen idee waarom (spoedgeval of andere operaties die uitliepen), whatever, resultaat was dat ik gewoon weer naar huis gestuurd werd. Vreselijk balen. Je stelt je helemaal in op zo'n operatie en ook het thuisfront stond klaar en had van alles geregeld. Gelukkig kon ik een paar dagen later toch nog in het operatieschema gepropt worden en werd ik eindelijk geholpen.

Omdat de operatie zo lang op zich liet wachten besloot ik afgelopen maand spontaan om Rob op zijn zakenreisje naar Amerika te vergezellen. Samen huurden we een auto en reden van Washintgton naar zijn nicht die in Saint Davids, vlak bij Philadelphia woont. Wat een geweldige en mooie omgeving.  Hier hebben we heerlijke dagen doorgebracht. Na het weekend ging Rob zijn collega's van Dulles airport halen en vertrok het gezelschap voor een conference naar Williamsburg terwijl ik gezellig bij zijn nicht bleef. Heb daar echt een super tijd gehad, voelde me heel welkom en bofte bovendien enorm met het zomerse weer. Op vrijdag nam ik de Amtrak trein terug van Philadelphia naar Washington waar ik via Union Station met de silver line metro en de Dulles flyerbus terug naar de luchthaven ging alwaar ik mijn hubby weer trof.  Die ene week was uiteraard veel te kort, en bovendien op het laatste moment geboekt, waardoor er geen tijd en ruimte was om nog andere vrienden daar in de buurt te bezoeken. We komen dan ook zeker nog een keer terug.

Gelukkig was Mats die week nog thuis en kon hij voor de hond en katten zorgen. De dag van mijn operatie reisde zoonlief naar Thailand waar hij nu bij vrienden in onze oude woonwijk Nichada Thani verblijft. Iedereen is er weer, een soort kleine reunie van zijn senior klas. De week na mijn operatie zat Rob in Zweden en zorgde mijn moeder voor mij en onze huisdieren. Heerlijk dat ze zo dichtbij woont. Want Michou zat uiteraard gewoon op haar kamer in Utrecht.

Eergisteren was dochterlief jarig en kwamen mijn schoonzussen en (schoon)moeder ff op de thee. De dagen ervoor was Michou met vrienden naar Amsterdam geweest (Games of Thrones exhibition) en gingen ze samen sushi eten en naar de bioscoop. Het weekend ervoor was ze met mijn ouders (toen ik toch in het ziekenhuis lag) gaan wandelen, de vogelspotroute van het zuid Hollands Landschap in Oost Voorne.

En een paar weken ervoor gingen de kids en ik samen met mijn moeder toeristje spelen in eigen land en bezochten we de Keukenhof. Een must see!

Verder gaat het hier allemaal z'n gangetje. Manlief probeert in zijn schaarse vrije tijd onze zeilboot op te knapppen en vaarklaar te maken. Ook hebben we de matrassen, buiskap en bimini vernieuwd. Nieuw leer voor om de stuurwielen is besteld. Nu vooral eerst de boot poetsen. Deze zit vol groene aanslag, spinrag en ander ongedierte. Dit weekend wordt het mooi weer, eens kijken of ik dochterlief zo gek krijg dat zij met haar vader meegaat om met de hogedrukspuit het jacht eens flink onder handen te nemen. Ik mag tenslotte nog geen zwaar werk verrichten haha.

Verder fiets Rob als het even kan hele einden door de duinen, om zo te trainen voor de 300 km  Vatternrundan race in Zweden. Hij heeft zich laten overhalen door Zweedse collega's om daaraan mee te doen. Volgens mij sporen ze niet ;-)

Nog een weekje en dan vindt dat evenement plaats. Hopelijk ben ik voldoende opgeknapt dat ik met hem mee kan. Ben nog nooit in Zweden geweest en dit zou een mooie gelegenheid zijn. Even afwachten dus.

Gezondheid

Tja,  het werd weer tijd om eens te bloggen. Ik blijf het moeilijk vinden om hiermee door te gaan. Ooit begon ik het blog voor mijn familie zodat ze op de hoogte bleven over ons wel en wee in den vreemde. Nu is de familie dichtbij en gaat hetgeen ik meemaak vaak over hen. En niet iedereen wil dat ik daarover schrijf.  Ook de kids zijn ouder en willen niet dat ik over hun priveleven blog. Ik schrijf nu meer voor de trouwe blogvrienden die ik in de loop der jaren heb gekregen. Maar met de meesten heb ik ook al contact via Facebook. Dus de berichten blijven summier hier.

Afijn, schreef ik aan het eind van mijn vorige post nog dat 2015 zo te zien een heel goed jaar gaat worden blijkt dat ik dat toch wat te voorbarig was. 'Much is going on in and around my family' op dit moment.

Een van de redenen dat wij o.a. terug naar Nederland gekomen zijn is om weer dichter bij de familie te wonen. Als je zover weg bent mis je vele zaken. De grote maar ook kleine gebeurtenissen uit iemands dagelijkse leven. De leuke en de minder leuke dingen. Zeker nu we ouder worden en als er gezondheidsproblemen ontstaan. Dan ben je niet ff snel terug om te helpen of mensen bij te staan.
Nou dan is het maar goed dat we nu weer in Nederland wonen want het lijkt wel of opeens iedereen tegelijkertijd 'aan de beurt' is.

Mijn schoonmoeder moet een zware open hart operatie ondergaan en kan ieder moment opgeroepen worden. Ze wacht al 3 weken en dat wachten gaat haar (en de rest van de familie) niet in de koude kleren zitten. Mijn zwager had ook wat klachten en blijkt over ca. 8 weken een 3-voudige bypass operatie te moeten ondergaan.  Mijn zwager van de andere kant heeft al een tijdje last van zijn rug en kan eigenlijk niets meer van de pijn. En ik krijg zonet een sms'je van mijn zus dat het om een zware hernia gaat en dat hij vandaag nog geopereerd gaat worden.

Zelf ben ik ook weer eens naar de gynaecoloog gegaan voor een inmiddels eeuwigdurend en steeds erger wordend vrouwenprobleem. En uit een kijkoperatie blijkt nu dat de 'boel' er  maar beter geheel uitgehaald kan worden. Begin april moet ik terug komen bij de gynaecoloog en gaan we bespreken hoe, wat en wanneer.

Maar dat is allemaal nog niet zo erg als de situatie van mijn tante. Die was de laatste maanden o.a. erg vermagerd en ging na de feestdagen maar eens naar de huisarts. Om een lang verhaal kort te maken heeft zij K....., is het onbehandelbaar en is ze opgegeven. Na een korte ziekenhuisopname en een tevergeefse aansterkperiode in een herstellingsoord/verzorgingshuis blijkt men niets meer voor haar te kunnen doen. En zo zit ze dus sinds een paar dagen thuis, in haar vertrouwde omgeving. Te wachten op het einde. Gelukkig heeft ze nog geen (veel) pijn en een erg sterke wil.
Wat een klote ziekte is het toch.
Naast uiteraard mijn tante hebben ook mijn moeder en haar andere zus het er moeilijk mee. Drukke, hectische en emotionele periodes volgen elkaar in rap tempo op. Ik probeer op mijn manier hen te helpen en bij te staan waar ik kan.

We doen natuurlijk ook nog wel wat gezellige dingen en vierden mijn schoonmoeders 77e verjaardag met een gezellig kaas/vlees & chocolade fondue.

Ook ging ik met vriendin Rienke  kijken of we een beetje groene vingers hadden en gingen creatief aan de slag. Een mooi groot lente bloemstuk was het resultaat.
Een wandelvriendin van mijn moeder was jarig en nodigde ons uit voor een etentje bij de Chinese Brug en met anderen gingen we eten bij The Hungry Mind. En uiteraard geniet ik van de eerste tekenen van de lente als ik wandel met Dinkel.

Rob reist weer veel en zit nu Nigeria. Dit weekend komt hij thuis en vertrekt a.s. woensdag voor een trip naar Bangkok en Sri Lanka. Australie en Amerika staan daarna in planning. En tussendoor ons tripje naar Japan. Wat dat betreft verandert er niets in zijn werk, manlief blijft een globetrotter.

Wat wel is veranderd is dat zoonlief  voorlopig weer thuis woont.  Hij heeft aangegeven een geheel andere richting op te willen gaan qua studie. Jammer, maar het is zijn keuze en beslissing. En ik vind het fantastisch dat hij weet wat hij wil en er helemaal voor gaat. Helaas is het al te laat om aan te melden voor komend studiejaar. Bovendien heb je meer kans om daar aangenomen te worden met specifiekere kennis en (werk)ervaring. Hij volgt nu dus sinds kort een cursus in Amsterdam en neemt een tussenjaar om die ervaring op te doen.

En zo konden we zijn boeltje weer verhuizen en proberen hier in ons appartementje te proppen. Oma's zolder fungeert goed als tijdelijke opslag haha.  Maar ook wel gezellig om weer een 'kind' in huis te hebben. Ff geen empty nest. En is er mooi iemand die, als ik straks geopereerd ben en manlief ergens in een vreemd land bivakkeert, met de hond kan wandelen en het huishouden voor mij doet.

Fijn weekend allemaal.

Nieuw jaar

En zo zitten we alweer 2 weken in 2015 en is het ongeveer een half jaar geleden dat we Thailand achter ons hebben gelaten. Wat vliegt de tijd.

Iedereen uit ons gezinnetje is nagenoeg gewend in Nederland (de een wat sneller dan de ander), al missen we op dit moment met de storm aan de kust (de wind giert momenteel om ons apartement) wel het lekkere zonnige en warme weer van daar. Al vindt Mats het zowaar meevallen na temperaturen van -20C te hebben meegemaakt de afgelopen week.
Hij vloog nl. na de kerstdagen naar een vriend in Roemenie en vierde oud en nieuw daar o.a. in een 'cabin in the woods'. Lekker back to basics, zonder electra, stromend water en centrale verwarming. Dat werd dus hout hakken voor de kachel en veel drank om warm te blijven haha. Er lag daar behoorlijk veel sneeuw en het was er dus erg koud. Geloof niet dat meneer de juiste winterkleding of schoenen bij zich had haha. Maar hij heeft het er erg naar zijn zin gehad en de omgeving daar was ronduit prachtig. Ongerepte natuur. De dagen erna bracht hij door bij zijn vriend in de stad en gingen ze veel uit. O.a. eten in Dracula's kasteel.

Wij vierden ondertussen oud en nieuw bij vrienden die een feestje gaven en Michou hield een rustig filmavondje bij opa en oma L.
De volgende dag togen we, enigszins nog duf van de feestelijkheden van de avond ervoor, naar Scheveningen waar Michou en manlief zich waagden aan de traditionele nieuwjaarsduik. De bikkels. Brrrr, zij liever dan ik dus samen met oma stond ik gereed met een droge handdoek.

Zoals gezegd togen we voor de kerstdagen naar Groenlo in de Achterhoek waar we een mooie lodge met de rest van mijn familie hadden gehuurd. Super gezellig, iedere avond kookte er iemand wat heerlijks en onder het genot van een glaasje en een hapje, 'n knapperig haardvuur werd er volop geluierd, gediscusseerd en vooral fanatiek spelletjes gespeeld.
De organisatoren, nicht Sanne met haar handige Harrie, hielden nog een ouderwetse bingo waarbij   onze kerstkadootjes als prijzen verdeeld werden. Wat een (kerst)mutsengedoe ;-) Hilariteit alom.
Kortom het was super gezellig om, na vele jaren, weer met de feestdagen zo samen te zijn.

Na alle deze feestelijkheden vierde nicht Manouche ook nog een verjaardag/nieuwjaarsborrel, compleet met vuurkorf, gluhwein, warme choolademelk, snert en 2 soorten stampot. Het was die dag zooooo koud (had net gesneeuwd) dat dat er allemaal goed in ging. Manlief en ik hielpen wel de boel opwarmen in haar keuken. Lekker warm boven the stove hihi.

Inmiddels zitten we alweer twee weken in het nieuwe jaar en is het 'echte' leven weer begonnen. De kids zijn druk met school en (her)tentames, al begint Mats nieuwe semester pas echt weer in februari.
Ik ben begonnen met het surveilleren tijdens de year 11, GCSE en IB (mock) eamens die deze maand worden gehouden op de The British School in the Netherlands. Leuk om weer wat bezig te zijn.

Manlief heeft de komende dagen training in Ede en gaat begin februari weer reizen. Zijn agenda staat alweer aardig vol gepland voor het komende jaar.
Over reizen gesproken.... Rob is uitgenodigd om dit jaar deel te nemen aan het TMHG World Convention 2015 van zijn werk in Japan. En guess what..... spouses mogen mee. Dus ik heb een leuk tripje in het vooruitzicht. Woehoe!!!

Volgens mij word dit een heel goed jaar voor ons.

Happy 2015 to you all!