29 juni 2018

Hoofdpijn dossier

Ik had een blogje over 'schoonheid' beloofd, en dat komt er ook echt aan, maar ik moet eerst even wat frustratie van mij afschrijven.

Wat wat ik zo leuk aan de Brazilianen vind, hun laid back attitude, is tegelijkertijd mijn grootste ergernis. Als iets moeilijk is passen sommigen struisvogelpolitiek toe of  negeren ze gewoon het probleem. 'Nee' durven ze niet te zeggen dus dan reageer je toch gewoon niet meer?! Hun oplossing voor het probleem.

Wij hebben ons appartement hier nagenoeg kaal gehuurd. Dus er moest ingericht gaan worden.
De ervaring heeft ons geleerd dat er tussen komende en vertrekkende expats een flinke handel is. Zag je toendertijd in Dubai  bij de supermarkten verkoop & ruil advertenties hangen, hadden we in Bangkok een soort intranet /locale website van ons compound waarop volop gehandeld werd, zo heb je tegenwoordig marktplaats en veel buy/sell Facebook groepen. Dus hier in Sao Paulo ben ik ook lid geworden van zo'n expat second hand sale groep en hebben wij o.a. ons kingsize bed en bankstel hiervandaan. Dat hebben we gekocht via een tussenpersoon. Zij ondersteunt expats en koop meubelen op, adverteert ermee en verkoopt ze door aan andere expats. Zij regelt verder de betaling en het transport. Ideaal als je zelf  niet wilt onderhandelen, als je nog niet zo goed Portugees spreekt en/of zelf geen vervoer hebt. Deze Braziliaanse tussenpersoon heeft er een goed handeltje aan en verdiend er waarschijnlijk ook leuk mee. Ze doet dit al jaren en meerdere expats gaven positieve feedback.
Afijn, een paar meubels hebben we dus ook via/bij haar gekocht. En deze werden ook netjes volgens afspraak bezorgd. Tot zover geen  klachten (en inmiddels is al onze woning gezellig aangekleed c.q. ingericht).

Dus toen zij mij dan ook op een donderdag  ruim 3 weken geleden wat foto's appte van een leuke loungeset voor op onze veranda heb ik die dan ook meteen gekocht. Want dat was nog het enigste wat miste, een gezellig zitje voor op het balkon. Dan was het huis gelijk af en ook handig voor als Rob's collega's zouden komen bbq-en. De volgende dag zou de set al in de middag geleverd kunnen worden. Afijn, ik die zelfde dag de betaling gedaan (jaja ik weet het) en ook geregeld dat het oude bruine bankstel want nu tijdelijk op de veranda stond weggehaald zou worden.
Die vrijdag thuis gebleven en gewacht maar wie er ook kwam geen bezorger. Dus om 4 uur maar eens gebeld of die brave beste man nog voor 5 uur ging komen. Hee, is hij er nog niet. Dat was vreemd. Ze ging de chauffeur gelijk bellen. Uiteindelijk krijg ik en telefoontje dat de pick up truck met pech had gekregen en nu bij een garagebedrijf stond. Dus helaas geen tuinset vandaag. Tja, kan gebeuren. Wel jammer dat ik dat niet eerder hoorde (of dat de chauffeur mij of haar even gebeld heeft hierover) maar goed. Wanneer kan er dan geleverd worden? Oh, de reparatie kon wel een paar dagen gaan duren, want weekend enzo, maar volgende week donderdag zou alles klaar zijn en dan deden ze een nieuwe poging.

Op woensdagochtend stuur ik haar een berichtje hoe laat ik de bezorgers de volgende dag kan verwachten. Ik moet dit tenslotte ook hier doorgeven zodat men de service lift in orde kan maken (deze wordt bekleed met stof zodat goederen de lift niet kunnen beschadigen).



Ik hoor vervolgens niets om 's avonds laat te vernemen (na meerdere berichten mijnerzijds) dat de pick up toch nog niet klaar is en dat deze vrijdag pas opgehaald kan worden. Men komt nu op zaterdag de set brengen. Daar baalde ik al flink van. Als ik niet gebeld had, had ik dus niet geweten dat er morgen niemand kwam. Nu wordt het weer 2 dagen later, en is het weekend, en op zaterdag mag er in ons condomínio alleen in de ochtend tot 12 uur geleverd worden. Maar no worries, uiterlijk om 11 uur zijn ze er volgens de tussenpersoon.
Oke, de afspraak gemaakt en terwijl Rob die ochtend met de hond in het park gaat wandelen blijf ik thuis wachten. En wat denk je? Niemand komt opdagen. Om 11 uur uiteraard weer gebeld, geappt en voicemail ingesproken maar er komt totaal geen reactie. Om kwart voor 12 krijg ik dan een ingesproken whats-app bericht dat mevrouw de tussenpersoon met haar kind op een festa is, zij zelf ook niets van de chauffeur had vernomen en dat bij navraag het bankstel nog geeneens was opgehaald bij de verkopende partij. Bleek dat de chauffeur eerst nog een andere levering (voor haar?) had die zaterdagochtend en daardoor geen tijd meer had om in de ochtend nog mijn bezorging te doen. Ik was werkelijk over de pis maar aangezien het een ingesproken bericht was, en op mijn telefoontjes niet meer gereageerd werd, kon ik er dus verder niets mee.

Later dat weekend heb ik haar dan toch te pakken gekregen en verteld wat ik ervan vond. Zij helemaal verontwaardigd want het was toch niet haar schuld dat de chauffeur haar niet geïnformeerd had dat het niet meer ging lukken. Nee, maar je kunt wel als tussenpersoon zorgen dat je checkt of je chauffeur onderweg is, waar hij is en hoe laat hij bij JOUW klanten vertrekt en aankomt. Zodat als er vertraging is je deze kunt informeren en ik niet in mijn vrije weekend voor Piet Snot zit te wachten. Zeker als de eerste keer een levering al niet is doorgegaan zorg je de tweede keer ervoor dat je het opvolgt. Nou, ze snapte mijn irritatie helemaal niet, voor haar was het toch ook vervelend en ook de verkopende partij was al boos want ook die hadden voor Jan met de korte achternaam zitten wachten. Ja duh. me denkt. Afijn, ik ga niet nog een week wachten dus hoe gaan we dit oplossen? "Sally, fica tranquilo"....  Ze kijkt of ze iemand anders kan vinden om a.s. maandag te bezorgen. "Eu vou te liga". Ik zal je bellen. Natuurlijk hoor ik hierna niets meer en op maandag app ik haar dat ik er echt klaar mee ben. Ze reageert zowaar en zweert dat echt nu a.s. donderdag een nieuwe afspraak is gemaakt. Haar bezorger is 3 dagen reizen maar donderdag ben ik echt als eerste aan de buurt.

Donderdag komt en gaat, maar geen tuinset. Ik hoef niet te schrijven dat ik compleet uit mijn pantoffel ga want wederom hoor ik nada, noppes niets. Geen enkel bericht. Als ik dan eindelijk een  ingesproken berichtje ontvang (ik krijg gewoon een hekel aan Whatsapp en die klote voice messages) blijkt dat de pick up truck opnieuw panne heeft gekregen en nu langs de kant van de snelweg op een takelwagen staat te wachten (althans dat werd mij verteld). Weer ach en wee, en dat het zo sneu was de chauffeur en pure overmacht. Ik app terug, alles goed en wel maar ik heb nog steeds geen set voor mijn balkon. En al wel betaald he. Ja, dat snapt ze maar ze heeft nu een ander, officieel transportbedrijf, voor mij geregeld en die komen echt om 10 uur a.s. zaterdagmorgen. Com certeza! Gegarandeerd.

Tja nu weten jullie inmiddels wel wat er zaterdag gebeurd. Inmiddels staat het huilen me nader dan het lachen en weet ik niet meer wat ik moet doen. Boos op mezelf dat ik al betaald heb (maar ja vorige keren kwam ze alles volgens afspraak na) en op mijn berichten en telefoontjes wordt gewoon niet gereageerd. Al zie ik wel aan de vinkjes dat het gelezen is. Omdat ze zich hier niet meer uit kan lullen neemt ze gewoon niet meer op en blijft het stil van haar kant.
Deze inmiddels never ending story zie ik niet meer goed komen. Haar eigen bezorger heeft voorlopig geen truck en zelfs een officieel ingehuurd bedrijf komt schijnbaar niet opdagen. (maar ik betwijfel of zij überhaupt een andere bedrijf geregeld heeft).

Als ik haar dan eindelijk spreek, want het is weekend en dan is ze druk met haar kinderen etc, wil ik geen uitleg (lees: smoejes) meer horen. Ik wil mijn geld terug. NU. Tja, moeilijk want zij heeft de verkopende partij al betaald dus die moet het geld dan eerst teruggeven. ARGHHHHH, hoe stom kun je het regelen als tussenpersoon? (schrijft de trut die zelf ook betaald zonder de goederen in handen te hebben). Nou dan schiet je het als tussenpersoon maar eerst lekker zelf voor. Maar goed dat ging hem niet echt worden. Ik ben hier de verliezende partij want ik heb nog steeds geen goederen en al wel betaald. De rest zit op rozen. Die hebben geen haast of belang erbij om nog snel te reageren.
Afijn, geef mij die info van de verkoper maar dan ga ik het zelf rechtstreeks wel proberen te regelen.

Want ondertussen had ik al tig keer de portiers hier geïnformeerd dat er een levering zou komen en moest ik elke keer weer met schaamrood op de kaken melden dat ze voor piet snot de lift hadden aangekleed. Inmiddels had men medelijden met mij gekregen  en schieten de portiers te hulp. De nachtportier heeft een neef die een vrachtwagentje heeft en samen gaan zij wel die tuinset (tegen betaling) ophalen.
Ik vraag dus om gegevens van de verkoopster, krijg het adres maar geen telefoonnummer, en krijg te horen dat op woensdag de tuinset opgehaald kan worden. Ja duh, dan speelt Brazilië een WK voetbal wedstrijd. Niemand wil rond dat tijdstip werken. Heel Brazilië ligt dan plat. Uiteindelijk regel ik dat de mijn 'bezorgers' dan vrijdag (vandaag) kunnen komen want dan is blijkbaar een maid in huis.

Wil ik gisteren nog even de naam v/d maid weten zodat mijn chauffeurs zich met die naam kunnen melden bij de gate aldaar (ik had hun gegevens en het autonummer al doorgegeven) hoor ik helemaal niets tot  half 10  's avonds (via whats-app voice message (mevrouw loopt notabene in de shopping) ). Tja, lastige situatie want ze had eigenlijk nog steeds niets van de verkopende partij gehoord en wist nog steeds niet zeker of er nu iemand thuis zou zijn!! Wat? En met dat bericht kom je dan pas 's avonds laat? Gevalletje van voor je uitschuiven en hopen dat probleem zichzelf oplost. Want wat als ik niet zelf contact opgenomen had? Dan hadden mijn chauffeurs daar vandaag voor noppes heen gereden (en het is nog een pokke eind buiten de stad Sao Paulo, een groot gate community zo'n 25 km buiten het centrum). Nou, ze kreeg dor de cabeca van mijn aankoop. Nou ik ook. Barstende koppijn.

Afijn, Rob was steeds reizen maar heeft zich er vanuit Verweggistan ook maar mee bemoeid en heeft voor mij de tussenpersoon gebeld. Want op mijn berichten reageerde ze niet meer en Rob's telefoonnummer is tenslotte onbekend (ze dacht wellicht een potentiële klant?)
Opeens krijg ik een voice message doorgespeeld, nu van de verkopende partij gericht aan onze tussenpersoon, dat zij a.s. maandag tijdens lunchtijd hoogstpersoonlijk thuis zal zijn en dan de chauffeurs kan ontvangen.

Natuurlijk is zij dan thuis..............want ook dan speelt Brazilië weer een voetbalwedstrijd. Zucht.
Gelukkig blijkt mijn portier en zijn neef toch te willen rijden tijdens deze game. Die zijn er volgens mij ook klaar mee en willen er vanaf zijn.
Dus I keep my fingers crossed dat ik na het weekend eindelijk mijn loungeset heb.
Na al dat wachten mag die wel heel prinsheerlijk zitten.

En ja ik betaal nooit meer vooraf of blijf zo lang met zo'n aankoop doormodderen.

22 juni 2018

Vieze voeten

We zullen het weer eens hebben over een ander favoriet onderwerp van mij. Voeten, schoenen en alles wat erbij hoort. Ooit heb ik al eens een blogje hieraan gewijd.

Ik ben dol op schoenen ondanks mijn moeilijke voeten en (voor de meeste landen) grote maat.  Officieel heb ik maat 40,5 maar omdat men vaak geen halve maten en/of breedtemaat verkopen wordt het vaak maat 41. En als ze klein vallen zelfs maat 42. En dat is moeilijk vinden in landen waar vrouwen van die kleine poezelige voetjes hebben. Thailand was w.d.b. een regelrechte ramp. En bovendien zo'n slagschip onder je sjieke pantalon staat niet altijd zo elegant. Voor de tijd van mijn rugproblemen was ik dol op hoge hakken en ik had er daar dan ook een aardige verzameling van.In allerlei kleuren, modellen en hakhoogte. Ik ging erop naar school, later ermee naar mijn werk en deed  bij wijze van spreken het huishouden erop. Dat de helft van mijn schoenen ongelopen in de kast bleef staan omdat ik er blaren van bleek te krijgen mocht de pret niet drukken.
Shoppen betekent voor mij op zoek naar voetmode. Dochterlief heeft deze tic geërfd want ook zij heeft inmiddels een aardige verzameling in haar kast staan.Miss mini Imelda Marcus. En met maatje 38/39  heeft zij een veel damesachtiger maat, al is zij wel meer van het sportieve schoeisel: type gympen, enkelboots en laarzen.
Inmiddels zijn er naast mijn zwakke rug ook twee probleem knieën bijgekomen en is mijn 'hoge hakken tijd' echt verleden tijd. Ik ga tegenwoordig voor comfort en gemak. Een hele enkele keer waag ik mij nog tijdens een feestje aan een outfit met naaldhakken maar weet dat ik dat de volgende dag(en) moet bezuren.
Ik heb dan ook een behoorlijk aantal (ongedragen) schoenen in de 'zak van Max' gedaan zo vlak voor onze verhuizing naar Brazilië. Wat ik mij herinner van onze Curitiba-tijd is dat ik  toch de hele dag op Havaianas en andere makkelijk zittende sandaaltjes liep.

Sinds onze tijd in Thailand doen wij onze schoenen altijd uit. Aangezien het in de meeste Aziatische landen not done is om met schoenen in huis te lopen zijn wij er aan gewend geraakt om onze schoenen uit te doen. Voelt ook veel vrijer. We lopen dus eigenlijk altijd op blote voeten, sokken of als het heel koud is met pantoffels/sloffen. En die gewoonte heb ik ook naar Brazilië meegenomen. We hebben hier plavuizen op de grond en die voelen erg koud aan. Het is nu ook winter en dan krijgt ons appartement nu niet veel zonlicht. Dus warm is het niet binnenshuis. En die plavuizen zijn spekglad dus lopen op sokken is niet echt een strak plan.
Het idee dat met 'schoenen uit' het schoner is omdat je geen vuil van buiten mee naar binnen neemt gaat hier duidelijk niet op (met huisdieren überhaupt niet). Wat een bagger heb ik steeds op mijn vloer.

Duidelijk is dat Sao Paulo last van smog heeft en andere (lucht)vervuiling. Dat daalt dan zo lekker neer op straat maar ook in je huis. Komt natuurlijk ook door de vele auto's hier in SP. De overheid  heeft daarom maatregelen getroffen en o.a. rodizio veicular ingevoerd. Een rijverbod in de spitsuren gebaseerd op laatste cijfer van je nummerplaat. Elke dag  mag een bepaald nummer niet rijden (0-1 ma, 2-3 di, 4-5 woe, 6-7 do en 8-9 vrijdag) van 7-10 uur in de morgen en 17-20 uur in de avond.

Rondom ons heen wordt bovendien gebouwd en ook dat stof en gruis vind je overal. Lijkt w.d.b. Dubai wel. Daar vond ik overal zand in huis. Het kwam werkelijk waar overal tussendoor. Al had je je huis nog zo hermetisch afgesloten. Hier idem dito. Ik sprak wat andere Nederlandse vrouwen tijdens een lunch van de Ned. Vereniging Sao Paulo en die waren zoooo blij een hulp in de huishouding te hebben want hier is gewoon niet tegenop te werken. En dan Dinkel die momenteel zo VRESELIJK verhaard (gewoon in de rui of toch nog wat stress?) blijft ik stoffen, vegen en dweilen. Dit doe ik meerdere keren per dag en dan nog zit het overal op en tussen. Menig kledingroller (met zo'n plakstrip) heb ik al er doorheen gedraaid want al manlief moet wel met een net pak naar z'n werk.
Ik heb dan ook elke avond pikzwarte voeten. Ook van het gewoon buiten lopen wat ik dus op mijn flip-flops of instappers met blote voeten doe. Valt mij trouwens op dat je hier weinig mensen op Havaianas ziet. Zelfs de zwervers hebben 'schoenen' aan.

Afijn, van de week dus naar een beauty salonnetje bij mij om de hoek geweest om mijn handen en voeten eens  een make over te geven (niet voor herhaling vatbaar maar daarover meer in een volgend blogje). Durfde haast niet met mijn voeten in het teiltje water. Bang dat het water gelijk modder werd haha.
Maar met gelakte teennagels zien mijn slagschepen er in elk geval wat toonbaarder en schoner uit. Dat is, zolang je maar niet naar de onderkant kijkt.

10 juni 2018

(vr)Eten maar....

Vorige weekend hebben we maar eens de churrasqueira uitgeprobeerd. De reden waarom we (lees: Rob) voor dit appartement hebben gekozen. Iets met mannen en vuurtje stoken..... Barbeknoeien dus. Het werd tijd om dat ding eens in te wijden. Voordat je de kolen aansteekt moeten we eerst vragen of de huismeester de afzuiger van het rookkanaal aanzet. De woning was spaars gemeubileerd maar voor de barbecue is goed gezorgd. Alles om goed te kunnen (vr)eten. Diverse roosters, vleeshaken in allerlei maten, visgrill, draaivorken en weet ik niet wat allemaal. Heel professioneel. Dus manlief  ging aan het werk. En het vlees smaakte goed. Gisteren deden we het dunnetjes over met een gebakken visje op de grill en vandaag gaan we weer de churrasco aansteken want dan komen 2 collega's van Rob met hun vrouw hier eten.















Afgelopen vrijdagavond bliezen we een oude traditie (uit onze Curitiba tijd) weer nieuw leven in...... de week afsluiten met sushi bij de Japanner.

En we blijven nog even bij het onderwerp ETEN want ik had afgelopen week 2x een 'etentje'. Allereerst een "Breakfast at...." van de Facebook groep "Expat Ladies Club Sao Paulo". Iedere maand verzorgt een lid van deze groep een ontbijt bij haar thuis. Een gezellige en informele manier om andere expatvrouwen te ontmoeten naast de online contacten via FB.
Onder het mom 'als je er zelf niet op uitgaat leer je nooit anderen kennen' had ik mij dus aangemeld bij deze groep en opgegeven voor het ontbijt. Volgens Braziliaanse begrippen redelijk bij mij in de buurt dus dat moest met een Uber goed te doen zijn. En inderdaad binnen 2 minuten had ik een Ubertaxi en 35 min later was ik bij de hostess thuis. We waren maar met een klein groepje omdat voor veel internationale kinderen het de laatste schoolweek voor de grote vakantie was/is en op div. scholen farewell party's en 'say goodbye to your teacher' plaats vond. Dus veel moeders waren daar druk mee. Maar desalniettemin had de gastvrouw flink uitgepakt en voor een heel leger staan bakken. Zij heeft wel de toon en maat voor toekomstige 'breakfast at' gezet. Het was dan ook erg gezellig en leuk om andere internationale vrouwen te ontmoeten.


En al heb ik dan geen kinderen meer, ik heb wel een hond die uit moet, dus na een paar uur moest ik toch echt op huis aan. Daar weer een Uber besteld alleen bleek dat mijn 'huidige locatie' niet overeenkwam met het adres waarop ik mij op dat moment bevond en kwam er dus geen taxi voorrijden (terwijl volgens het appje hij wel was gearriveerd, een straat erachter zo bleek). Lekker blond actie, want het duurde even voordat ik in de gaten had dat ik op een ander adres stond en toen had de chauffeur de rit al geannuleerd. Kostte mij dus het starttarief van wel RS 7 (=EUR 1,60) ;-). Afijn, toen maar handmatig het vertrekadres in getypt en toen kwam er inderdaad  snel een andere taxi voorrijden. Gelukkig maar want het was inmiddels lunchtijd geworden en dan eet iedereen buiten de deur en is het spitsuur bij Uber. Het was dan ook erg druk op de weg en terug deden we er bijna 50 minuten over. Maar de ritprijzen vallen enorm mee. Daar kun je zelf geen auto voor rijden.

Ik was dus op tijd thuis om Dinkel uit te laten en om daarna een levering te ontvangen.
Want deze week werden ook ons kingsize bed, de sofa en onze planten geleverd. We slapen weer heerlijk en ook de bank is een stuk moderner en zit prima. Al denk Rob daar ietsje anders over maar ja die zit ook niet. Die ligt of hangt haha. En met al dat groen in huis is het ook gelijk een stuk gezelliger. We hebben ook nog een meubelset voor op de veranda gekocht maar dat wordt pas volgende week geleverd omdat de bestelauto kapot is gegaan. Tot a.s. donderdag staat deze bij een garage. Tja 't is niet anders. Voorlopig staat dus de oude bruine bank op de het balkon.

En nog steeds is het thema eten want verder had ik ook nog een lunch van de International Newcomers Club (INC). Ook van deze internationale womensclub ben ik (betalend) lid geworden.  Ik weet nog hoeveel ik aan IWCP heb gehad toen ik in Curitiba woonde dus toen ik hoorde dat wij naar Sao Paulo zouden gaan verhuizen heb ik mij in januari -tijdens onze pre-visit- al direct bij deze club aangemeld.
Om gemakkelijk contact te maken met andere vrouwen in jouw buurt, en info te ontvangen over hetgeen zich afspeelt in jouw directe omgeving, heeft INC de (mega) stad Sao Paulo ingedeeld in groepen (kleuren) o.b.v. postcode en locatie. Ik val officieel in de groene regio maar zit ook tegen rood aan. Dus erg leuk dat er nu een gezamenlijke lunch van de Green & Red area georganiseerd werd. Wederom i.v.m. einde schooljaar waren veel vrouwen verhinderd maar toch was er een gezellig groepje dames bijeen gekomen.


Terwijl we genoten van een heerlijke lunch hebben wij gezellig zitten praten, en ik heb een aantal goede tips ontvangen. Met name over waar wij Indonesische kruiden kunnen kopen. Want met een halve indo in huis is het natuurlijk ondenkbaar dat er bijv. geen goede sambal te krijgen is. Molho de pimento (soort tabasco) genoeg maar niet de echte Indonesische sambal. En zeker niet iets wat lijkt op die van mijn schoonvader. Dus Rob besloot zelf te gaan kokkerellen. Volgens z'n vaders recept.
Gisteren inderdaad alle nog ontbrekende kruiden gevonden, de sereh, djahé, djinten, kunyit, laos, kurkuma, hete pepers etc. en manlief heeft sambal gemaakt. De saus moet hier en daar nog wat gefinetuned worden maar het begin is er. Ik heb behalve de kemiri balletjes ook alle ingrediënten gevonden voor mijn Soto dus dat gaat helemaal goed komen. Volgens 'google' kan ik altijd nog macademia noten gebruiken als vervanging. Nu nog dikkere ketjap vinden dan kunnen we ook de juiste satésaus maken. Maar vooralsnog heeft Rob iets in elkaar geflast wat heel goed door kan gaan voor pindasaus. Komt allemaal goed hier.


Zoals geschreven is vanmiddag door collega's van Rob onze churrasqueira nogmaals ingewijd. En kregen wij een (herhaal) lesje hoe een echte traditionele Brazilaanse churrasco behoort te zijn. Met picanha, linguicas (worstjes), knoflookbroodjes en abaxaci (ananas) op de grill. Uiteraard onder het genot van caipirinha, bier en sake.




Eet smakelijk!

NB: foto's geleend van FB groep en INC website, i.e. copyright.

2 juni 2018

Settling in.....

En zo zitten we alweer in onze 3e week hier.

Vorige week was Rob naar Amerika voor zaken en had ik dus het rijk alleen. "Of ik dat niet erg vond, zo alleen thuis in een 'vreemd' land, in een nog semi kaal huis en zonder bekenden?" vroegen familieleden. Nou nee, niet echt. Ik spreek een beetje de taal en ben bovendien gewend aan vaak alleen zijn. Trouwens ik heb Dinkel toch voor aanspraak. En nu had ik mooi de tijd om wat spulletjes voor in huis te kopen. Dingen waarvan mijn eega het nut niet inzag of  nu (nog) niet nodig vond. Ik had daar andere ideeen over en iets met als de kat van huis is.........
Dus verkende ik vorige week de hele buurt op zoek naar o.a. kussentjes voor op de bank (had  ik al geschreven dat dat een bagger ding is. Je zit gewoon op een stuk hout met wat stof erom), prullaria voor in de keuken. snuisterijtjes voor in de badkamer en frutsels op het toilet. Ik wilde 3 klokken met  de tijden van het thuisfront, een vaas met bloemen voor op tafel ....


Afijn jullie snappen het wel. Dingen om je huis aan te kleden en vooral 'op te leuken'. Lang leve wereldwijd pinnen en m'n creditcard (en vooral geen man die je uitgaven controleert whahaha).
Al lopende door onze wijk nam ik Dinkel overal mee naar toe. Ze zijn hier zo hondvriendelijk. Elke winkel heeft wel een haak om je hond even te parkeren. En mevrouw weet inmiddels precies bij welke winkel water buiten staat en waar andere honden soms buiten zitten.




















Wij lopen wat af samen. De 10.000 stappen per dag haal ik met gemak. Ik zit er tegenwoordig ruim boven. En dat op straten die heuvelachtig zijn en absoluut niet gelijk. Zo heeft het ene apartementengebouw een prachtig mooie aangelegde stoep voor de deur terwijl het oude gebouw er naast al jaren niets meer doet aan hun stukje troittoir. Ik breek af en toe m'n nek zowat. Maar ondanks die rare, ongelijke stoepen moet ik zeggen dat het wel erg schoon is. Een ieder veegt zijn of haar stukje straat letterlijk schoon. Elke dag weer. We kennen al aardig wat security guards, Dinkel en ik.

Onze guards houden de boel ook schoon en vooral goed in de gaten. Want behalve wat mikmak spullen voor in huis moeten we ook nog meubels hebben. En aangezien alles hier in huis van waaibomenhout is gaan wij natuurlijk geen dure spulletjes voor die paar jaar neerzetten. Dus hield ik me vorige week ook bezig met het zoeken naar meubelen op de Braziliaanse variant van Marktplaats en een 2nd hand site van expats. En toen er dus een paar spulletjes gebracht werden van een tweedehands winkel en ik naar beneden liep om die man binnen te laten werd ik vriendelijk door de portier verzocht weer naar boven te gaan. Zij zouden zorgen dat deze persoon bij mij boven kwam. Eenmaal de verkoper in huis werd ik daarop via de intercom gebeld met de vraag of alles oke was en of ik nog hulp nodig had. Ze houden mij goed in de gaten hier.

Verder heb ik uren aan de telefoon gezeten met zo'n servicenummer van onze tv/internet provider. Tjonge, die callcenters zijn ook overal het zelfde. Je krijgt eerst zo'n keuzemenu met tig opties, en toen begon de ellende. Het contract staat op Rob's naam en niet op de mijne. Dus allereerst is het al moeilijk dat mevrouw belt. Wij willen graag het filmpakket hebben maar kregen sportzenders. Later bleek dat Premier het voetbalpakket is en Premiere (van FOX) films bevat. Gevalletje miscommunicatie. Maar ojee, wat een drama. Want zeg je Brazilie dan zeg je voetbal, en nu wil ik het sportpakket opzeggen. Mevrouw, het WK Voetbal komt eraan. Tja sorry, Nederland ligt eruit en doet toch niet mee. Ik wil films. En ja, manlief ook. Pure heilschennis was het. Maar goed klant is koning, gelukkig ook in Brazilie, dus men ging het aanpassen. Maar ik heb me daar dus niet geliefd gemaakt.

Wie ook niet geliefd zijn momenteel en waar grote onvrede over heerst zijn de brandstofprijzen. Die zijn zo gestegen dat de vrachtwagenchauffeurs in opstand zijn gekomen. Veel chauffeurs zijn kleine zelfstandigen en die zien hun inkomsten dalen nu een groot deel van hun salaris opgaat aan hogere brandstofkosten. Dus zijn zij gaan staken, hierbij gesteund door de vakbond. Ruim een week ligt alles plat. Inmiddels heeft dat zo'n impact op het dagelijkse leven want niets wordt meer bevoorraad of opgehaald. Tankstations staan droog en sluiten, supermarkten krijgen geen nieuwe aanvoer en vooral in het binnenland van Brazilie hebben mensen grote problemen. Vuilnis wordt niet opgehaald want er is geen brandstof, ambulances en politie kunnen niet veel uitrijden, Kleinere binnenlandse vliegvelden cancellen vluchten. Olie en water raakt op. Ik zag beelden op tv van boeren die duizende liters aan melk konden weggooien want er kwam niemand om het op te halen. Groente en fruit ligt te rotten. Mensen slaan aan het hamsteren.

Hier in Sao Paoulo was er in eerste instantie nog niet veel van te merken maar begin van de week raakte ook hier de brandstof op en zag ik wat legere schappen in de supermarkt en op de dagelijkse versmarkt waren niet alle kramen bemand. Het werd zowaar 'rustig' op straat. Ik had online nog een stel grote planten gekocht maar die worden ook pas volgende week geleverd want ook de bezorger had geen benzine voor transport. En een tv kastje voor in de slaapkamer werd door de verkoper lopend met een steekwagentje gebracht want dat scheelde weer brandstof.

Rob was zelfs afgelopen maandag vrij want z'n bedrijf ging dicht omdat de fabriek geen onderdelen geleverd kreeg en een groot deel van het personeel niet op de zaak kon komen. Wij zelf hebben nog  ruim een halve tank. Gisteren vierde men Corpus Christi en vandaag was 't ook een vrije dag (lang weekend) dus Rob had maar een kort weekje.

Inmiddels is de situatie in Sao Paulo wat verbeterd en worden er steeds meer tankstations bevoorraad en krijgen de supermarkten weer goederen geleverd. Het lijk erop dat het dus de beterende kant op gaat. Afwachten maar. Tja, zo hebben we tijdens onze eerste utizending naar Brazilie ruim 3 maanden op onze container moeten wachten omdat er toen gestaakt werd door douane personeel. Zaten we al die tijd op een tuinset en sliepen op een luchtbedje. K(r)amperen in huis. Dan zit ik deze keer nog niet zo slecht.

A.s. maandag komt ons 'nieuwe' grote bed en gelukkig ook een andere bank. Kunnen we eindelijk ook goed slapen en lekker zitten.

Fijn weekend.