29 november 2018

Boodschap

Goh wat een azijnpissers bestaan er toch. Van die mensen die al het plezier uit je leven zuigen en negatief zijn tot op het bot.
Van de week kreeg ik weer zo'n reactie op een ouder logje. Vol kritiek, hoe slecht mijn schrijfstijl wel niet is, taalkundig volledig onjuist en bovendien vol commentaar op hetgeen ik geschreven had. Ik zou onwaarheden vertellen?? En zelf reageer je, heel laf, dan anoniem! Pleurt op zeg, lees hier dan lekker niet.

Ik heb nooit gepretendeerd een goede schrijfster te zijn. Bovendien schrijf ik in spreektaal en is dat inderdaad grammaticaal niet correct of volgens de regels van Van Dale of het Groene boekje. Ik beschrijf de dingen zoals IK ze beleef, met de nodige humor en vooral met enige zelfspot. Ik ken echt wel mijn tekortkomingen. Ben een positief mens en mijn glas is altijd half vol. Ik ben wel meer een realist dan de optimistische avonturist. En ja, dat laatste is ook geen bestaand woord volgens Van Dale.
Ik ben dit blog ooit begonnen voor het thuisfront om hen op deze wijze op de hoogte te houden over onze avonturen 'over the border'. Maar kreeg vervolgens ook leuke reacties van onbekenden en andere expat bloggers die mij weer een kijkje in hun 'buitenlandse keuken' gunden. Hele (virtuele) vriendschappen zijn zo ontstaan. Erg leuk en gezellig.

Anyway, ik sta absoluut open voor kritiek, goede adviezen of andere meningen op dit blog maar het gewoon afzeiken (en agressief op de man, euh vrouw spelen)  daar kan ik helemaal niets mee. Het draagt nergens aan bij en zulke reacties worden dan ook direct verwijderd.

"If you don't have anything nice to say don't say it at all"

Betekenis 'boodschap'
bood·schap (devmeervoud: boodschappen)1opdracht tot het overbrengen van een mededeling, een brief enz.2mededeling, berichteen bep. boodschap uitdragen een opvatting verkondigendaar heb ik geen boodschap aan daar heb ik niets mee te maken3het kopen van huishoudelijke artikelenboodschappen doen4(eufemisme) zijn behoefteeen grote boodschap doen poepeneen kleine boodschap doen plassen, urineren
Zo mijn tirade is over. Dat lucht op. De boodschap (1+2) is duidelijk. Nu verder met het eigenlijke blogje wat ik wilde schrijven (3), zie titel:

Boodschap(pen doen).

Bij elke verhuizing is het weer waar kan ik hier mijn boodschappen doen?  Waar vind ik de juiste supermarkt en kan ik er de producten kopen die ik nodig heb? Hoe noemen ze deze hier en wat verkopen ze nog meer?  's Lands wijs, 's lands eer.

Boodschappen doen is een van de huishoudelijke taken waar ik geen hekel aan heb. Ik winkel graag en probeer mijn eten te kopen daar waar de locals ook hun spulletjes halen.Voor mij is het gelijk een vorm van integreren en ik vind het bovendien leuk om de lokale groentes of het exotisch fruit uit te proberen. Al heb ik vaak geen idee wat ik ermee kan doen of  hoe 't klaar te maken. Gelukkig hebben we tegenwoordig internet en is een bereidingswijze zo gevonden. Hoewel dat bij mij nog geen garantie is voor een goed eetbaar resultaat.
Wat dat betreft ben ik dolblij met een man die, als het even kan, de kok in huis is. Met zijn Indonesische roots zit kokkerellen in z'n bloed. Ik weet na al die jaren nog steeds niet hoe iets pittig genoeg te maken. Zeker niet als het om verse  kruiden en specerijen gaat. Ik ben (tegenwoordig was) meer van de zakjes en kant en klare potjes. En in een nieuw land is het altijd weer een hele uitdaging om die te vinden. Toen de kinderen nog thuis woonden was het ook altijd een hele klus om voor hen boodschappen te doen. Lees: het juiste zoete broodbeleg (hagelslag, pindakaas, muisjes) of het goede snoepgoed en lekkere chips te vinden. Elk land heeft tenslotte zo zijn eigen smaakjes*. Ook wel leuk om telkens weer iets anders uit te proberen en soms, heel soms, vonden onze kinderen dat zelfs lekkerder. Maar het bleef altijd groot feest als er visite langskwam met al dat Nederlandse lekkers in hun koffer. Speculaas, stroopwafels, drop en Hamka's en paprika chips. En kaas!! Echte Hollandse kaas, nergens zo lekker (en lees: betaalbaar).

Ik doe mijn boodschappen altijd bij verschillende winkels want elke supermarkt heeft zo zijn eigen assortiment. En omdat ik hier geen auto heb haal ik alles het liefst bij mij in de buurt. Wat dat betreft zijn er genoeg winkeltjes in onze wijk. Er is een hele grote Carrefour wat verder weg en daar kom ik heel af en toe maar eigenlijk hebben alle winkelketens wel een kleiner filiaal hier waar wij wonen. De Pão de Açúcar en Supermercado Madrid verkopen redelijk veel geïmporteerde Amerikaanse en Europese producten en de YaYa en Hirota Food Super hebben een Aziatisch assortiment. Verder verkoopt de bakker bij ons om op de hoek nog heel wat aan zuivelproducten en aanverwante artikelen en is de Dia% (een soort mini Aldi) altijd dichtbij voor een snelle (vergeten) aankoop. Op 3 dagen in de week, op verschillende locaties maar allemaal op loopafstand, is er een grote versmarkt waar het ook gezellig winkelen is. Tot slot is er nog de Varanda supermarkt op de parterre van Shopping Patio Paulista. Deze winkel heeft heel veel geïmporteerde producten en verkoopt bovendien veel kruiden van Bombay Herbs&Spices. Nu hoef ik daarvoor dus niet meer naar het centrum.

En al deze winkels hebben speciale acties en aanbiedingen voor vaste klanten. En als echte Hollander wil ik natuurlijk overal die korting meepakken. Kreeg je vroeger nog allerlei pasjes en  klantenkaarten aangeboden tegenwoordig werken ze overal met een handige app voor op je telefoon. Scheelt behoorlijk wat ruimte in je portemonnee.

Sinds kort is hier in de buurt Mercado Suadavel d'Raiz ('n gezondheids- en biologische supermarkt) geopend. Daar vind ik behoorlijk veel goede en ook nog betaalbare producten. Ik ben sowieso de laatste tijd meer bezig met een gezondere levensstijl, andere voeding en meer sporten. En heel langzaam gaan de kilootjes (en cm's!) eraf. Slowly but steady! En ik voel me er prima bij.
In deze heath store heb ik dan eindelijk de echte boerenkool (couve Kale) gevonden. Zoals wij die ook in Nederland kennen. Heerlijk voor in groene shake en in de oven als crispy chips. Zelfs als lekkere stamppot ware het niet dat ik nu weinig tot geen koolhydraten meer eet. Dus i.p.v. aardappelen heb ik het klaargemaakt met bloemkoolroosjes. En dat smaakte prima. Ik word zowaar nog een keukenprinses haha.

Eergisteren mocht ik ook weer in de keuken aan de slag. De laatste INC board meeting van het jaar had plaats en werd deze keer gecombineerd met een potluck pre Christmas lunch. Iedereen kookte een recept uit een oud INC kookboek en bracht dat dus mee.




Mijn honey spiced chicken was lekker, al bleek hij niet zo heel erg spicy. W.d.b. mocht er toch wel wat meer garam masala in. En ik had nog wel zo keurig het recept gevolgd :-)

Afijn, ik heb dus overal wat van gegeten maar wist me nog redelijk te beheersen.
Komende week zitten wij in Buenos Aires.....land van de gaucho en steaks....Mmmmmm.

*NB: Inmiddels hebben de smaakpupillen van de kinderen zich aangepast. Deze zijn duidelijk beïnvloed door de culturen van alle landen waar zij gewoond hebben. Bovendien zijn het ook betere koks dan hun moeder geworden en experimenteren zij graag in de keuken. 

19 november 2018

Lang weekend

Wat heerlijk, 'opeens' blijken we vrij te zijn (althans Rob) en hadden wij een erg lang weekend samen.

Afgelopen donderdag was een nationale feestdag (Republic day) in Brazilië en morgen is het Black Awareness day. Ik hoorde zo om mij heen dat veel expat gezinnen tripjes naar Chili, Peru of binnen Brazilië hadden geboekt omdat de internationale scholen die tussenliggende vrijdag en maandag ook dicht waren waardoor er een erg lang weekend ontstond. Zonder schoolgaande kinderen ben ik er een beetje uit en ik wist niet beter of Rob was alleen donderdag en dinsdag vrij, maar verrassing, het bedrijf sloot ook tot woensdag haar deuren. Dus manlief was opeens 6 dagen vrij. Had ik dat geweten dan had ik ook nog een reisje gepland. Geintje! Want op dinsdag vliegt Rob al naar Recife en is daardoor die dag niet echt vrij. Bovendien komen wij net terug van een trip naar Curitiba en gaan wij over 2 weken een week naar Argentinië. En terwijl Rob de eerste dagen dan moet werken ga ik lekker de tourist uit hangen en heb ik ook met een Argentijnse vriendin uit mijn Curitiba tijd afgesproken.  Daarbij staat ook onze zomervakantie al voor de deur. Me dunkt, genoeg uitjes in het verschiet.

Dus een paar dagen samen gewoon 'thuis' in Sao Paulo was ook niet verkeerd. De temperatuur werkte in elk geval fijn mee en de zon liet zich van zijn of haar goede kant zien. Nu deze heerlijke goudgele bol zo vlak voor de zomer steeds hoger komt te staan geraken de zonnestralen in de ochtend precies tussen de omliggende flatgebouwen zo bij ons zwembad. Dus wij hebben de afgelopen dagen ons zomerkleurtje een beetje bijgewerkt. Helaas hebben we nu weer regen.

Dinkel is ook blij dat het baasje een paar dagen vrij is want er wordt heel wat afgewandeld. En je kon, zeker afgelopen donderdag, merken dat het een vrije dag was want wat was het enorm stil op straat. Nagenoeg geen verkeer. Hieruit blijkt dat Sao Paulo eigenlijk altijd 'buzzing' is. Er is een continue zoemend geluid van verkeer op de achtergrond. Dit blijft ook zo lekker hangen tussen al die flatgebouwen. Normaliter valt mij dat overigens niet erg op, maar na ons bezoek aan Curitiba bleek al hoeveel rustiger het daar is. En nu op weg naar het Ibirapuera park was het zowaar een oase van rust. Je hoorde als het ware de natuur ontwaken en de vogeltjes in de bomen er lustig op los kwetteren.

Die kwetterden waarschijnlijk ook vanwege de 'indringers' in hun huis. Overal in het park waren mannen bezig om kerstverlichting op te hangen. En ook voor het park werd een grote stellage in de vorm van een kerstboom opgebouwd. Die zal straks helemaal verlicht zijn. Wat gezellig en sfeervol allemaal. Überhaupt zijn ze hier vroeg met alle versieringen en zie ik overal in de buurtwinkels, bij  appartementsgebouwen en lokale schooltjes al kerstverlichting hangen.




  snoertjes van de kerstverlichting ontwarren








Verder gingen wij weer eens een keer ouderwets samen naar de bioscoop; Bohemian Rhapsody over het leven van Freddy Mercury en de band Queen. Leuke film met heerlijke muziek. Daarna bleven we gelijk maar hangen in de Mall en hebben wij bij Outback samen een heerlijke steak gedeeld.

Rob moest toch nog het e.e.a. werken thuis en ik heb een beginnetje gemaakt met het (her)schrijven en publiceren van mijn boek.
De afgelopen weken had ik al mijn online foto's gesorteerd en hersteld (na een complete computer reset en herinstallatie was ik veel foto's kwijtgeraakt - lang leve back up- en stonden allerlei mappen door elkaar) en daarmee een nieuw fotoboek over Bangkok gemaakt en deze laten drukken. Rob heeft die vorige week uit Nederland meegenomen. Dus alle fotoboeken series zijn nu compleet.


Nu dus nog het laatste weblogboek "Over the border Bangkok". Helaas is ook hier met het exporteren van de weblogbestanden iets fout gegaan (?). De blogteksten lopen in elkaar over, en soms zonder foto's erbij, en krijg ik het niet meer aangepast. Er zit dus niet anders op dan veel blogjes over te schrijven en de foto's weer toe te voegen. Maar dat houdt mij lekker bezig. Het streven is om een proefdruk in december klaar te hebben zodat Michou deze met kerst mee naar Brazilië kan nemen voor verdere editing. Dus Wim, ik ben nu echt bezig. Wordt vervolgd.

De eerste twee delen
Maar nu eerst nog even lekker genieten van onze vrije dagen samen. Morgen als Rob 'em weer is gevlogen ga ik nog een keertje naar de film: Fantastic Beasts 2, The crimes of Grindelwald. Mijn ega vind dit genre toch niets en tja dochterlief woont deze keer te ver weg om ook deze movie samen met haar moeder te gaan zien. En dus ga ik gewoon gezellig alleen. Me , myself and I.

Fijne week allemaal.
*Voor vergroting klik op de foto.

13 november 2018

Hondenleven


Hier dan het beloofde blogje over Dinkel. Trouwe bloglezer Wim vroeg er ook al naar en wilde graag weten wat er nou precies met Dinkel aan de hand was.

Zoals ik al in een eerder blogje schreef had mevrouw last van diarree. De eerste keer dat ik merkte dat mevrouw een ongelukje had was nog in Nederland, 1,5 maand voordat we naar Brazilië verhuisden. Toen liep ik 's nacht niet vermoedend in het donker naar het toilet en gleed uit over iets op de vloer. Afijn, jullie snappen de dril en zo liep ik om half 4 in de ochtend buiten met een hond die daar nog een paar keer het e.e.a. liet lopen. En daarna kon ik thuis gaan dweilen. Dus de volgende dag een afspraak met de dierenarts gemaakt om te kijken wat er aan de hand kon zijn. Normaliter loop ik niet gauw naar de dierendokter en kijk het even aan, maar diarree is iets vreselijks, bovendien kreeg ik visioenen van Figo onze vorige boxer. Die kreeg in Brazilië ook diarree (en gaf later ook over) en die hebben we toen binnen 2 weken moeten laten inslapen omdat die diarree het begin van het einde was. Figo bleek in zijn gehele lichaam tumoren te hebben en er was geen redden meer aan. Nu vlak voor de verhuizing zat ik niet te wachten op een zieke hond, die bovendien een gezondheidsverklaring moest hebben om te mogen vliegen. Maar onze dierenarts zag niets vreemds, onze boxerdame zat vol praatjes en was levendig dus waarschijnlijk had ze iets verkeerds gegeten. We kregen een pilletje en daarmee moest haar dunne ontlasting overgaan. En inderdaad binnen 2 dagen was het over. Waarschijnlijk teveel zeewater gedronken en ze wilde ook nog wel eens in de vieze groene sloot in het park achter ons huis zwemmen, maar we lieten voor de zekerheid toch nog een echo maken om alles uit te sluiten. De dierenarts vond het volgens mij onzin en paniek voor niets maar het gaf mij een gerust gevoel. En er was inderdaad niets te zien.

Eenmaal in Brazilië bleek dat Dinkel's merk qua hypoallergeen droge voeding hier niet verkocht werd en zijn we overgestapt op een ander graanvrij merk. Deze vond ze qua smaak niet heel erg lekker en ik moest steeds meer uit het blikje natvoer (waar ik een geprakt pilletje glucosamine voor haar artrose door heen meng) scheppen om haar die brokken te laten eten. Dus een ander merk uitgeprobeerd, verschillende smaken, totdat we eentje vonden die ze goed opat en zijn daarmee verder gegaan.
Ik moet daarvoor naar een speciale dierenwinkel en koop dus gelijk een grote 10-15 kg zak zodat we even vooruit kunnen. Het blikje haal ik gewoon bij de supermarkt, net welk merk en smaak in de aanbieding is. Afijn, de uit Nederland meegenomen glucosamine pilletjes raakten op en hier verkopen ze alleen glucosamine in poedervorm, vaak nog met een smaakje. Ook de zalmolie voor o.a. een glimmende vacht wordt hier in gel-capsules verkocht. Waardeloos om die aan de hond te geven. Toen kreeg Dinkel hier opeens weer diarree en dachten wij eerst dat het aan het hondenpark lag waar wellicht een virus rondwaarde door (niet gevaccineerde) honden of dat ze iets verkeerd van de straat gegeten had. Troep en afval genoeg hier. Maar toen de diarree bleef aanhouden zijn we dus toch maar naar de dierenarts gegaan die enkele testen deed (op een hondenvirus, parasieten - met name gardia-, bacteriën en wormen) maar alles was negatief.  Dus 'n spuit, probiotica en antibiotica meegekregen en daarmee ging de diarree inderdaad over. Was een duur bezoekje kan ik zeggen, de dierenarts in Nederland hanteert een goedkoper uurtarief en die medicijnen waren ook niet goedkoop. Tja, alles voor je viervoeter toch?

Maar een paar weken later, net toen mijn ouders en Michou hier waren, kwam de diarree weer terug. Nu was mijn vader de 'gelukkige' die er 's morgens heel vroeg (tja, die jetlag he) doorheen wandelde. Eerst weer even een paar dagen aangezien en de Braziliaanse zalmolie en glucosamine poeder achterwege gelaten. Maar na 3 dagen poep ruimen en eigenlijk elk moment van de dag met madam naar buiten moeten gaan was geen doen. En we zouden gaan reizen.
Dus, deze keer samen met Michou, weer terug terug naar de dierenarts (kassa!!!) die haar weer uitgebreid onderzocht. Deze keer wilde ze verder Dinkel's ontlasting testen. 3 dagen lang moest ik verse poep brengen. Heel fijn, liep ik daar buiten met een potje en lepeltje zucht. Maar weer kwam er niets uit die testen en inderdaad met de inmiddels opnieuw voorgeschreven antibiotica en tijdelijke andere blikvoeding  van de dierenarts hield de diarree weer op. Wellicht heeft onze dame nu een extreem gevoelige maag gekregen en zijn die blikje uit de supermarkt niet het beste voor haar? Dus haar droge brokken nu gemengd met de dure blikjes natvoer voor een gevoelige maag waar ik de door de visite uit Nederland meegebrachte glucosamine pillen en zalmolie mee mengde.  En weer ging het even goed.

Maar 2 weken voordat wij naar Curitiba zouden reizen was het weer mis. Zou het dan aan het droge eten liggen of is er toch iets (ergers) aan de hand? Onze boxer daarom even helemaal op ander eten gezet en haar wat met de pot mee laten eten en ook weer rijst en vers gekookte kip voorgeschoteld. Tja, dat ging allemaal prima op. Dinkel was verder vrolijk, had geen koorts, viel ook niet af , dronk  goed, kortom gewoon een 'gezonde' boxer van middelbare leeftijd.
Maar ook met dit andere eten hield de diarree aan. Ik kreeg er de zenuwen van. Dit is nu een chronisch probleem geworden. Het lijkt erop dat na het geven van injecties en antibiotica het steeds even stopt maar uiteindelijk toch terugkomt. Je kunt ook niet continue antibiotica blijven geven.
Surfen op internet maakte mij er niet geruster op. Ze is bijna 8 jaar en tja boxers staan bekend om o.a  (darm)problemen en het ontwikkelen van tumoren.

Afijn, wij opnieuw terug naar de dierenarts, deze keer ging Rob ook mee, en nu willen we graag een specifiek plan van aanpak. Doe maar een endoscopie om in de darmen te kijken.
Maar de dierenarts was het daar niet mee eens. Het is een hele dure procedure (?!), hond moet onder narcose, en daarmee kan je nog steeds maar een klein gedeelte van de darmen zien en weet je dus nog steeds niet of daar het probleem echt zit. Je sluit eerst de simpele, meest voorkomende oorzaken uit d.m.v. ontlastingsonderzoek en bloedonderzoek en dan ga je steeds verder met testen. Het leek haar zinvoller om als volgende stap een echo te maken. Klinkt allemaal logisch maar wij zijn hier nu voor de 3e keer terug en willen gewoon resultaat zien en niet alleen maar heel veel betalen. Dat geeft op zich niet, voor de gezondheid van ons huisdier hebben wij veel over, maar dan moet het wel nut hebben. En een echo hadden wij in Nederland vlak voor vertrek nog laten maken en daar was niets op te zien. Maar er kan blijkbaar in die tussenliggende maanden toch wat veranderd zijn en tja, we moeten toch wat. Uiteindelijk is zij de specialist en heeft ervoor gestudeerd.
Dus afspraak gemaakt voor de volgende dag om die echo te doen (onze viervoeter moest nuchter zijn) en er werden (weer) buisjes bloed afgenomen om alles nu zeer uitgebreid te testen.

Dus de volgende namiddag met een chagrijnige Dinkel (ze mocht niet eten die hele dag) terug naar de dierenarts waar deze nu samen met een collega de echo maakten en  grondig bekeken. Inmiddels waren ook de uitslagen van de div bloedtesten binnen en daarop waren geen afwijkende bloedwaarden of  ernstige ontstekingen te lezen.
Op de echo bleken de darmen niet echt ontstoken (wellicht wel wat geïrriteerd door die diarree)  maar ze zagen wel een afwijking aan Dinkel's lever. Die is veel te klein.
De lever ontvangt al het bloed uit maag, milt en alvleesklier. In dit bloed zitten het verteerde voedsel, de afvalstoffen en andere stoffen zoals bijv. opgenomen medicijnen. Bovendien produceert de lever de meeste eiwitten die in het bloed zitten en helpt het bij de vertering en zuivering van het bloed. Dus als Dinkel's lever te klein is en niet goed functioneert zijn deze functies verstoort. Dat zou kunnen verklaren waarom ze steeds diarree heeft. Maar waarom heeft ze (opeens) een kleine lever? Wellicht toch door verkeerd voedsel? Dus nu zijn we overgestapt op voeding speciaal voor het aanmaken van eiwitten en herstel van leverfuncties, samen met medicatie en voedingspreparaten. Dit moeten we wij nu 2 maanden geven en hopelijk blijkt daarmee het probleem van de dunne ontlasting verholpen.  Dan geven we haar voortaan dit speciale (medicinale) voedsel. Maar komt het toch weer terug dan is de volgende stap toch die endoscopie en het nemen van een biopt van de lever. Want dan zou het kunnen betekenden dat er 'iets' in de lever zit waardoor deze krimpt. Maar daar gaan we gewoon niet vanuit!
Vooralsnog ziet haar ontlasting er goed gevormd en erg stevig uit en lijkt het tij gekeerd. Ik ruim nu met plezier haar poep op :-). Heb ik zowaar een heel blogje aan poep gewijd haha.

En tijdens ons lange weekend naar Curitiba logeerde mevrouw weer bij haar vertrouwde adresje en gedroeg ze zich als de gekke clown die ze gewoonlijk is. Plezier alom.








Nog 2 weekjes, dan gaan wij een week naar Buenos Aires en mag Dinkel weer naar dat hondenparadijs.

5 november 2018

Thuiskomen.

En we zijn weer terug van een GEWELDIG lang weekend Curitiba.
Wat voelde dat als thuiskomen. Zo vertrouwd. Wat een mooie, rustige, goed georganiseerde en groene stad als je het vergelijkt met die heksenketel Sao Paulo. Wat een verademing die -relatieve- rust.
Natuurlijk heeft daar ook de tijd niet stilgestaan en is er in die 11 jaar best het een en ander (al dan niet in positieve zin) veranderd maar het voelde allemaal zo goed en relaxt. Wat heerlijk dat wij hier hebben mogen wonen. Dit is het Brazilië zoals ik mij herinner en waarop ik verliefd geworden ben.

De rit van Sao Paulo naar Curitiba gaat door een prachtige stuk natuur (Atlantisch regenwoud) dus zodra we het drukke Sao Paulo achter ons hadden gelaten was het al genieten.  De BR 116 stond  bekend als 'dodenweg' gezien de vele ongelukken die er plaatshadden (route gaat door bergachtig gebied met veel steile bochten en enorm veel vrachtverkeer) maar inmiddels is de weg verbeterd (in private beheer gegeven) en zijn grote stukken een tolweg geworden. Helaas is de max. snelheid ook aangepast en wordt dit gecontroleerd d.m.v. vele flitsers en snelheidscamera's. Dus reden we vroeger in ruim 4,5 uur naar Sao Paulo nu met soms 40-60 km per uur max. snelheid deden we er zeker 5,5 -6 uur over.
Maar we waren voor de drukte vertrokken en arriveerden om 7 uur 's avonds bij het hotel waar voor ons ruim 15 jaar alles begon. Hier verbleven wij ook tijdens onze pre-visit en de laatste week voordat wij naar Dubai verhuisden.

de Pinheiro (boom  en symbool van de staat Parana)

tekening  van Jardim Botanico

Na ingecheckt te hebben en gauw onze spullen in de kamer gelegd te hebben was het tijd om naar ons oude vertrouwde Japans restaurant te gaan. Daar had ik mij echt op verheugd. Hier waren wij elke vrijdagavond te vinden, vaste prik. Maar dat de tijd niet heeft stil gestaan bleek wel uit het feit dat het restaurant was verhuisd naar de (zuster)locatie aan de overkant en daar als mega groot restaurant was verder gegaan. Helaas voor ons was de intieme sfeer helemaal weg. Niet authentiek Japans maar een groot, trendy, hip en modern gebouw. Het eten was nog steeds erg goed maar wij hadden niet meer het knusse, speciale gevoel. Er werd een beetje gehaast om alle (wachtende) gasten te bedienen. En door de drukte kon je elkaar ook niet echt goed verstaan. Dus helaas dat was een kleine tegenvaller. Hier zouden we niet meer wekelijks naar toe gaan als we nog in Curitiba hadden gewoond. Hoe lekker het eten ook.

  

De volgende dag stonden we op met bewolkt weer maar het was droog. Er was regen voorspeld dus dit was een mooie meevaller. Na het ontbijt zijn we  richting 'ons' park Barigui gereden. Hier was ik, al dan niet met de hond, vroeger dagelijks te vinden en liepen Rob en ik er elk weekend samen hard. Het park was nog steeds prachtig. Zeker met de skyline van Curitiba op de achtergrond. Er was genoeg levendigheid (Dia de Finados... dus voor de meesten een vrije dag) maar niet zo druk als in het Ibirapuera park hier in Sao Paulo. Het park was nog steeds goed onderhouden (er was zelfs een extra fiets/skate pad aangelegd naast de al bestaande wandel- en hardloop paden) en het aftandse kermisattractie-/speelparkje was inmiddels verdwenen en er stond nu een (permanente?) circus op die plek. Ook de capibara's graasden nog als vanouds daar rond.







Op de parkeerplaats stond nog steeds een 'caldo de cana en aqua de coco kraam' en uiteraard konden wij niet weggaan voordat wij hier weer wat gedronken hadden. Ik zou zweren dat het nog steeds de zelfde verkoper was maar dat zal ik mij wel verbeelden :-). In elk geval wilde hij graag onze foto nemen.



Na een uurtje hier rond gelopen te hebben werd het tijd om verder te gaan met onze 'tour de nostalgia', op naar onze oude wijk, condomínio en vooral naar ons toenmalige woning. De zon liet zich inmiddels ook zien en het werd zelfs warm.

Het duurde even voordat we de juiste weg weer gevonden hadden, de afstanden waren een stuk langer dan in onze herinneringen, en ook de doorgaande weg was nu aanzienlijk drukker geworden.Ik zag dat er hier en daar daarom rotondes en stoplichten waren gekomen. Maar het reed nog steeds veel makkelijker (overzichtelijker) dan hier in Sao Paulo. En hoe dichterbij we kwamen hoe meer ik (wij) gingen herkennen. Zo leuk.

En oh wat een rust toen we ons oude vertrouwde wijkje Jardim Verginia, Sao Braz (Santa Felicidade) binnenreden. Zo groen, de straten netjes schoon, geen lawaai, kortom het geheel had een  vredige uitstraling. Het is nooit een hele luxe wijk geweest met mega grote villa's, maar iedereen houdt zijn of haar huis en tuintje keurig bij en de verschillende condomínios hebben een vriendelijke en nette uitstraling.

We stopten bij ons oude huis en konden eigenlijk niet geloven dat wij daar ooit trotse eigenaars van zijn geweest. Uiteraard namen we de nodige foto's en dat werd opgemerkt door een man die net met zijn zoontje het condominium kwam uitlopen. Nieuwsgierig vroeg hij wat ik aan het doen was. Ik legde uit dat dat ons oude huis was en dat wij nu weer even terug waren. Onze mooie tijden hier herbeleven. Hij vertelde dat de Amerikanen aan wie wij de woning verkocht hebben in 2014 zijn vertrokken en dat hij de nieuwe achterbuurman is. En dat de huidige eigenaren nu thuis zijn. Hij ging ze via de portier wel even bellen. Dat was helemaal mijn bedoeling niet maar zo vriendelijk als Brazilianen zijn werd er direct actie ondernomen en inderdaad kwamen de nieuwe bewoners meteen naar buiten en nodigden zij ons uit om binnen te komen kijken. Ze waren heel benieuwd naar ons verhaal.

het huis nu


Tjonge wat is het dan gaaf om weer even binnen te lopen in het huis waar je zo fijn gewoond hebt. Onze allereerste eigen woning. Ons paradijsje met zwembad en heerlijke tuin. Eenmaal binnen was het alsof wij terug in de tijd stapten. Wij hebben het hele huis toentertijd grondig gerenoveerd (alleen de muren zijn eigenlijk blijven staan) en onze ziel en zaligheid in die verbouwing gestoken. En alles wat we erin geplaatst hebben was nog aanwezig. Duidelijk goede kwaliteit gebruikt ;-) Wij hadden voor de buitenkant een vrolijke kleur geel gekozen. Jammer dat deze -of de vorige eigenaren- niet beter onderhoud hebben gepleegd en er ook na ons voor een vale, saaie kleur is gekozen. Beetje verwaarloosd allemaal.
In elk geval was het een zeer hartelijk stel en ze zijn duidelijk ook heel blij met dit huis. Fijn. Wij zijn er dan ook wel zeker een klein uurtje binnen geweest. Bleek dat de man een broer is van een Portugese lerares van de Internationale school is die ik ook nog ken. Kleine wereld toch weer. Afijn, er waren plannen voor een renovatie en ze waren erg benieuwd naar de foto's van onze verbouwing. Deze heb ik ze inmiddels gemaild.

ons huis toen



Daarna hebben we door de wijk gelopen, zoals we vroeger ook samen een rondje met de honden liepen. Feest der herkenning. Hierna stapten we weer in de auto en reden wij via het gezellige centrum van Santa Felicidade met haar hoofdstraat Av. Manoel Ribas  en de vele Italiaanse restaurants aldaar, en met nog een tussenstop voor een bakkie koffie, richting de Internationale School.
Maar niet voordat wij eerst nog langs de Sante Felicidade (entree) Poort  en dan via park Tingui met haar vele capibara's en het Oekraïense monument gereden zijn. Ook hier voelde het zo vertrouwd.

Eenmaal aangekomen bij ISC zagen we dat ze ook daar behoorlijk hebben bijgebouwd. Dat de kleuterschool inmiddels naar deze locatie was gekomen wisten we al maar ik zag nu ook een mooie nieuwe sporthal en theater center (Wildcat Arena). Helaas was de school i.v.m. de vrije dag gesloten en konden we het terrein zelf  niet op. Maar ook van buitenaf kregen we een goed beeld van de campus en was het erg leuk om weer te zien waar onze kinderen hun internationale schoolleventje begonnen zijn en waar zij (en ik) zoveel tijd hebben doorgebracht.







Daarna was het tijd voor een bezoekje aan onze Belgische vrienden Patrick en Hilde waar wij onverwachts onszelf uitnodigden :-) Geintje, om een lang verhaal kort te maken was het mij nog niet gelukt om vooraf contact te leggen maar Rob vond nog een oud telefoonnummer. Ze bleken thuis te zijn en wij waren uiteraard zeer welkom voor een kop koffie. Dat werd een glas wijn en nog een, en nog een, en uiteindelijk hebben wij ouderwets daar de hele namiddag in de tuin zitten kletsen. Het, niet voorspelde, mooie weer maakte het plaatje af. We zijn gewoon verder gegaan we 11 jaar geleden gestopt waren (al is hij nog een keer bij ons in Bangkok op visite geweest).
s'Avonds hadden zij al een afspraak om te gaan eten met vrienden en ik wilde graag het nieuwe Hard Rock Cafe uitproberen. Dus we namen afscheid en hebben afgesproken om in december, als wij met de kinderen weer in Curitiba zijn, opnieuw langs te komen. Dan gaat de bbq weer aan en zorgt Rob voor z'n beroemde indonesische satésaus. Ook willen de mannen graag weer een keer samen gaan mountainbiken. Hoppa, laat die weekendjes Curitiba maar komen :-)

's Avonds aten we dus bij het Hard Rock Cafe. Het was er erg druk en we moesten ruim een half uur wachten voordat we een tafeltje kregen. En na ons bleek die wachtrij nog veel langer. En al zaten we gezellig te wachten op een loungebank op de overdekte varanda, blijkbaar waren er veel muggen, want ik ben lek gestoken op mijn enkels en kuiten. Die nacht heb ik in bed wat liggen krabben...grrr.

De volgende dag weer terug naar park Barigui, via onze wijk Sao Braz nu de andere kant op, via de Sam's Club naar parkshopping Barigui. Daar heerlijk rondgesnuffeld, wederom koffie gedronken en zijn toen via  het centrum en langs de Botanische tuin naar de andere kant van Curitiba gereden waar vrienden &oud-collega's Carlos en Lia wonen. Daar hadden we 's middags afgesproken voor een churrasco. Tja, wat zullen we zeggen. Ook hier voelde het alsof we nooit zijn weggeweest. De picanha smaakte uitstekend en de caipirinha vloeide rijkelijk. Om 11 uur s'avonds werd het toch echt tijd om weer richting ons hotel te gaan.



De volgende dag hebben we een beetje uitgeslapen al moesten we opeens haasten voor het ontbijt want de zomertijd was hier in Brazilië ingegaan. Daarna op ons gemak uitgecheckt en reden we weer richting Sao Paulo. Onderweg kwamen we nog 2x in een korte file te staan en waren blij voor de echte drukte vertrokken te zijn.

anno 2018

Maar 12 jaar gelden stonden wij ook al eens in een mega lange file: 
file BR 116 richting Sao Paulo  2006
Inmiddels is Rob 'em alweer gevlogen. Die is weer een weekje naar Zweden en Dinkel is ook weer thuis. Ook zij heeft een geweldig lang weekend gehad en ook voor haar voelt het steeds als thuiskomen daar bij het hondenpension. Ik ben zo blij dat we in december met de kinderen nog een keer terug gaan naar Curitiba. Ook zij kijken uit naar dat tripje. Er vallen nog zoveel herinneringen op te halen daar.

1 november 2018

Ff snel

Zo ik ben gauw achter de computer gekropen om even een kort berichtje te typen.
Dinkel is zojuist opgehaald om weer te gaan logeren bij haar honden pension en ze kon niet wachten om bij hun in de auto te springen. Je zou haast denken dat ze het daar gezelliger vindt dan bij ons ;-).  Maar heerlijk voor haar om weer uitgebreid te kunnen spelen met alle andere viervoeters.  Het is daar volle bak begreep ik. Ze kan daar weer even helemaal hond zijn want de afgelopen dagen hebben mevrouw en ik de deur weer plat gelopen bij de dierenarts. Maar daarover meer in een volgend blogje.

Over een klein uurtje komt mijn wederhelft al thuis en begint voor ons  een lang weekend. Vrijdag is Dia de Finados (All Saint's day of day of the death) en is iedereen vrij in Brazilië. Wij hebben besloten om deze dagen naar Curitiba te gaan. Even terug naar waar het expat avontuur voor ons zo'n 15 jaar gelden begon. Het hele weekend hebben we vol gepland. Ik heb er zin in!

Alvast fijn weekend allemaal.