Het is weer voorbij...

....die mooie zomer. Althans voor manlief. Op dit moment zit hij alweer in São Paulo. Zijn euh, vakantie is voorbij. Waarschijnlijk heeft hij een nieuwe vakantie nodig om bij te komen van deze. Want echt uitgerust heeft (is) hij niet. Maar het was heerlijk om hem weer een maandje thuis te hebben. Want zo voelt het hier in Portugal toch echt al.

Ook mijn weblog had vakantie. Even een weblogstilte. Niet bewust maar ik had het gewoon (gezellig) druk. En daardoor geen puf om 's avonds nog uitgebreid te gaan bloggen, andere blogs te lezen of FB bij te houden. Die schade ga ik nu inhalen.

De eerste twee weken van Rob's vakantie moest hij hier, komende uit 'rood land' Brazilië, in quarantaine. En of dit nu wel of niet gecontroleerd ging worden... hij heeft zich er keurig aan gehouden. Je wilt tenslotte geen moeilijkheden hebben mocht er toch een controle plaatsvinden. De boetes liegen er niet om. Overigens ben ik inmiddels volledig gevaccineerd en heeft Michou ook haar eerste prik ontvangen. Volgende week krijgt zij nummer twee.

De dag nadat Rob aangekomen was werden we opgeschrikt door overvliegende blus-helikopters en voorbij razende brandweerauto's. Met loeiende sirenes reden die langs ons huis. Bleek dat een stuk verderop een bosbrand was ontstaan. Best dichtbij de 'bewoonde wereld'. Met de hoge temperaturen (35 grd) en enorme wind die er waaide was dit geen goede combinatie. Gelukkig waren ze er op tijd bij. Deze omgeving, vooral het droge achterland, staat bekend als hoog risicogebied w.b.t. brandgevaar. In het voorjaar kregen wij dan ook een foldertje met verplichte instructies hoe je terrein deint te ontruimen (takken te rooien en ontdoen van tuinafval) ter voorkoming van brand. En in de zomers een folder hoe te handelen in geval van een natuurbrand.

folder voorjaar

folder zomer

Wij hadden al besloten de grote, stenen barbecue te slopen om zo meer uitzicht en doorgang naar de achtertuin te creëren. En met het oog op brandgevaar (houtskool en harde wind zijn nooit een goede combinatie) moest dat ding nu op zeker weg.

Dus toen twee dagen later onze goede vrienden met hun dochter arriveerden was dat een van de eerste dingen die ik ben gaan kopen. Een nieuwe BBQ op gas. Terwijl manlief erop los kluste in en rondom het huis, de meiden zich in de zon vermaakten, vriendin Rienke voor de boodschappen en ons dagelijkse natje en droogje zorgde gingen vriend Mike en ik steeds op pad. Als plaatsvervangend echtgenoot hielp hij mij met het kopen van een BBQ, een opbouw zwembad en allerlei bouw- en klusmateriaal uit te zoeken. Die arme kerel heeft zowat alle bouwmarkten in de Algarve gezien ;-). Maar daarna heb je ook wat. Zo hing eindelijk onze Braziliaanse hangmat op een mooi plekje op de veranda van waaruit je prachtig van de ondergaande zon kunt genieten, werd het zwembad opgebouwd waarin het na een dag hard werken heerlijk toeven is, werd de BBQ in elkaar gezet en stond er een nieuwe waternevelventilator buiten op de veranda om de gezellige, zwoele (en erg late) avonden wat aangenamer te maken. Prachtig zomerweer, lekker eten, (veel) drinken, en dat allemaal in goed gezelschap. Wat wil een mens nog meer?

Rob had de dagen ervoor al geregeld dat een -door mij aangesloten- koppelstuk in een grote slang van de waterpomp in tuin niet meer lekte. Hij had er ook voor gezorgd dat de ligbedjes wat stabieler lagen en alle bouten en moeren steviger aangedraaid en de stof opnieuw aangespannen. Verder had hij een nieuw glasplaatje in de voordeur gezet (waarbij ik nog achter nieuwe glaslatjes aan moest en deze -gratis- op maat gemaakt meekreeg bij een plaatselijke houthandel), een nieuwe mengkraan in de keuken gemonteerd, ons huis van een toepasselijke naam voorzien en de authentieke keramische lettertegeltjes hiervoor op de tuinmuur gelijmd en een douchegordijn boven het bad in de grote badkamer opgehangen. Want Michou en ik kregen daar met geen mogelijkheid gaten in het plafond geboord. Daarnaast schuurde en lakte hij een houten tafelblad en hing hij een bewegingssensor lamp buiten bij keuken op. En tussendoor maakte hij alvast een beginnetje met het met rieten matten bedekken van het dakje van de 'kippenren' a.k.a fietsenhok. En dan was mijn 'to do'-lijstje nog lang niet afgewerkt 😜.

Maar het belangrijkste project was het dak van Michou's huisje. Dat lekt en moet voor de komende winter dicht zijn. Wij hadden al allerlei offertes hiervoor aangevraagd maar werden niet vrolijk van de prijzen. Dus besloot Rob dit in zijn vakantie zelf te gaan repareren. Online, in Nederland, de isolatieplaten, het EPDM rubber, de lijm en andere benodigdheden besteld en voor Rob's komst naar Portugal werd dit op twee pallets hier afgeleverd.

                                             

Waarna Michou en ik het met vereende krachten alle spullen naar binnen hebben lopen sjouwen. 

Met Mike heeft Rob eerst alle oude dakbedekking verwijderd en daarna de isolatieplaten en de zware, zwarte rubberen rollen naar boven gesjouwd. De opstaande rand moest worden vlak geschuurd en daarna de platen op het dak vast geboord. Een flinke klus, die eigenlijk niet te doen was in deze hitte.

Inmiddels was ook mijn schoonvader aangekomen in Portugal. En omdat Rob nog steeds in quarantaine zat zijn Michou en ik daarom met hem op pad gegaan. O.a. naar het vissersplaatsje Olhão.

De volgende dag gingen we weer de hort op en waren onze vrienden ook van de partij. Dit keer bezochten wij het kleine vissersdorpje Santa Luzia (bekend om zijn octopus) alwaar we heerlijk gelucht hebben.

En arme Rob thuis maar werken ;-)  

En toen was het feest. Rob en ik vierden op 14 juli j.l. onze 32e trouwdag. En noemt men dit ook een koperen bruiloft. Dat wisten wij niet, maar Rienke en Mike wel. Zij verrasten ons dan ook heel lief met een originele koperen cataplana. Handgemaakt, gekocht in Loulé bij een ambachtelijk bedrijfje waar de kopersmeden nog op traditionele wijze deze 'stoofpannen' vervaardigen. Wat een geweldig kado.

Op deze dag zouden ook mijn schoonouders 60 jaar getrouwd zijn. Helaas heeft mijn schoonmoeder Roos dit niet meer mee kunnen maken. Toch was zij in spirit bij ons aanwezig want een prachtige rode roos bloeide juist deze dag uitbundig in de tuin. 

Op verzoek van mijn schoonvader gingen we die avond gezellig BBQ-en. De bedoeling was om spareribs te grillen. Echter waren we die, na het marineren de dag ervoor, vergeten om in de koelkast te zetten. En met temperaturen van ruim boven de 30 grd leek het ons geen goed plan dit dan nog te gaan eten. Het werd dus kip. Ook lekker.

Toen mijn wederhelft eindelijk niet meer binnen hoefde te blijven zijn we met z'n allen, inclusief Dinkel en Ollie, eropuit getrokken. Naar een stuwmeertje hier in de buurt. Daar konden de honden (en de meiden) even lekker afkoelen. Daarna reden wij naar het park Fonte Férrea waar we bij café Avalanche heerlijk, en vooral lang, hebben geluncht. Ze serveerden daar zo'n zalige, ijskoude pink gin tonic. Lang leve een dochter met rijbewijs.

Toen zat het bezoekje van opa Rob sr. er weer op en vloog hij terug naar Nederland. Blij dat hij ons nieuwe huis in Portugal met eigen ogen heeft kunnen zien. Maar vooral dat hij op die voor hem toch emotionele (trouw)dag afleiding had en in de gezelschap van zijn zoon verkeerde. Het was fijn om hem hier bij ons te hebben.

Daarna was het nog twee dagen genieten van onze andere visite. Er werd nog wat geklust, maar ook gepoedeld in het zwembadje, gewinkeld, geluierd in de zon en vooral veel gelachen. Ter afsluiting gingen we op de laatste avond nog sjiek ut eten bij Ysconderijo. Hier hebben we gezellig buiten gezeten omdat nog niet iedereen in ons gezelschap volledig ingeënt was en covid app had. Dat is hier verplicht als je binnen in een restaurant wilt eten (of je moet elke keer een recente neg. covid test laten zien).

En toen was het gedaan met de pret. Onze vrienden gingen weer naar huis en er moest nu serieus gewerkt gaan worden 😇. Het dak moest af èn de gemetselde BBQ moest nog worden gesloopt. Wat heb ik dàt ding vervloekt. Dagen heb ik grote stenen en brokken cement kleingeslagen en in puinzakken gedaan. Daarna in gedeeltes die (te) zware zakken afgevoerd. De blaren stonden op m'n handen. Wat een puist werk. En dat in een hittegolf. 

voor & na

de sloopwerkzaamheden

Michou hielp ondertussen haar vader verder op het dak. Want voordat die man weer weggaat moet de boel daar wel waterdicht zijn. Maar in die hitte was het eigenlijk niet te doen. Ze gingen dan ook vaak in de 'koelere' avond door. Maar het harde werken heeft zich geloond. Het dak is bekleed. 

eindresultaat

Zodra we van de architect/aannemer te horen krijgen wat het exacte max. gewicht en draagvermogen van het dak is willen we alles verder betegelen en maken we er een dakterras van.

En na al dit klussen ( manlief heeft ook nog pruimenjam en meloen ijs gemaakt) was ook Rob's vakantie alweer om. De tijd is voorbij gevlogen. Dus de laatste dag hebben we de cataplana uit geprobeerd en heb ik een seafood gerecht erin klaargemaakt. En al ben ik geen keukenprinses het resultaat was zeker goed te eten.

    

    

Tja, aan al het goede komt altijd weer een eind en zo zitten Michou en ik dus weer vader- en manloos thuis.

Maar er valt voor ons dames nog genoeg te klussen. We gaan deze week eerst beginnen met het oogsten van de Alfarroba peulen. Het is hoogste tijd hiervoor...

Fijne week allemaal.