Warm hart

En zo was ik weer even in het warme Brazilië. Letterlijk, want het was er broeierig warm. De zinderende hitte viel als een klammerige deken op mij neer zodra ik voet op Braziliaanse bodem zette. Maar ook figuurlijk. Want WAT een levendigheid. Wat zijn de mensen hier toch vrolijk en full of life. En die taal.... zo zangerig en zwoel. Daar krijg je toch een warm gevoel van?! Klinkt zo veel gezelliger en vriendelijker dan het hardere Portugees van Portugal. Ik word gewoon blij als ik Brazilianen gepassioneerd hoor praten en druk zie gebaren met hun armen. Dat expressieve, die passie, de gastvrijheid, het eten, de muziek en feestjes. W.d.b zal dit land altijd een speciaal plekje in mijn hart behouden. 

Maar niet de stad São Paulo. Pfff, ik was alweer vergeten hoe druk het daar kan zijn. De overvolle wegen, al die auto's, het eeuwige getoeter van die kamikaze rijders op hun motorfiets, de smog, de vervuiling en de smerige hitte die tussen al de vele flatgebouwen blijft hangen. En bijna elke middag die fikse onweersbuien.

Maar tegelijkertijd was het ook weer heerlijk om terug te zijn. Tenslotte heb ik nooit fatsoenlijk afscheid genomen omdat we eigenlijk alleen voor de verkoop van ons appartement (en een korte 'verken' vakantie in Portugal) naar Nederland kwamen. Maar ja, toen kochten we een huis in de Algarve, moest er opeens een koopcontract getekend worden en een inboedel verhuisd en overleed mijn schoonmoeder plotseling. Ondertussen verslechterde de coronasituatie in Brazilië en Portugal zodanig dat de COVID regels nog strenger werden (lees: nog meer reisrestricties en quarantaine plicht). Allemaal redenen voor ons om te besluiten dat ik niet meer mee terug naar São Paulo zou gaan. Niet wetende dat Rob nogmaals een contractverlenging zou krijgen en wij langer dan gepland van elkaar gescheiden zouden zijn haha. Lang leve internet en FaceTime.

Afijn, het voelde dus goed om het appartement weer binnen te lopen en, het allerbelangrijkste, bij mijn echtgenoot te zijn. Al moest ik toch wel weer ff wennen zo tussen al die flatgebouwen in. Dat doet, na het weidse en groene Portugal, opeens zo benauwd en grijs aan. En al dat lawaai! São Paulo is nooit stil. Zeker niet als je redelijk dichtbij het nationale vliegveld Congonhas zit. Toch heb ik hier prima gewoond en veel genoten van het grote balkon met de fijne churrasco. Maar ik weet nu wel welk uitzicht ik liever heb 😉:

Rob moest tijdens mijn bezoek gewoon werken, gedeeltelijk thuis, en om niet in de weg te lopen verkende ik opnieuw de buurt waar ik toch 2 jaar rondgelopen heb. Want er is in de ca. 1,5 jaar (oops 21 mnd.) dat ik weg was best het een en ander veranderd. Sommige winkels en restaurantjes hebben de corona-sluiting niet overleefd en bleken verdwenen. Terwijl andere shops juist verbouwd en/of uitgebreid hebben. Ik zag wat nieuwe zaakjes en ook dat een grote dierenspeciaalzaak (waar ik altijd helemaal voor naar het centrum moest) een filiaal bij ons in de wijk geopend had. Tsss. Ook waren er op diverse plekken oude pandjes gesloopt en hadden plaatsgemaakt voor nieuwe, hoge flatgebouwen. Bizar hoe snel die verrezen zijn. Elke cm wordt volgebouwd, en maar weer de hoogte in. 

Ook ben ik in huis aan de slag gegaan. Met al die vervuiling, smog en stof overal in de lucht kan er nooit genoeg gepoetst worden. Ook heb ik een grote opruiming gehouden. Dan hoeft Rob over 2 maanden niet zo veel meer uit te zoeken. Een aantal spullen heb ik weggegooid maar het meeste doorgegeven aan de schoonmakers en bewakers van ons gebouw. Die waren verbaasd mij weer te zien. "Ah, je leeft nog" zei de huismeester blij verrast. En ook de guard van een van de aanpalende flatgebouwen zwaaide enthousiast toen ik weer voorbij liep. Ook bij de bakker, mini-super en de stomerij kenden ze mij nog. Bij die laatste vroegen ze zelfs naar mijn hond... W.d.b. ben ik blij dat in deze buurt gewoond te hebben. Vriendelijke community, met een dorps karakter. Een (relatief) zeer veilige wijk, overal dichtbij. Op loopafstand van winkels, restaurantjes, shopping street Avenida Paulista, div. ziekenhuizen, de metro, Parque Ibuapuera etc.. Ik heb hier veel rondgelopen, vooral met Dinkel, en het voelt weer als een warm bad. 

Voor wat extra quality time samen nam Rob nog twee dagen vrij en zijn we een lang weekend naar Salvador, Bahia gevlogen. Even niet werken maar genieten van zon, zee, strand en het heerlijke zwembad en elkaar. De cocktails smaakten heerlijk en terwijl wij lagen te relaxen zagen wij aapjes rijpe mango's uit de bomen stelen. 

De pousada lag wat buiten het centrum van Salvador, direct aan het strand van Itapuã. We maakten een lange strandwandeling, zagen de vissersboten terugkeren, aten 's middags een vers gevangen vis op het strand, genoten van het bruisende lokale avondleven en namen een avondje de taxi naar het centrum van Salvador waar we o.a. een pizza (tegenvaller) hebben gegeten. Een heerlijk mini tripje en een mooie afsluiting van dit Braziliaanse expat avontuur.

In de hal van het hotel hingen een paar mooie spreuken...deze zouden zo mijn levens motto's kunnen zijn:

Eenmaal weer terug in Sao Paulo ging de tijd snel. Wij hadden wat spullen op FB marktplaats gezet en verkochten o.a. onze lounge set. Die maakte ik nog even goed schoon voordat deze werd opgehaald. Ook haalde ik de Batik Art schilderijen en div. fotolijsten met fotocollages van de muur -en daarna uit hun frames- zodat ik die doeken en foto's mee terug kon nemen. Zo werd de flat werd steeds kaler ;-)

We liepen nog een keer door het gezellige Iberapuera park, gingen uit eten bij 'onze' Japanner, deden een voor ons nieuw Indiaans restaurant aan, aten een overheerlijke hamburger bij Mr. Mill's en haalden 's avonds een ijsje bij Bacio di Latte zoals we vaak deden als we ons avondrondje met Dinkel liepen. Wat een verschil of ze daar tussen de vele flatgebouwen op straat loopt of in Portugal waar ze heerlijk de ruimte in onze tuin heeft (en 2 nieuwe vriendjes om mee te spelen). Vandaar dat we haar met liefde altijd wegbrachten naar het hondenhotel, een waar paradijsje in het binnenland van SP.

De laatste avond kwamen onze onderburen van drie hoog gezellig bij ons langs voor een, voor mij allerlaatste, Braziliaanse BBQ. Heel jammer dat ik hen zo laat pas heb leren kennen. Een heel leuk stel van onze leeftijd. Voor corona werkten zij beiden FT buitenshuis en gingen dan via de 'elevador social' naar beneden, naar hun werk. Terwijl ik met Dinkel altijd de service lift (voor maids, werklui, goederen en huisdieren) gebruikte. Tja, dan kom je elkaar bijna nooit tegen. Tijdens de pandemie moest iedereen thuis werken en zie je elkaar opeens veel vaker. Zo zat Rob regelmatig met hen bij het zwembad.

Afijn, een hele gezellige avond volgde en voor mij was het een leuke afsluiting. Nog 2 maandjes en dan zit het er voor Rob ook op. Komt hij eindelijk naar huis. Kunnen we hier ons leven verder samen opbouwen. De laatste loodjes. Gaat nu opschieten. Met warme gevoelens kijk ik terug op een geslaagde tijd.

Tchau Brasil, você está sempre no meu coração. Saudades!