Kwartaal

Het nieuwe jaar begint al goed. Duh. Het is al bijna maart en ik heb nog steeds niets geblogd. Van dagelijks een verhaaltje werd het wekelijks, toen eens per maand, ga ik nu naar bijna een keer per kwartaal. Ik vind het ook steeds lastiger om wat te schrijven. En dat is niet omdat wij niets beleven of meemaken. Integendeel. 

Er wordt nog steeds geklust. Een never ending story. In december zijn we (lees vooral Rob, met de hulp van een schilder) begonnen aan het renoveren van de buitenkant van Michou’s huisje/onze annex. Ook aan de nieuwe waterleiding daar is hij begonnen. Dan de schoorsteen. Die lekte en moest worden gerepareerd. Dus de houtkachel moest opzij en daarna heeft manlief gelijk het stukje muur erachter betegeld. Toen moest de houtkachel weer worden teruggeplaatst. Hell of a job. Ik besloot gelijk een andere, meer comfortabele, bank voor ons oudjes aan te schaffen en heb de huiskamer wat heringericht. 

De muren en het plafond moeten nog geschilderd worden maar dat is iets voor de zomer. Als het minder vochtig in huis is.

Ook werd eind van het jaar de houten garage bezorgd. En bleek bij aankomst dat het hele pakket door onszelf uit de vrachtwagen gehaald diende te worden!!! Dus Rob kon vliegensvlug een heftruck gaan regelen. Wat een gestress. Gelukkig kon de achter-achterbuurman (soort tuin-/opslagbedrijfje) ons te hulp schieten.  

Vervolgens was het lang wachten opdat ze de garage zouden gaan monteren. Het weer viel tegen, installateurs hadden het te druk etc. etc. Maar ondertussen stond het hele gevaarte aardig in de weg op onze oprit. En je gelooft het niet maar vandaag, ja je leest het goed op ZONDAG, zijn ze gekomen om een beginnetje te maken met de opbouw. Gisteren kreeg ik een appje. Of ze morgen konden komen. Dus halsoverkop moesten wij ruimte daar vrij maken. Ik was net begonnen om het onkruid wat meters hoog staat (benzine grasmaaier is al wekenlang in reparatie, dus gebruik nu de kantenmaaier, zucht) onder handen te nemen. Kon gelijk achter rondom de fundering van de garage aan de slag.

Verder zijn mijn ouders eind januari hier nog geweest. Helaas hadden ze niet zulk mooi weer, lees: erg koud en vochtig, en dan is ondanks de AC die kan verwarmen en de openhaard, het toch een kille en klamme bedoeling in huis. Isolatie is een dingetje bij (oude) huizen in Portugal. Die zijn vooral gebouwd op de vele zomerse maanden. Schimmel en vocht is 's winters gewoon een feit. M.a.w. veel ventileren. Ik had hier en daar nog wat vrij genomen zodat we gezellig wat samen konden ondernemen. 

Verder ben ik nog naar de kapper geweest maar daar wil ik het niet over hebben. Weet niet wat er fout is gegaan, miscommunicatie of slechte dag van de kapper, maar de schouderlengte en wolfcut die ik wilde werd  kinlengte en te korte laagjes. Ugh, ik kon wel janken. Maar goed er zijn ergere dingen op de wereld dus nu maar wachten tot het weer aangegroeid is.

Verder moet er natuurlijk ook gewoon geld verdiend worden. Samen maken we best lange dagen. En ook wij merken dat we een dagje ouder worden. 's Avonds liggen we steeds vaker uitgeblust op de bank. Het leven bestaat niet alleen maar uit werken, het huishouden en klussen. We willen ook genieten. Zeker nadat we weer  eens hoorden van kennissen waarbij een ernstige ziekte is geconstateerd. Ook las ik dat een hele trouwe weblogleester, die ik al vanaf 2003 'ken', plotseling is overleden. Nagenoeg mijn leeftijd. Daar schrok ik toch behoorlijk van. Een paar dagen daarvoor had ik haar nog 'gesproken'. Dus hebben wij besloten om een tweedehands camper te kopen. Net als de boot, maar dan op wielen. Kunnen we afwisselend een weekendje klussen en ons nieuwe thuisland gaan ontdekken. Reizen en avonturen maken. Nog meer genieten. De honden kunnen ook mee dus geen gezeur met oppas hoeven regelen. Vorig weekend hebben we dat ding ff in de buurt uitgeprobeerd.

                                                

De Kempertjes in een camper. Je zou er haast een nieuw website aan wijden.

Afijn, ik ga de hardwerkende mannen van iets te drinken voorzien. Daar zullen ze wel aan toe zijn.  Werken op een zondag. Wat een service!

Fijne jaarwisseling

Nog ff snel dan. Op de valreep. We zwaaien een mooi, (te) druk, klusrijk, energiek, emotievol maar vooral mooi en gelukkig 2024 af en maken ons klaar voor een nieuw avontuurlijk 2005. Vol nieuwe plannen, goede voornemens en het hopelijk, het belangrijkste, een gezond nieuw jaar. Met gezin, familie en vrienden om ons heen.

Bedankt voor het lezen, alle reacties en mooie woorden.

Dat al jullie wensen uit mogen komen en geniet vooral van het leven. Heb elkaar lief.

Tot in 2025.

Teken van leven....

Het wordt een beetje eentonig. Elke keer dezelfde boodschap. We blijven (te) druk en ik zit tegenwoordig ‘s avonds uitgeblust op de bank. Ook manlief heeft veel werk (heel mooi natuurlijk) maar dat was niet mijn bedoeling toen we besloten naar Portugal te gaan. Iets met rustiger aan doen, meer vrije tijd en vooral genieten van elkaar. Lekker wat klussen in huis en werken in de tuin. Op papier lijkt het allemaal heel haalbaar. In de praktijk wat lastiger.

Tja, je wordt een dagje ouder mama, geef ‘t maar toe. Ik merk dat na bijna hele dag werken ik minder energie heb voor ‘t huishouden, de tuin en renovatie huis. Klussen blijven steeds langer liggen. Mijn lijf werkt momenteel ook niet mee. We hebben allemaal in de lappenmand gezeten (lees: flink de griep gehad) en heb ik erg last van allerlei reumatische/artrose klachten (vooral handen en vingers). Ook heb ik op dit moment erg last van beide knieën. Na die ene val ben ik ‘s nachts nog een keer gevallen. Slaapdronken hobbelde ik -zonder brace- in het donker naar de wc maar gleed uit over braaksel van een hond. Probeerde mezelf nog op te vangen maar landde keihard met m’n rechterknie op de harde plavuizen grond. Gevolg: enorme zwelling. (Even ter herinnering dat is die knie waarbij ik in Bangkok toen nieuwe kruisbanden heb gekregen.) Dus loop nu met twee zwakke knieën bij de fysio. Hij’s fijn.

Daarnaast had ik een controle bij de dermatoloog en heeft ze twee plekjes op m’n gezicht weggebrand maar ook een biopt van een plek op m’n rug genomen. Dat blijkt een superficial basal carcinoom en heb ik daarvoor nu in eerste instantie een chemo crème kuur. Niet een heel ernstige vorm van kanker maar het is wel weer lastig. Na ‘t gedoe met m’n knie moet het thuisfront me nu weer helpen want ik kan zelf niet bij m’n rug om die zalf aan te brengen. ‘T worden volleerde mantelzorgers.

Is het dan alleen maar ‘ellende’? Nee natuurlijk niet. Zoals geschreven in m’n vorige blog zijn mijn zusje en zwager hier nog op bezoek geweest. 

Ook hadden we nog een leuke meeting op 't strand, heb ik twee buiten muren geschilderd om te zien of we deze kleur mooi vinden zodat straks de schilder verder kan gaan. En zijn de rolluiken nu allemaal geplaatst.

Alleen het afwerken laat nog even op zich wachten. Nieuwe houten dubbele garage is ook besteld  en wij genieten nog steeds volop van onze beestenboel. Tussen de bedrijven door ben ik nog gaan borrelen met een vriendin en gaan lunchen met een andere. 

En afgelopen week vlogen wij natuurlijk samen naar Nederland. Familie van Rob had een reünie georganiseerd en ook mijn tante en oom vierden dat zij 50 jaar getrouwd zijn. We reden half Nederland door, bezochten nog teruggekeerde vrienden uit Portugal en logeerden overal en nergens. Gezelligheid alom. Zo'n weekje zit altijd volgepropt met afspraken en de tijd vliegt voorbij. Je zou haast een nieuwe vakantie  plannen om bij te komen van deze reis.

Maar mega leuk om iedereen weer even gezien te hebben en lekker bijgepraat te zijn. We boften dan ook met het weer. Het was in NL zowaar droog :-)

En binnenkort staat er weer visite voor de deur, dan komen mijn ouders weer langs. Ik hoop wel dat het weer dan is opgeknapt. Want ondanks dat Portugal veel regen nodig heeft na al die zomerse droogte is het nu maar een hele natte bedoeling. Wij krijgen van alle orkanen en depressies steeds een staartje mee. Het is buiten een grote modderpoel. Valt niet tegenaan te dweilen met al die dieren en hun vieze blubber poten. 

Maarja, dan hadden we maar geen huisdieren moeten nemen. Alleen heb ik de puf en kracht niet meer om continue achter hun aan te moeten opruimen.

Wellicht toch tijd voor wat hulp in de huishouding?

Oops we did it again…

En jawel hoor…we zijn weer voor de bijl gegaan. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Ik zou echt gaan afbouwen. Iets met natuurlijk verloop. Niet meer steeds afscheid moeten nemen. Te veel emotie, te veel verantwoordelijkheid, de kosten etc etc.

Maar toen kwam Rob thuis met een 3 weken oude kitten die hij in de vuilnisbak vond. Daarna nam hij mij mee naar een borrel bij NL-se klanten van hem (tip, als je nog een leuk vakantieadresje zoekt) en die hadden er ook eentje rondlopen. Ik was gelijk weer verliefd. Daarna is het net alsof de duvel ermee speelt en zie ik opeens een post op FB voorbijkomen. Bij een asiel in de buurt van  Lissabon is er eentje achtergelaten. Een al wat ouder exemplaar, slachtoffer van huishoudelijk geweld. Tja, dan is het een no-brainer. 

Mega mooi is hij niet, verwaarloosd en te mager. Bezit geen offciele stamboom en hij is wat bangerig voor mannen. Duidelijk mishandeld. Maar er zit geen spatje agressie in z’n lijf. En zo lief  **smelt** Hij sprong zo in de auto. De kennismaking aldaar met Ollie ging goed, al werd Ollie eenmaal thuis wat bazig. Even laten zien dat dit zijn terrein is. Maar dat komt helemaal goed. De katten boeien hem ook niet. Die laat hij gewoon links liggen. Spooky snapt er niets van. En net als Dinkel (die helaas ons zwembad niet heeft meegemaakt) is hij ook dol op water. 

Wij zijn nu 1 dag verder en zien bij vlagen het speelse karakter van dit ras bij hem naar boven komen. Hij kruipt steeds verder uit z'n schulp. Kom maar lekker tot rust hier. We gaan je vetmesten en een mooi leventje geven. Jij mag hier je oude dag slijten. Straks maak je met Ollie en Spooky hier de boel onveilig. Dat worden de drie musketiers…. let maar op.

Dus we hebben er weer een clown, een sul en blij ei in ons gezin bij. Bijna 6 jaar oud en zoooo lief. 

Welkom Balu….. Toch weer een boxer🐾.

Bezoek en pech

Nou ja, is mijn laatste blogje van mei...... 1,5 maand geleden voor het laatst wat geschreven. Niet te geloven. Op een af andere manier kom ik niet meer aan bloggen toe. Of het lezen van de verhalen van andere blogvrienden. Sorry, maar het schiet er gewoon bij in. As usual heb ik het druk. Met m'n werk, 't huishouden, boodschappen, de tuin, administratie voor het bedrijf van manlief, controle & schoonmaak (vakantie)huizen Nl-se vrienden en natuurlijk op sociaal vlak. 

Want we hadden uiteraard weer visite in Casa Salgarve. Eerst zijn mijn ouders ruim een week naar Portugal gekomen. Ff genieten van elkaars gezelschap en vooral van het mooie weer. Ik kon op het werk op de meeste dagen een uurtje eerder naar huis zodat we nog gezellig samen konden lunchen. Voordat alle eettentjes, i.v.m. siesta, dicht gingen. En ze waren er op Michou's verjaardag dus konden dat mooi meevieren. We hebben toen heerlijk Indiaas gegeten. 

Toen ze weer naar huis waren was het snel alles opruimen, schoonmaken en wassen. Want 3 dagen later stonden de volgende gasten alweer voor de deur. Ondertussen waren ook Mats en Barbora -en hun hondje Benji- erg druk met inpakken en spullen sorteren want zij gingen verhuizen. Die hebben nl. een leuk huisje in het oude centrum van ons stadje gevonden en zijn dus de deur uit. Maar natuurlijk verliep dat ook niet van een leien dakje, de woning was niet opgeleverd en schoongemaakt zoals beloofd, dus het was even een drukke, stressvolle bedoeling hier in huis.

Gelukkig waren de volgende gasten onze beste vrienden Rienke & Mike en die kennen inmiddels ons chaotische leventje wel haha. Die passen zich prima aan en zorgden er dan ook voor dat wij iedere avond een heus drie gangen menu voorgeschoteld kregen. Daarvoor kwamen M& B zelfs weer terug😉

                                            

En het was ook heel fijn dat zij er waren want ze konden gelijk in de rol van mantelzorger stappen. Want zoals je on de foto hieronder ziet loop ik weer met een brace. 

Iets met ff snel de waterbak van de hond willen vullen, knoeien, natte jurk en schoenen,  uitglijden opstapje patio en daar lag ik dan op de grond. Met mega pijn in m'n linkerknie. Moest gelijk denken aan m'n gescheurde kruisbanden en operatie aan m'n rechterknie jaren geleden. Dus hop naar de 1e hulp van het ziekenhuis, daar werden een röntgenfoto en MRI gemaakt en bleek dat ik een breukje in mijn bot heb (tibia). Er zat nog te veel vocht in de knie om een duidelijk uitsluitsel over mijn kruisbanden te krijgen, maar het leek er sterk op dat die weliswaar enorm verrekt zijn maar niet gescheurd. Verder had ik een verzwikte enkel, die werd lekker blauw. Dus koelen de boel, ik moet een brace om en indien ik me wil verplaatsten dan met behulp van krukken. En na 12 dagen een vervolg afspraak bij de orthopeed 

                                                 

Ben trouwens na 2 dagen wel gaan werken, gewoon met extra stoel onder m'n been om boel hoog te houden en hobbel op krukken rond. Ik werd gek van het in bed liggen, met die hitte en het niets doen. Moest me dan ook dagelijks prikken tegen trombose en m'n hele buik werd blauw van die injecties. Dus ik laat me voorlopig lekker chauffeuren. 

Inmiddels is het nu 2,5 week geleden en heb ik de orthopeed inderdaad gezien. Ik moet nog 3 weken de brace dragen, mag deze nu wel iets meer buigen, max 30-40º en hoef maar 1 kruk te gebruiken. Eind juli mag ik weer bij de arts terugkomen en maken ze gelijk een nieuwe röntgenfoto. Hopelijk is dan het bot geheeld en mag ik weer autorijden. Want poeh wat mis ik die zelfstandigheid. In Thailand kon ik mij toentertijd tenminste nog verplaatsen in het golfkarretje (automaatje) om boodschappen te doen en had in af en toe Kuhn Na, een hulp in de huishouding die kwam poetsen. Nu Met Ollie, terror-kitten Spooky en oude dame Cream is het steeds een grote haarbende in huis. 

Dus op dit moment ben ik niet zo mobiel en ben ik afhankelijk van man- en dochterlief om mij van en naar het werk te brengen. Dit moet dan weer tussen hun eigen werk en afspraken door. Dus ik heb nu rare werktijden. Gelukkig is mijn werkgever flexibel en kan ik af en toe ook sommige administratieve taken vanuit huis doen. 

Maar goed, daarom even niet veel geblogd. Had andere dingen aan m'n hoofd. Over hoofd gesproken, die stootte Rob eergisteren tegen een oude, lage Portugese deurpost. Gevolg gat in z'n kop. Moest gehecht worden en hij mag nu een week z'n haren niet wassen/hoofd natmaken. Met die bos krullen van hem, en dit warme weer, gaat 'em dat niet worden. Dus dochterlief werd gisteren opgedragen om de boel eraf te scheren. Als ze het bij een hond kan, moet dat ook wel bij dat andere beest lukken😁

Het volgende bezoek, m'n zusje en zwager, staat gepland voor eind augustus en dan gaan wij zelf begin oktober een weekje naar Nederland.

Michou blijft dan hier en zorgt voor de dieren en gaat zelf als Dutch Comicon in NL plaatsvindt later dit jaar.

Fijn weekend allemaal.

Dag lieve Baileys.

En toen was Cream alleen. Na 18,5 jaar, waarvan 17 mooie jaren bij ons, hebben we vorige week vrijdag afscheid moeten nemen van Baileys. Hij was op. Kon niet meer. Wilde niet meer eten en lag alleen maar in het reismandje waarin ik hem een paar dagen ervoor nog had meegenomen naar de dierenarts. Eigenlijk was voor mij toen al duidelijk dat het niet meer ging maar de dierenarts wilde het nog even aankijken. Een extra infuus en wat pepmiddelen moesten hem doen opleven. Nog even een boost. Eigenlijk boos op mezelf dat ik toch toegaf heb ik Baileys weer mee naar  huis genomen. Maar het ging gewoon niet meer. Toen de dierenarts twee dagen later haar eigen hond bij Michou kwam brengen voor een knipbeurt, en jouw conditie zag, gaf ze toe dat dit alleen maar lijden was. Dus de dag erop zijn we met z'n allen naar de dierenarts gegaan en hebben hebben je laten gaan.

Dag lieve, lieve Baileys. Wat een speciale kater ben jij geweest. One big goofball. Voor niets en niemand bang, altijd vrolijk, altijd blij. Zo relaxt. Je zag nergens gevaar, je hield van iedereen. En iedereen hield van jou. 

Je zus is zoekende en moet echt haar draai vinden zo zonder jou. Ze loopt verloren door het huis.  Maar we weten dat het zo goed is. Je lijden is over. Hopelijk is Spooky snel groot genoeg om haar te troosten.

In Dubai ben je bij ons gekomen. Een 1,5 jaar oud, broer en zus, Siamees koppeltje zocht nieuwe baasjes. De halve wereld ben je over gereisd en nu lig je bij ons in het zonnige Portugal begraven. Het warme weer waar je zo van hield. Lekker slapen in de zon. De struik boven je graf heeft bloesem gekregen dus we weten dat je hier goed ligt.

                                                

Dankjewel voor de mooie jaren. Je wordt enorm gemist.

💛23-11-2006 / 10-05-2024❤

Hieperdepiep hoera

Er was er een jarig hoera, hoera. Dat kon je wel zien dat was ik 😀. Eergisteren kreeg ik bij het opstaan, via Michou, een grote bos bloemen van mijn vriendin Helena voor mijn verjaardag. Die had zij die dag ervoor (toen haar hond geknipt werd) al afgegeven.  Dat is nog eens leuk wakker worden.

Ook mijn e-mail, FB en Whatsapp liepen vol met lieve berichtjes. Maar ik moest, net als de rest  werken, dus had niet veel tijd om alles te lezen. 's Morgens is het hier thuis altijd spitsuur. Maar 's middags was ik eerder thuis en bleek dat ze toch aan mij gedacht hadden. Er lagen zowaar een hele boel kadootjes op tafel en ze hadden slingers opgehangen. Verrassing! Wat een vrolijkheid opeens. 

's Avonds zijn we gezellig gaan eten bij Horta. Altijd een feestje. Vieren dat ik er weer een levensjaar bij mag tellen én mijn proeftijd goed doorgekomen ben😉.

W.b.t. mijn nieuwe baan: ik werk sinds begin April bij GGZ Interventie, locatie Portugal. Hier doe ik voor het Portugese gedeelte de (financiële) administratie en ben verantwoordelijk voor het office management. 

Wat valt er nog meer te vertellen? 

Dat we er sinds donderdagavond een nieuw huisdier bij hebben. Eigenlijk is het waarom helemaal geen leuk nieuws. Want Rob heeft deze, samen met een Nederlandse vriendin tijdens het uitlaten van hun honden, gevonden in een vuilcontainer. Ze hoorden daaruit gepiep komen en bij nader onderzoek bleek in een plastic zak een piepklein zwart katje te zitten. GEDUMPT, gewoon bij het huisvuil! Uiteraard konden ze het beestje daar niet achterlaten en namen het mee naar huis. Michou en vriendin A. zijn daarop 's avonds laat nog in de auto naar een 24hr dierenarts in Faro gereden. De kitten bleek een mannetje, ongeveer 3 weken oud en -op het oog- kerngezond. Wat een zieke geest moet je hebben om zo'n hulpeloos wezentje levend weg te gooien? Bijgeloof? Omdat hij zwart is? En ook niet pasgeboren maar 'al' 3 weken oud. Nog veel te jong om al bij de moederpoes weg te halen. Afijn, ik zat niet te wachten op nog een extra huisdier. Zorgen genoeg, zeker om Baileys die aan het eind van z'n latijn lijkt te zijn. Maar dit vonden wij zo wreed. En hij is zo'n lieverd. Een pittig baasje met al een heel eigen willetje. Een vechtertje!

Dus maak kennis met Spooky. Onze nieuwe huisgenoot:

   

Voorlopig slaapt hij nog even apart. De andere viervoetige huisgenoten zijn nog iets te nieuwsgierig en willen wat te enthousiast met hem spelen. 

Never a dull moment here in Portugal. 

Verrassing!!

"Lang zal ze leven, lang zal ze leven.... in de gloria". Vandaag is mijn moeder jarig🎈. 78 jaar is ze alweer geworden. En omdat je de gezondheid van je familie niet als iets vanzelfsprekend moet beschouwen besloot ik om haar vorige week, met Pasen, te verrassen. 

Mijn zusje zou die dagen met haar gezin in de camper op een vakantiepark in de buurt staan, en omdat dat deel van de familie dan compleet zou zijn, had mijn moeder besloten om dan alvast haar verjaardag te vieren. En had ze dus bij een leuk restaurant een tafel voor het diner gereserveerd. Maar natuurlijk ontbrak er nog een familielid en dus hadden mijn zusje en ik bekokstoofd dat ik ook daarbij aanwezig zou zijn. Dat zou mijn moeder, die nog onlangs hier op vakantie is geweest, totaal niet verwachten. Dus je begrijpt we hadden voorpret alom.

Sneaky, vloog ik de woensdag voor Pasen naar Nederland en sliep die nacht bij mijn beste vriendinnetje. Leende wat winterse kleren (brrrr, nat en koud Hollands weer) en bracht de dag gezellig bij haar door.  's Avonds, toen mijn zusje helemaal geïnstalleerd was op de camping en even een kopje koffie ging drinken bij mijn moeder, zorgde ik ervoor dat ik tegelijkertijd bij mijn ouders appartement aankwam en samen met haar uit de lift stapte. Mijn moeder kon haar ogen niet geloven. "Verrassing, ik kom gezellig logeren en ben erbij als jullie met z'n allen uit eten gaan. Je gezinnetje is compleet! Een vervroegd verjaardagscadeautje." 

Ook mijn vader, die later op de avond pas thuis kwam, was reuze verrast. Die moest gauw het logeerbed gaan klaarmaken haha.

Gezellige dagen volgden. We borrelden met mooi weer bij de camper van mijn zusje (net de enige mooie dag) en zorgden samen voor een vrolijk paasontbijt.

En we gingen alvast uitgebreid uit eten voor m'n moeders verjaardag. Dé reden dat ik tenslotte naar Nederland was gevlogen.

Tweede Paasdag brachten mijn ouders mij weer terug naar R&M waar ik 's avonds een heerlijke paasdiner voorgeschoteld kreeg. Maar niet voordat ik nog eerst bij schoonzus Marjan de deur binnen liep, wetende dat neef M. daar ook zou zijn. Hem wilde ik ook graag even knuffelen en een hart onder de riem steken. Zoals ik al schreef: neem je gezondheid niet voor lief.

Nog een nat dagje Zoetermeer volgde, maar dat mocht de pret niet drukken. De volgende ochtend, of beter gezegd nacht, werd ik door mijn vriendinnetje héééél vroeg op Schiphol afgezet. En was ik in de loop van de dag weer thuis in Portugal. En hier was het inmiddels, na ook natte paasdagen, mooi zonnig weer geworden.

En zo had ik nog mooi even een paar dagen vrij om o.a. het nieuwe gezinslid van Barbora en Mats te leren kennen:

Hallo, ik ben Benji, een Jack Russel mix.

En thuis orde op zaken te stellen. Er moest nog van alles gewassen, schoon- én afgemaakt worden. Want opeens drong de tijd. Afgelopen maandag ben ik nl. begonnen met een leuke, nieuwe baan. Ik zit natuurlijk nog in mijn proeftijd maar ga er van uit dat het helemaal goed komt, alle partijen tevreden zijn en ik mag blijven. Binnenkort hierover dus meer.

Afijn, nog 1 dagje werken en dan is het weekend. Gaan we lekker in de tuin werken (manlief heeft trouwens vissen en kikkers in de cisterna gestopt dus een hoop gekwaak momenteel) en de bijkeuken verder betegelen. En we moeten ook nog helpen met een appartement leeghalen. Bezige bijen zijn we dus.

Alvast een fijn weekend allemaal.

Daar zijn we weer..

Pfff, het goede voornemen voor het nieuwe jaar was om vaker te bloggen. En inmiddels zitten we alweer in maart. Ik bedoel maar. Ik beloof jullie niets meer. 

Er speelt genoeg om over te bloggen maar op een of andere manier was de lol er even van af. Ik was moe en ben druk geweest. Erg druk. Het laatste blogje van vorig jaar bevatte vooral goed nieuws en in principe zijn we daar in dit nieuwe jaar mee verder gegaan. Zo haalden wij onze nieuwe ID kaarten op bij de NL-se ambassade in Lissabon, gingen we nogmaals die kant op om een eigen werkbusje voor Rob te halen en vierden we het heugelijke feit dat mijn wederhelft eind januari 60 kaarsjes mocht uitblazen.

Rob en ik waren uitgenodigd voor een housewarmingparty van een Nederlandse kennis  en Barbora en ik volgden samen een interessante Essential oil workshop bij haar. 

Maar het hoogtepunt van de afgelopen maanden was toch wel de opening van Body Habitat, de Movement Studio van Barbora en Mats. Na de hele maand januari nog hard gezwoegd te hebben konden ze dan eindelijk op 1 februari de deur officieel openen.

En het gaat goed. De reviews over hun privé (1:1) werk zijn erg positief en ook de groepslessen beginnen te lopen. Dus een trotse (schoon)moeder hier.

Ondertussen hebben wij zelf ook niet stil gezeten. Zo heb ik nog opgepast op de woning en huisdieren van iemand die een heupoperatie kreeg en daarvoor naar Porto moest. Heb ik een hele uitgebreide sollicitatie procedure met goed gevolg doorlopen, om vervolgens te horen: "Gefeliciteerd je bent de perfecte kandidaat". Maar daarna het bericht: "Maar voor nu kom je op een stand-by lijst want we weten nog niet hoe druk het van de zomer wordt". Huh, die optie had ik ff niet zien aankomen. Ik was daar eerlijk gezegd best boos en erg teleurgesteld over. (Heb er namelijk iets anders voor afgezegd). Had dan vooraf verteld dat dit een mogelijkheid zou kunnen zijn. Dat was wel zo netjes geweest. Afijn, ik ga niet zitten wachten en ben dus ook weer met iets anders bezig. Bovendien hoorden we dat bij een neef van ons een chronische ziekte is geconstateerd en word je weer met beide benen op de grond gezet. Realiseer je je weer wat echt belangrijk is.

Gelukkig kwamen mijn ouders op visite en kon ik mijn gedachten even verzetten. Altijd gezellig, logees in huis. We hebben dan ook weer leuke dingen samen gedaan. Na een wat koudere start liet de zon daarna weer van zich spreken en sloten zij hun vakantie zonnig af.

En de dag dat papa en mama vertrokken begonnen we gelijk met de renovatie van onze keuken. Inmiddels kampeer ik dus al een tijdje in eigen huis. Hellupp, mijn man is klusser...….

Voor:

Tijdens:

                                           

Na plaatsing nieuwe keuken:

We zijn er nog niet maar wat een verschil al. Ik mopper dan wel veel (ga nooit meer renoveren haha), want overal stof, kan nergens meer bij en niets staat op z'n plek maar ben maar wat blij met m'n handige Harrie. Er moet nog verder getegeld worden, wat gevoegd, de bijkeuken moet worden afgemaakt voor aansluiting wasmachine en droger en dan nog wat cosmetisch werk. Maar de eindstreep is in zicht.  

En wat ben ik blij met de nieuwe keuken!!! Groter aanrechtblad -dus meer werkruimte-, extra opbergruimte en eindelijk weer een VAATWASSER. Die natuurstenen, marmeren bladen plaatsten was trouwens nog een dingetje. Die zijn zoooooo zwaar.

En als we dan toch een puinhoop in huis hebben dan ga ik maar gelijk verder in een van de badkamers. Daar zat nog behang (?) wat aardig was gaan schimmelen de afgelopen winter. Dus eraf met die zooi:

Kortom het is een lekker zooitje in huis. Gelukkig hebben wij af en toe hulp van een hele lieve handige Harriette. Zij vindt het heerlijk om haar handen uit de mouwen te steken. Gelukkig maar want mijn kluslijstje is nog heeeel lang haha.

Afijn, nog even doorbijten. Van de zomer zitten we er prinsheerlijk bij in ons Portugese paleisje.

Wordt vervolgd...