Afgelopen dagen was ik druk met de laatste voorbereidingen voor de INC Monthly Meetup waarvoor ik verantwoordelijk ben. Voor de organisatie ervan dan hè. Was ik al druk met het aanvragen van allerlei offertes voor een nieuwe locatie waar wij deze bijeenkomsten straks kunnen gaan houden (lees e-mailen, opvolgen, nabellen en daarna onderhandelen over de prijs) moest ik mij nu vooral concentreren op de uitnodigingen, de catering, decoratie en deelnemerslijst voor deze maand. Thema: Até logo (wat zoiets betekent als Tot Ziens). In de expat wereld is weer de beruchte eind van het schooljaar a.k.a relocatie periode aangebroken. Voor velen vaak een drukke en stressvolle maand. Met veel laatste schoolactiviteiten, afscheidsfeestjes en verhuizingen. Dus voor INC een reden om vertrekkende leden te bedanken voor hun vriendschap, bijdrages, ideeën en tips, deelname aan onze activiteiten oftewel hun lidmaatschap van onze club. Geen 'good bye' want er is niets goeds aan het afscheid moeten nemen van vrienden in het mooie land wat je voor even ‘thuis’ heb mogen noemen maar een tot ziens! Até logo.....till we meet again.
En zo was ik gistermorgen dus vroeg op, wandelde -in de miezer- met de hond en zorgde er daarna voor dat alle spullen die ik mee moest nemen in de keuken klaar stonden. Stel je dan even voor: tassen met decoratiespullen, een paar helium ballonnen, cadeautjes voor de vertrekkende leden, lange doos met chocolade rozen voor nieuwe leden, nog een tas met wat klein plastic stuff wat ik niet bij de cateraar qua serviesgoed had kunnen bestellen en dan nog een tas met wat papierwerk. Mijn naam is pakezel. Na alles bijeen gesprokkeld te hebben stap ik daarna in de lift om richting de bakker te lopen. Hier moest ik een grote 3 kg taart, 1 meter sandwich-stokbrood en andere bestelde zoetigheden ophalen. Sta ik in de lift stopt deze er plots mee. Gelijk is het aardedonker... de stroom blijkt uitgevallen. Maar de portier zegt via de intercom dat de noodaggregaat vanzelf zal aanspringen en inderdaad floept het (nu wat zwakkere) licht even later aan en zet de lift zich in beweging. Pffff, wat opluchting. Het duurde misschien een minuutje maar ik kreeg het al aardig benauwd.
Vervolgens loop ik buiten -inmiddels in de stromende regen en natuurlijks zonder plu-, of ik hoor een mega knal. Op hetzelfde moment zie ik een enorme vuurbal en een (stuk) boom blijkt afgebroken. Boven op een geparkeerde auto, een portiershuisje rakend en alle stroomkabels met zich meetrekkend. En dan zit de hele straat zonder stroom. Bovendien is de weg volledig geblokkeerd. Lekker dan.
Bij de bakker zitten ze dus in het donker en de ontbijtende mensen aldaar willen allemaal afrekenen. Tja, de koffiemachine doet het nu toch niet. Maar de kassa dus ook niet. Gelukkig werkt de pinautomaat op accubatterijen. 't Duurt even voordat ik aan de beurt ben maar dan kan ik mijn bestelling afrekenen. Maar goed nu die boom de straat blokkeert kan ik mij niet voor m'n deur op laten pikken. Ik besluit de bestelling bij de bakker te laten staan en ga de rest van mijn tassen thuis ophalen. Eenmaal weer terug bij de bakker zie ik eruit als een verzopen kat want met al die zooi in m'n handen kon ik niet ook nog een paraplu vast houden. Tot zover mijn mooi geföhnde kapsel. Ben ik daar nu op tijd voor opgestaan?
Afijn, ik bestel een Uber en wacht bij de donkere bakker. Met m'n ballonnen en tassen en al. Ik zie op de app dat het 8 min duurt voordat mijn driver er is. Maar hij moet rondjes rijden aangezien hij niet in de straat kan komen en het verder overal eenrichtingsverkeer is. Ik zie de voorrij-tijd steeds meer oplopen. Arghhh, dit gaat 'em niet worden. Ik annuleer de Uber en loop naar de hoek waar een taxipunt is. Daar vraag ik of ik ook met debetkaart kan betalen en wanneer dat wordt bevestigd loopt de taxichauffeur met me naar de bakkerij en helpt mij alles in z'n taxi te laden. Dan rijden we, gezellig kletsend, naar de locatie waar de bijeenkomst is. Meneer de taxichauffeur ‘kent’ mij zegt hij. Hij ziet me nl. steeds met die grote hond lopen. Ja,ja Dinkel is bekend, of moet ik zeggen berucht.
Eenmaal aangekomen op de plek van bestemming wil ik afrekenen. Dan blijkt dat zijn pinapparaat niet werkt. Zucht, dat kan er ook nog wel bij deze morgen. Ik raak al in de stress want ik wil niet nog meer tijd verliezen met het zoeken en rijden naar een pinautomaat. Waarom heb ik ook nooit cash op zak? Maar dan verbaast de taxichauffeur mij door te zeggen: "betaal mij later maar". Huh? Ja zegt hij, ik weet dat je in de buurt van de bakker woont want zie je dagelijks met de hond. Betaal mij maar als je weer langsloopt. Ik kijk hem met open mond aan. Wat een vertrouwen. Ik wil hem mijn telefoonnummer geven maar dat is niet nodig. Hij gelooft me op mijn blauwe ogen dat ik hem kom betalen. Daarna helpt hij mij in de regen alle zakken en tassen het gebouw in te dragen. Wat een lieverd die man. Waar vind je nog zo'n goedzak?
Binnen decoreer ik gauw de ruimte. Ik krijg nog wat extra help en de bijeenkomst wordt erg gezellig. Helaas had ik wel de verkeerde koffiekopjes geleverd gekregen, kleine espresso i.p.v. grote americano size -die we ook voor thee hadden kunnen gebruiken- maar oh well.. that's life. Kan er ook nog wel bij vanmorgen ;-). Het kan de pret verder niet drukken.
Met een gezellige groep zijn wij bijeen. Iets minder mensen dan aangemeld komen opdraven, maar dat is meestal het geval als het rotweer is in Sao Paulo. Dan is het met het verkeer een puinhoop en vaak geen doorkomen aan. Al met al een geslaagde meet-up. Ondanks mijn chaotische start. Als afsluiting gaan een paar dames uit de Red area en ik nog lunchen bij Japans restaurant Kinoshita. Heerlijk, voor sushi ben ik altijd in. Daarna ga ik gauw met een Uber naar huis om de hond uit te laten. Die heeft lang genoeg alleen gezeten.
En uiteraard heb ik later die middag mijn schuld aan de taxichauffeur voldaan. Hijzelf stond er niet maar zijn collega wel en die belde ff en nam toen het geld voor hem aan. Vanmorgen stond mijn chauffeur er wel en bedankte hij MIJ voor het netjes komen betalen. Nee, jij bedankt voor het vertrouwen. Ik weet niet of een chauffeur dat in Nederland had gedaan.
Hierbij nog wat foto's. Een paar maar en dan vooral van mij. Niet uit egoisme maar omdat INC een besloten groep is en ik tegenwoordig, met alle nieuwe privacy regels, niet zomaar foto's van iedereen mag plaatsen op mijn blog haha.
3 opmerkingen:
Zat weer eens lekker tegen dus, en als eenmaal iets mis gaat....hoe dan ook, die boom ziet er uit zoals je in NL nu veel ziet na alle noodweer wat we gehad hebben en nog krijgen. En wel met open mond gelezen over het vertrouwen van die taxi chauffeur...In Holland zou dat nooit gekund hebben. Wel een enorme opsteker voor Sao Paulo dat er ook nog goede mensen zijn die vertrouwen hebben.
Wat een verhaal weer. Inderdaad wat een vertrouwen van zomaar een taxichauffeur. Maarja je was al bij hem bekend (langs lopen met de hond) en dat heeft waarschijnlijk de doorslag gegeven. Maar toch voor een grote stad blijft zoiets bijzonders.
Groet vanuit een regenachtig Holland.
Margreet
Oh ja. Zo’n dag. Zucht. Die aardige taxichauffeur maakte een hoop goed.
Een reactie posten