Mission impossible?

Afgelopen vrijdag was het zover. Rob en ik gingen op avontuur. Onze missie:  het paspoort van Michou ophalen. Zoals ik in de vorige posting al geschreven had, hebben wij dit paspoort nodig voor verlenging van onze visa en lag het nog in Michou's studentenkamer in het ondergelopen Salaya.

Donderdags heb ik eerst contact gehad met een proffesor van de universiteit en tevens eigenaresse van MU place. Zij vertelde dat het campus + appartementengebouw droog lagen maar dat de omgeving blank stond. Salaya was alleen bereikaar via bus (en alleen enkele lijnen), trein, legertruck of  verhoogde 4 wheeldrive/ pickup truck. Rob en ik besloten heen met de trein te gaan. Online had ik al eea uitgezocht. We zouden wel zien tot  hoever we konden komen.

Al vroeg vertrekken we naar Hua lamphong trainstation. Vanaf dit main railway station in Bangkok vertrekken treinen naar allerlei bestemmingen in geheel Thailand. Het is een heel mooi oud gebouw, vol historie en we hadden voldoende tijd om op ons gemak koffie te drinken en wat rond te kijken.

Om 9.20 uur vertok onze trein richting Hua Hin. Een rit van zo'n 25 km, enkele reis a 8 bath p.p (0,20 eurocent). Een oud treinstel, klasse 3, geen airconditioning maar met ventilatoren aan het plafond en houten luiken als ramen die gewoon open stonden. Echt om te gillen. Normaliter duurt de reis trouwens ongeveer een uur. Maar ivm de overstromingen deden we er bijna een uur en drie kwartier over. Maar dat gaf niet. We waren een dagje uit, 't is mooi weer en voor ons een geweldige manier om wat van Bangkok en de omgeving te zien. Als je zag hoe dicht de trein soms langs 'woningen' reed....brrr.

En hoe dichter we bij Salaya kwamen hoe meer we van de overstromingen zagen. Het spoor lag wel wat hoger maar toch moest ook de trein soms door het water. Eenmaal aangekomen bij Salaya station stonder er nu geen taxi's of tuk-tuks klaar maar mensen met bootjes die reizigers tegen betaling verder wilden vervoeren. Maar omdat Michou's appartementen gebouw zo'n 3 km verderop aan de spoorlijn ligt wilden Rob en ik in eerste instantie verder over de rails en een aangelegd zandzakkenspoor naar haar kamer lopen. Helaas liep dit 'pad' dood of althans tegen een muur aan. Daar konden we niet overheen. Er zat dus niets anders op dan teruglopen en via de normale doorgaande weg naar de ingang van haar flatgebouw te lopen. En dat betekende door het water waden!!!. Het eerste stuk was knie-diep maar meer aan de zijkant van de 'straat' was het wat beter te doen. Daar was het waterpeil ietsje lager. Maar wat een gedoe zeg. Echt bizar om al dat water en ondergelopen huizen en winkels te zien. Wat een ellende voor al die mensen. Je kon aan de muren van de huizen goed zien hoe hoog het water heeft gestaan. Het waterniveau is dus nu wel aan het zakken maar 40+cm is nog steeds te veel :-(.

Eenmaal in de hoofdstraat zagen we dat de campus van Mahidol, Michou's universiteit het inderdaad redelijk droog gehouden had. Men had met spoed een hele dijk rondom de campus aangelegd en deze heeft het gelukkig gehouden. Maar aan de andere kant van deze barriere lag het dus allemaal onder water. Al lopend door het water kwam er net een legervoertuig voorbij en mochten we instappen. Zij zetten ons daarna netjes bij MU place af.

Omdat de straat hier wat omhoog loopt bleek het inderdaad droog. Dus gelukkig heeft het appartementengebouw geen waterschade opgelopen. Michou's fiets stond dan ook nog netjes in de stalling -_-

Wij hebben buiten toen gauw onze natte schoenen uit gedaan en zijn naar binnen, naar de 7e verdieping gegaan, naar Michou's kamer...alwaar we als eerste haar paspoort hebben gepakt. JOEHOEE missie geslaagd!!  Hoe we verder weer thuis komen dat zien we wel maar we hebben het in elk geval het geen waarvoor we kwamen! Snel nog even de kamer en koelkast geinspecteerd maar omdat de stroom gewoon is aangebleven was alles prima in orde. Geen ontdooide vriezer en/of bedorven levensmiddelen. Pfff. Alleen een laag stof maar dat mag dochterlief straks zelf schoonmaken ;-)

Toen weer gauw naar buiten, natte schoenen aan en weer door het water richting station lopen. De trein naar Bangkok gaat pas weer eind vd dag maar met een beetje gelukt halen we de trein naar station Bangkok Noi (Thonburi). Dan zijn we in elk geval weer dichter bij Bangkok centrum. Maar al lopende zag ik opeens een bus staan waarvan ik aan het busnummer te zien vermoedde dat deze richting Bangkok ging.  Dus door het water naar de overkant en dit gevraagd. Chauffeur sprak geen Engels maar het woord Bangkok verstond hij wel en hij knikte. Dus besloten we om terug dan maar met de bus te gaan. Is weer wat anders en zien we wellicht nog wat meer van de omgeving. Het buskaartje kostte wel 9 bath (0,24 eurocent) p.p en dan mag je plaatsnemen op houten banken en voor een open raam zitten. Een vreselijk oud barrel, gaten zaten in de houten vloer! maar wederom een hele belevenis. En je zit tussen de locale Thai. De bus reed een alternatieve route maar moest nog steeds door 'n flinke laag water. De meesten rijbanen waren dan ook onbruikbaar dus tegemoetkomend verkeer (vrachtwagens, pick up trucks of andere bussen) manouvreren maar ternauwenood langs elkaar. En die tegenliggers veroorzaken ook golven dus tot 2x toe sloeg de bus af en hield ik mijn hart vast of de chauffeur de motor weer aan de praat zou krijgen. Maar het moet gezegd, hij was een prima mechanicien.

Onderweg weer veel gezien en ruim een uur later kwamen we Bangkok binnen. Bij een shopping mall uitgestapt en eerst even gauw wat gegeten. Daarna met een taxi (77 bath = 1,95 eurocent) terug naar Hua Lamphong station alwaar onze auto geparkeerd stond.

Al met al waren we om 4 uur weer thuis. MET paspoort...

Mission IM POSSIBLE!!

Nu dinsdag de visa stempels regelen. Kunnen we weer 3 mnd vooruit.