Voeten

Een blogje over voeten?
Ja hoor en dan nog wel over MIJN voeten.

Die lichaamsdelen waar iedereen mee gezegend is. Nou ja gezegend?? Ik heb wel eens gezegd dat als ik opnieuw geboren zou worden, en aan onze lieve heer zou mogen vragen wat ik graag anders zou willen zien bij mezelf, ik dan behalve gewijzigden lichaamsverhoudingen (onze schepper heeft bij mij de boven en onderkant door elkaar gehaald, ik ben nu "bottom"zwaar zijn ipv "top"zwaar -_-), bovenal graag van die leuke kleine poezelige voetjes zou willen hebben. Niet die maat kano zoals nu en vooral niet van die gevoelige voeten.

Ik ben altijd al dol op schoenen geweest. Mijn tantes kunnen verhalen schrijven over de vele shopping expedities die ik tijdens een logeerpartij ondernam. Altijd kijken naar schoenen. Vooral omdat die tantes mij op hakken lieten lopen. Van tante N. kreeg ik mijn eerste pumps, echte queenies. En strompelend liep ik toen reuze trots door de stad. Giga blaren als gevolg maar ik dacht toen nog dat het vooral een kwestie van wennen was. Hummm. Niets bleek minder waar.

Schoenen kopen werd een ramp. Ik had al snel een vrij grote maat voor een jong meisje waardoor veel schoen, laarzen en pumps helemaal niet leuk stonden. Iedereen liep met leuk schoentje maatje 38 en daar kwam ik aanzetten met maat 40. Als 13 jarige puber vind je dat niet leuk. Bovendien waren sommige (kinder)schoenen niet eens in mijn maat verkrijgbaar want naast een vrij grote maat heb ik ook nog hele brede voeten. Dus maat 40,5 -soms 41- moest het eigenlijk zijn.

En had ik dan eindelijk toch een leuk passend model gevonden begonnen pas echt de problemen. Want ik heb daarbij ook nog eens hele gevoelige voeten. Ik krijg bijna altijd BLAREN. En waar een ander, nadat de schoen is ingelopen, er geen last meer van heeft weet ik al dat als er een blaar verschijnt die schoen verdwijnt. Niets kwestie van wennen of inlopen. Ik krijg geen eelt of hardere huid maar een giga wond. Menig schoen is al vrijwel ongedragen in de kast beland.
Kost(te) mij en mijn ouders een hoop geld. Volgens mij heeft mama (en Rob nu ook) er nog nachtmerries van. Korfbal- (en andere sport) schoenen die ik niet ingelopen kreeg, paardrijlaarzen die eerst van plastic en toen van echt leer werden aangeschaft, allen belanden vrijwel ongedragen in de kast. Of met skieen, 3 x terug naar de winkel voor weer een ander huurexemplaar. Echt waardeloos. En op mijn werk gooide ik heel vaak mijn schoenen onder m'n buro en liep dan op sokken door het gebouw. De meeste mensen kennen mij dan ook als de vrouw met pleisters op haar hielen. Ik ga op reis en neem mee.....

Ik heb in de loop der jaren echt van alles geprobeerd van Second skin, pleisters, Compeed, speciale naadloze sokken, iemand anders in mijn schoenen laten lopen zodat de achterkant al wat soepeler wordt en middeltjes die ik op mijn hiel smeerde waardoor de huid dikker zou moeten worden. Maar helaas, niets helpt.

Afijn, eenmaal wonende in het buitenland ging de zoektoch naar de perfecte schoen gewoon door. Voordeel was wel dat in die zonnige warme landen je vaak op sandalen of blote voeten kunt lopen.  Nadeel is dat in elk land de schoenmaten anders zijn. UK size is anders dan de US size en de Nederlandse maat 41 is niet dezelfde als de Franse maat. Ook zijn de leesten bij de div. merken niet hetzelfde. Heb ik bij merk A. nog maat 40,5 zit ik bij de ander op maat 42. Komt er bovendien nog bij dat in Zuid Amerika en hier in Azie al die vrouwen zo klein en tenger zijn vaak dat de grootste damesmaat size 39 is. Slik!!!  Miss, you go to men's-section. Heb je wel eens een man met ballerina's of op hakken gezien?

Toen ik in Brazilie ging hardlopen heeft het dan ook een hele tijd geduurd (lees: vele miskopen) voordat ik de juiste hardloopschoen gevonden had die prima paste EN geen blaren opleverde.  Gelukkig had Mats inmiddels aardig grote voeten (Michou heeft normale maatje 38,5/39) en kon hij mijn afgedankte exemplaren dragen. En wijzer geworden kocht ik direct een tweede paar van  die Asics  loopschoenen. Mij fopten ze niet meer. Maar ja na 3 jaar waren die schoenen beiden aan vervanging toe. En natuurlijk was dat model niet meer leverbaar. Dus dan maar een ander model. Gevolg: baren. 't zelfde merk maar toch stonden deze mooi weer in de kast naast de al die andere ongedragen schoenen.

Afijn, hier in Bangkok ben ik weer aan het wandelen en sporten geslagen en moesten er dus goede schoenen komen. Loopt men in Brazilie op Havaianas hier is het de FitFlop teenslipper die het staatbeeld bepaald. Dus modebewuste Sally wil niet uit de toon vallen en heeft een paar gekocht. En zowaar, ik loop er zo op weg en kan afstanden met Dinkel wandelen. Ze geven zelfs goede support aan mijn rug. Woehoe. Dus naast die teenslippers kocht ik ook een paar (degelijke) sandalen van dit merk. Mij maken ze niet meer gek.

Aangemoedigd door deze triomf besloot ik dat er dan nu ook nieuwe sportschoenen moeten komen. Ik 'work out'  op Rob's afgetrapte Reebok's en ideaal is dat niet. Maar ja, elk merk wat ik in een winkel uitprobeer zit al niet lekker. Laat staan dat ik ermee ga sporten. Afijn, nu maanden en vele zoektochten later laat ik mij overhalen om toch de nieuwe Nike Free Run+2 te proberen. Deze zijn ultra licht, soepel, flexibel, goed voetbed en hebben ...heel belangrijk...geen harde achterkant. In principe gepusht door Nike als 'n barefoot runner shoe maar recencies geven vooral aan dat het een goede schoen is voor 'daily workout in the gym en hiking'. En inderdaad als een mes in warme boter glijden mijn schuiten erin. Zou het dan eindelijk toch?



Vanmorgen de ultime test; Dinkel uitlaten. Dat betekent lopen, sprinten, springen en abrupt stoppen over divers terrein. Ik loop over asfalt  maar ook over onverharde grond (stuk land wat als hondenuitlaat veldje door moet gaan). En inderdaad de schoen zit als gegoten. Ik voel hem niet, zo licht, zo zacht, lekker flexibel, hij ademt, geen drukpunten.... kortom de perfecte schoen.

Voor mijn linker voet dan. Want op mijn rechterhiel zit...jawel.. een BLAAR.

AAARRRGGHHHHH!!!!