Ik moet deze keer echter in m'n ritme komen. Acclimatiseren... en dat valt vies tegen.Vooral na de G-E-W-E-L-D-I-G-E vakantie die wij achter de rug hebben. Zo'n vakantie waarin we helemaal zijn bijgetankt, opgeladen en volkomen uitgerust. En waar plek was voor 'quality time' met de kinderen, familie, buurtjes en onze vrienden. De reis ging naar Nederland, Zuid-Frankrijk, weer Nederland en Schotland. Een en al gezelligheid en met (bijna) alleen maar prachtig weer. Voor het eerst had ik na ruim 4 weken nog geen zin om weer terug te gaan. Al mistte ik mijn ega natuurlijk wel. Bovendien waren wij afgelopen zondag 30 jaar getrouwd. Iets wat ik natuurlijk niet zomaar aan ons voorbij wilde laten gaan. Is toch een hele prestatie om het al die jaren met mij uit te houden haha.
Afijn, hier in Sao Paulo is het nu volop winter en ik vind het maar bitterkoud. Nog niet zo zeer buiten (al was het gisteren en eergisteren maar 15 grd) want als de zon schijnt is het daar goed vertoeven. Maar vooral binnen in ons appartement is het onaangenaam koud. Aangezien onze woning op de noordkant ligt is het kil en donker en s'winters geraakt de zon niet meer tussen de flats door. Wij hebben geen verwarming en vooral de plavuizenvloer maakt dat ik de hele dag met dikke sokken en pantoffels loop. Ook het dragen van een fleece trui is binnenshuis geen overbodige luxe. Wat een afknapper na de heerlijke warmte in Europa.
Dan ga je toch lekker vaak wandelen met Dinkel als het buiten warmer is hoor ik jullie denken. Dat zou inderdaad een oplossing zijn ware het niet dat onze viervoeter nog steeds op vakantie is. Lucky lady. Een dag voordat zij thuis gebracht zou worden kreeg ik een appje van de eigenaresse, tevens dierenarts, van het pension dat zij een wondje op Dinkel's oog had gezien. Waarschijnlijk heeft ze lopen stoeien met een van haar eigen honden. Maar een beschadiging aan het oog moet je niet verwaarlozen en de dierenarts was dus al begonnen met een behandeling. Onze boxerdame draagt inmiddels een kraag om niet te kunnen krabben aan haar hoofd en moet 2x per dag gedruppeld worden. Wij kwamen overeen dat het beter (en veel gezelliger) is dat mevrouw nog eventjes daar blijft. Kan de antibioticakuur afgemaakt worden en kan de dierenarts haar in goed de gaten houden.
Dus er valt voor mij weinig te wandelen met Dinkel. Maar elk nadeel heeft z'n voordeel. Gisteravond besloot manlief, nu ons huisdier er toch niet is, dat wij dit weekend dan maar de zon gaan opzoeken. Even de grote stad uit, het warmere binnenland in. Weg tussen de flats. Dus vanavond pakken wij voor 3 dagen ff een hotelletje. Zo blijf ik dus nog wat langer in de vakantiesfeer. En wees nou eerlijk van zo'n heerlijke vibe moet je toch langzaam afkicken ;-)
Nog snel wat impressies van onze vakantie. 'n Uitgebreid (foto)verslag volgt nog:
Nederland: overnachting in een chateau te Limburg, optreden geweldige band tijdens familie reünie, portiek BBQ met buurtjes en wellness dagje met dochterlief.
n.b.: klik op foto voor vergroting
2 opmerkingen:
Fijn na de lange stilte weer wat te horen. Heel fijn dat het allemaal geweldig is geweest, maar ook heel herkenbaar dat wennen nu best ff moeilijk is. En zeker met Dinkel nog ff op vakantie, haha, de hond heeft dus nog geen ontwenningsklachten. En van harte met 30 jaar huwelijk, dat lijkt tegenwoordig echt een prestatie te zijn. Maar uit alle verslagen blijkt maar één ding, en dat is dat je met volle teugen geniet van het leven. Goed zo, hou dat vast.
Och, jeetje! Niks zo ellendig als kou in huis. Bizar dat het hier nu zo snikheet is... Beterschap met Dinkel. En natuurlijk gefeliciteerd met jullie jubileum!
Een reactie posten