Familie-tijd

Wat een drukke en emotionele tijd hebben wij achter de rug. En het begon allemaal zo gezellig.

Nu hun broertje zich sinds kort ook definitief in Portugal gevestigd heeft kwamen begin van deze maand mijn twee schoonzusjes (met m'n zwagers) deze kant op. Eindelijk konden zij met eigen ogen onze woning zien. De droomplek waar wij oud hopen te worden. Bovendien namen zij m'n schoonvader mee. Ook voor hem was het fijn om weer bij zijn zoon te zijn. (O)pa is ziek, dus elke tijd die we samen kunnen doorbrengen is kostbaar en belangrijk. Het weer was zoals je verwacht in de Algarve. Een en al zonneschijn. Hele leuke dagen volgden. Wij verkenden de omgeving, gingen naar het strand, pakten een terrasje, gingen uit eten en maakten het thuis en in de tuin gezellig. Het zwembadje heeft goed dienst gedaan. Elke morgen werden er stokbroden gehaald en kwam er vers geperst (uit eigen tuin) sinaasappelsap, sumo de laranja, op tafel. En we bleven pastel de natas eten... Die zijn ook zooo lekker.

Emotioneel was het toen Rob met z'n zussen een speciaal momentje deelden bij het rozenperkje wat wij gecreëerd hebben ter nagedachtenis aan hun moeder (o)ma Roos. Zij wist van onze emigratieplannen maar heeft de verhuizing naar Portugal niet meer mogen meemaken. Wat had ze het hier mooi gevonden. Op deze manier is ze er toch een beetje bij.

Het was een fijne tijd zo samen bij elkaar en we hebben weer mooie herinneringen gemaakt. En dat is o zo belangrijk. 

Helaas werd hun terugreis er eentje om heel gauw te vergeten. Door een vogel die in de vliegtuigmotor vloog moesten ze na de start weer rechtsomkeert maken, daarna heel lang op Faro luchthaven wachten (er werd uiteindelijk een nieuw toestel uit Nederland ingevlogen) en landden ze tenslotte op een ander vliegveld dan waarvan ze vertrokken waren omdat het inmiddels midden in de nacht was en alleen Schiphol nog 'open' was. Afijn, ze waren pas om 6 uur de volgende ochtend thuis. En dan te bedenken dat ze de dag ervoor al om kwart over 11 's morgens bij ons vertrokken waren!! Hoezo gesloopt zijn? Je zou haast weer een mini vakantie nodig hebben om hiervan bij te komen😉.

Inmiddels was ik druk met het huis weer aan kant te krijgen. De boel opgeruimd achterlaten. Want twee dagen later zouden Rob en ik ook naar Nederland vliegen. Er vond namelijk een familiereünie plaats die wij bij nader inzien toch niet wilden missen. In eerste instantie waren wij niet van plan om te komen maar wij realiseerden ons dat het een groot voorrecht is dat wij sommigen familieleden nog in levende lijve kunnen zien. En nu ook familie uit Amerika met hele aanhang en kleinkinderen was overgekomen  konden wij niet thuis blijven. "This is a once in a lifetime opportunity". En eenmaal in Nederland konden we ook gelijk langs bij mijn ouders (Rob had hen tenslotte ook al twee jaar niet gezien) en zou mijn zusje met haar gezin daar dan ook naartoe komen.

Dus Michou bleef achter om op de dieren te passen en wij vertrokken voor een paar daagjes naar het warme Holland. Wij konden logeren bij onze beste vrienden in Zoetermeer en de lieverds boden ook aan om ons op te halen van het vliegveld. Bovendien konden wij het hele weekend hun auto lenen. De schatten💋. Na aankomst namen ze ons eerst mee uit lunchen naar het restaurant van een andere vriend en diezelfde avond vielen wij met onze neus in de boter want dochter M. gaf een feestje voor het feit dat ze geslaagd was. Woehoe...Partytime... een silent disco!

euh, deze foto was van al wat later op de avond ;-)

De volgende dag, zaterdag, vertrokken wij richting een neef in Eindhoven alwaar de reünie plaatsvond. Het volgende feestje. Al die gezelligheid. Zo geweldig om iedereen weer bijeen te zien en te kunnen omarmen. Neven, nichten, broers, zussen, tantes en ooms, kinderen & kleinkinderen. Eén groot samenzijn. En al dat lekkere indonesische eten.... (laat dat maar aan Rob's familie over), de (live) muziek, de leuke gesprekken. Zo blij dat wij toch hiernaartoe gekomen zijn. Zulke momenten moet je koesteren.

De volgende dag hadden we bij mijn familie afgesproken. Ook daar werden wij hartelijk onthaald. Leuk m'n zusje weer te zien, m'n nichtjes, en de verhalen te horen van hun studie en de gezamenlijke vakantie met Michou. Mijn vader had nog een diapresentatie gemaakt (zodat Rob kon zien wat hij de afgelopen twee corona jaren allemaal heeft gemist haha) en we genoten van een heerlijke maaltijd. Mijn moeder doet het prima en hobbelt met haar nieuwe heup al aardig rond. Maar had nog geen puf om uren in de keuken te gaan staan. En had daarom samen met mijn vader besloten e.e.a. te laten bezorgen. Pffff, wat feestmaal. Dus ook hier weer heerlijk lopen smikkelen. 

De dag erna hebben we rustig aan gedaan. We moesten voor Michou nog speciale shampoo ophalen bij haar oude stageadres en zijn daarna met met mijn vriendin, d'r dochter en hun hond nog ff terug naar Kijkduin en het strand gegaan. Daar waar ik altijd met Dinkel wandelde. Nu liepen we er met gemengde gevoelens. 

Want inmiddels hadden wij van Michou vernomen dat het met Dinkel helemaal niet goed ging. Zondagochtend had ze haar met een soort epileptische aanval aangetroffen. Met schuim op haar bek, schokkend lijf/poten en helemaal van de wereld. Ze verkeerde in een apathische staat. (Shit, waarom gebeurd zoiets altijd in het weekend en net als dochterlief alleen thuis is?). Ze is toen naar een dierenhospitaal in Faro gereden en hoopte nog dat het een soort heatstroke was. Maar al gauw bleek dat dat niet het geval te zijn. Dinkel moest daar achterblijven en kreeg die nacht nog 2x een aanval. Foto's op maandag vertoonden een tumor in longen en men vermoedde ook een gezwel in het hoofd. Medicatie maakte haar wat rustiger en verlichtte de pijn ietwat, maar voor ons was al duidelijk dat wij dit 'leven' niet meer gingen rekken. Alleen wilde Michou, heel begrijpelijk, die beslissing niet in haar eentje nemen. Dus dat gingen we dinsdags na aankomst in Portugal gezamenlijk doen.

Dus de laatste dag zaten we op een emotionele rollercoaster. Je bent blij alle familie en vrienden weer te zien, maar je wilt ook graag thuis zijn, bij dochter en hond. Gelukkig hadden we een beetje afleiding want onze vriendjes knutselden nog een hele leuke BBQ in elkaar.

Dinsdagmorgen vertrokken we extra vroeg naar het vliegveld i.v.m. met de lange rijen voor vertrekhal/security. Wij moesten inderdaad ruim 1,5 uur wachten maar daarna verliep de terugreis vlot.

Begin van de middag landden wij ietsje vertraagd op Faro airport. Michou stond ons al op te wachten.

De rest van de middag verliep in een mineur stemming. We wisten allemaal wat er later op de dag ging gebeuren. Begin van de avond reden wij opnieuw naar Faro alwaar we met het hele gezin (Mats via Whatsappvideo) bij de dierenarts afscheid namen van Dinkel. Een vreselijk emotioneel en moeilijk moment. 

Maar we weten dat het voor haar beter is. Ze heeft 11 mooie jaren bij ons gehad.

De rest van de week ging traag voorbij. Het was (euh is) sowieso veels te warm om je druk te maken.

Fijne week allemaal. Blijf koel en geniet.