Leven

Ja, we zijn er nog. Wij genieten volop van het leven. Maar het was wel een gekkenhuis de afgelopen maand(en). Maar je hoort ons niet mopperen. Het gras (lijkt) altijd groener bij de buren maar wij zijn blij met hetgeen we hebben. In mijn vorige blogje schreef ik nog dat Rob naar NL was om bij  B. te zijn die ongeneeslijk ziek was. Nog niet koud terug in Portugal kregen we het bericht dat hij was overleden.

We hebben er heel even over nagedacht, hoogseizoen, dure tickets en een kleine 3 weken later zouden wij sowieso teruggaan  voor de as-uitstrooiing van mijn schoonvader, maar eigenlijk was het een no-brainer. Ook bij de crematie van z'n beste vriend (broer) wilde Rob aanwezig zijn. Dus zijn wij samen voor een paar dagen naar Nederland gevlogen. Want ik kende B. al  jaren, net zolang als ik met Rob omga. Hij was zelfs getuige op ons huwelijk. Het was een enorm mooi en indrukwekkend afscheid en Rob kreeg een actieve rol in de rouwplechtigheid. Wij zijn blij dat we erbij geweest zijn. Mijn moeder ging trouwens mee naar de crematiedienst want ook zij kende B. al jaren. Menig wintersportvakantie was hij van de partij. Wij sliepen gezellig bij mijn ouders en hebben nog in die tijd ook nog leuke dingen gedaan. Zo konden wij nu de housewarmingsparty van mijn nichtje bijwonen en zag ik mijn zusje ook nog even voor haar vakantie.

En omdat maar weer eens blijkt dat het leven soms rare wendingen kan maken, hebben we gelijk tickets geboekt voor mijn ouders voor eind van deze maand. Niets uitstellen wat nu (bij leven) nog kan. Van het leven en elkaar moet je genieten.

Toen we weer terug in Portugal waren begon de verbouwing in de keuken en Michou's a.s. salon. Nieuwe aluminium (met HR++ zonwerend glas) deur en schuifpui werden geplaatst. Maar daarvoor moest er eerst gesloopt gaan worden. Rob moest dus flink aan de slag en terwijl alles open lag kwamen de ouders en broertjes van B. hier logeren. Volle bak dus, maar wel gezellig. Vooral voor Barbora natuurlijk.

Al zag ik 't even niet meer zitten toen na een flinke wind 's nachts ik de volgende morgen mijn hele huis onder het slijpgruis aantrof. Daarom wilde ik ook nooit meer verbouwen 😁

Was een raam, nu een deur (wordt de nwe. ingang van Michou's salon)

Na een week klussen, werken en visite, vlogen wij met ons gezin weer naar Nederland. Barbora bleef bij haar familie en kon zo mooi op Ollie en de katten passen. 

Dit tripje stond in het teken van opa Moppie. Wij gingen z'n as uitstrooien op zee.

Deze keer verbleven wij bij onze goede vrienden R&M. Het was zowaar zomers weer in Nederland en we genoten dan ook heerlijk in hun (vernieuwde) tuin. Ook bezochten we samen nog de Westfield Mall of the Netherlands, terwijl Mats ging bolderen, en hadden een heerlijke bbq met hun kroost en aanhang. Life is good. Zaterdags was de dag waarop wij het leven van mijn schoonvader zouden eren. Als boten liefhebber en echte waterman was zijn laaste wens om uitgestrooid te worden op zee. Kon hij zo op de golven terug zwemmen, euh drijven, naar Indonesie😇.

Er was dus een bootje gehuurd waarmee wij, met een klein groepje, de zee opgingen. Ons hele gezin was daarbij. De rest van de familie bleef op het havenhoofd en hief daar het glas op Opa Moppie.

Behouden vaart (o)pa.

Wij voeren een ver stuk zee mijlen uit en lieten daar mijn schoonvader gaan. We dronken een borrel en genoten van de deining op zee. De middag sloten wij af met een heerlijke rijststafel bij Indonesisch restaurant Seinpost aan de Scheveningse boulevard. Zo gezellig, de hele familie, en vooral alle neven en nichten eindelijk weer eens allemaal bijeen. En daarna, voor een kleiner gezelschap, eindigde de avond met zelfgemaakte Dropshot en Limocello bij een van Rob's zussen thuis.

Een fijn afscheid zoals mijn schoonvader het graag gezien zou hebben. Mooi te weten dat we aan zijn laatste wens hebben kunnen voldoen.

En terwijl wij twee dagen later een zeer, tropisch warm Nederland achter ons lieten, kwamen wij aan in een kouder en vooral nat Algarve. Regen? Die waterdruppels waren trouwens erg welkom. De planten  en bloemen leefden er echt van op. Het wordt dus tijd voor een automatisch sproeisysteem.

Inmiddels is het weer droog en gewoon zonnig weer. En gelukkig ook wat afgekoeld naar aangenamere temperaturen (25-28 grd). Gelukkig niet meer die bloedhitte (40+), Lekker weer om te werken en verder te klussen. Want a.s. maandag komen de rest van de ramen en een voordeur voor Michou's huisje. De oude houten zooi moet er uit gesloopt worden, raam posten moeten strak gestukt worden en de voordeur verbreed.

Dus net voordat mijn ouders komen is dat gedeelte van het huis al klaar (lees: enkel glas en houtwerk vervangen. Afwerking en schilderwerk volgt allemaal op een later tijdstip). Morgen worden de, door Michou gekochte wand- en vloertegels bezorgd. En heel lief heeft haar neef D. , die tegelzetter is, aangeboden om deze voor haar te gaan leggen. Die kan dat natuurlijk veel sneller en mooier dan mijn eigen handige Harrie. Dus die komt, samen met zijn broer M., op de dag dat mijn ouders weer vertrekken (!) voor een lang weekend hier klussen. 

Prachtig onze familie.