(Her)inburgeringsfeestje

Jaja we leven nog. Het is idd weer tijd voor een nieuw blogje. Ik heb er zo langzamerhand een maandblog van gemaakt haha.

Oke wat is er afgelopen maand allemaal gebeurd?
Uiteraard moest Rob weer reizen, al was hij ook een kleine 3 weken thuis, en heeft hij tussendoor flink geklust in huis. Neef Dennis heeft de toilet afgetegeld dus daar is het nu wat 'gezelliger' zitten. Nu nog de boiler wegwerken (deurtjes ervoor) en het plafond erin. Ook is de garage opgeruimd en een beetje ingericht (kostte mij heel wat ritjes naar grof vuil) en hangen er nu beugels voor de ski's en surfplanken. Ook onze mountainbikes en Rob's racefiets hangen netjes aan de muur. Klaar voor gebruik.....

Over fietsen gesproken, heerlijk weer om in Nederland te wonen, waar je zo zalig kan fietsen over goed aangelegde fietspaden. Maar dan moet je fiets niet gestolen worden. Want nog niet in haar tweede schoolweek belde Michou dat ze haar fiets niet meer kon vinden. Terwijl hij netjes op slot stond, in de fietsenstalling bij Utrecht CS en nog wel in de bovenste stalling/rek. Maar toch was in het weekend haar fiets gejat. Dus mevrouw moest verder met de bus. Geen probleem ware het niet dat er zo'n 100 studenten staan te wachten op die bus naar de Uithof. Dus Mies moest zeker 2  a 3 bussen laten gaan voordat ze een plekje had om in te stappen. Pfff dat is geen doen. En het is nu nog mooi weer. Stel dat het winter is en meer mensen de bus gaan pakken.
Snap niet dat er geen meer of langere bussen ingezet worden als er zoveel gebruik van het openbaar vervoer wordt gemaakt.

Zoals je leest ben ik alweer helemaal ingeburgerd nu ik zo gezellig mee mopper over het openbaar vervoer haha. Want Michou heeft al diverse keren meegemaakt dat de trein naar Utrecht vertraging had of uberhaupt niet reed door e.e.a. storing. (En gisteren nog, terwijl ze juist haar 1e tentamen had, reed dat kreng weer niet en kon ik hals over kop in de auto springen om haar toch nog op tijd in Utrecht te krijgen. En de avondspits kun je beter middagspits noemen want die begint ook steeds vroeger ).

We hadden dus al gauw door dat dit geen doen is en dat Michou beter op zoek kon gaan naar een kamer. En die heeft ze gevonden, net onder de rook van Utrecht. Vanaf zaterdag gaat ze dus ook het huis uit.  Scheelt haar heel wat reistijd, ergenis en stress. Kan ze zich zo volledig concentreren op haar studie want ze vindt het wel wennen om nu na 11 jaar Engels alles weer in het Nederlands te moeten doen. Is toch een hele omschakeling.

Afijn, had ik dus net alles geregeld voor Michou's a.s. verhuizing  en een andere (tweedehands) fiets voor haar gekocht belt zoonlief op. Euh mam, mijn fiets is gestolen. Samen met nog 3 andere fietsen van huisgenoten. Deze stonden, wel op slot maar niet ergens aan vast, voor de deur van hun studentenhuis, en zijn blijkbaar zo hupsee in een busje geladen. ARGGGGG. Woon je jaren in het buitenland en is er nog nooit iets gestolen. Woon je nog geen 3 mnd in Nederland en ben je al 2 fietsen kwijt. Gaat lekker zo.

Verder had ik het op mijn manier druk met het plannen van een feest. Wat 11 jaar in het buitenland wonen, en dus allerlei feestjes, belangrijke verjaardagen, geboortes en bruiloften missen is toch niet leuk. En ook wij als familie hadden het e.e.a. te vieren (behaalde diploma's, Michou 21 en Mats 18 jaar geworden, Rob die Abraham gezien heeft en ons 25 jarige huwelijk). Dus wilden we een soort 'all-in-one' terugkomfeestje geven. En zo ging ik op zoek naar een feestzaal, boekte de DJ's, ontwierp ik uitnodigingen, regelde de catering, bestelde taartjes en maakte een Powerpoint presentatie over 11 jaar 'Over the Border'.
Afgelopen zaterdag was het zover en het was heerlijk om iedereen weer te zien. We hebben genoten.

Geweldig om 'oude' vriendschappen weer nieuw leven in te blazen. W.d.b. is het waar dat je sommige mensen jaren niet kan zien maar eenmaal weer bijeen lijkt het alsof je elkaar gisteren nog gesproken hebt en ga je verder waar het 11 jaar geleden 'gestopt' is. Echt super. Voor de kids is dit natuurlijk wel anders, zij beginnen totaal opnieuw. Mats omschreef het als weer een nieuwe relocatie. Maar deze keer naar een land waar hij de taal al wat van spreekt. Verder is alles nieuw en onbekend. Toch hebben ook zij hun draai al aardig gevonden.

Ik vind het vooral fijn om weer dicht bij mijn familie en te wonen. Ff buurten en langs te gaan voor een kop koffie. Dat heb ik toch wel gemist. En wonen mijn ouders als het ware om de hoek, nu komen ze nog dichterbij wonen en worden het onze 'buren'. Zij verhuizen nl. volgende maand ook naar de Chinese Muur!!  Drie keer raden wie over een paar jaar hun mantelverzorgster mag gaan worden haha.
En nu de hele familie weer compleet is hebben we ook een leuk vooruitzicht. We gaan met een hele groep kerst vieren in een groot vakantiehuis ergens in de Achterhoek.

Verder vinden wij het hier zalig wonen. Ons huisje voelt al als echt 'thuis'. Zo dicht bij strand, zee en duinen. En voldoende bos om ons heen. Vooral voor Rob is het back to his roots. Feest der herkenning. Voor mij  is het weliswaar mijn geboortestad maar het is ruim 25 jr geleden dat ik hier in deze regio gewoond heb. Dus veel is veranderd. Het voelt vertrouwd en toch ook weer niet. Best wel wennen.

Zoals ik al in een eerdere posting schreef is het hier een waar wahalla voor honden. Overal mogen ze los (wel opruimplicht) en Dinkel is echt mega veranderd. In positieve zin uiteraard. Die rent en speelt naar hartelust. Zoveel energie als ze hier kwijt kan. Al die hondenvriendjes. Het is echt een genot om met haar te wandelen. En omdat de temperatuur nog steeds zo aangenaam is geniet ik van de natuur. Bladeren beginnen al te vallen en dan met je hond door de bossen banjeren  terwijl het zo fris en herfstachtig ruikt. Of een middagje uitwaaien op het strand. Heerlijk.

En ook de katten genieten. We hebben een netje bevestigd op het balkon zodat ze niet kunnen ontsnappen (Cream sprong al eens naar beneden en ging ook al kennismaken met de buren). Iedere dag zitten ze heerlijk buiten op het balkon te kijken naar de zeemeeuwen en de gezelligheid op straat. Ook kregen ze een nieuwe krabpaal die ze helemaal het einde vinden.

Dus na 3 maanden kunnen  we zeggen dat we zo langzaam aan onze draai vinden. 

Voor mij voelde deze verhuizing net als de voorgaande moves. Het maakt gevoelsmatig niet uit of ik nu van Brazilie naar Dubai verhuisde of van Bangkok naar Den Haag. Het is gewoon alsof je naar een nieuw land verkast. Want ook al spreek je nu de taal, en heb je een Nederlands paspoort, alles moet toch gewoon opnieuw geregeld en aangevraagd worden (gas-water-licht, internet, telefoon, nwe bankrekeningen, verzekeringen, inschrijvingen bij gemeentes, belastingzkn., enz enz.). We waren tenslotte ruim 11 jaar weg uit Nederland, en dus geemigreerd. 

Ook het feit dat we nu een 'eigen' huis hebben maakt dat ik veel meer energie in de inrichting, aankleding en het opknappen steek. Als je weet dat je ergens maar een paar jaar woont dan investeer je niet echt in dat huurhuis. Althans ik niet. Nu wel, omdat ik hier tot in lengte van dagen blijf wonen en niet meer weg ga (hoewel, zeg nooit nooit  bij die man van mij).

En hoewel er altijd dingen tegenvallen ben ik een persoontje die graag de positieve kanten van iets zie en vind dat je er zelf iets van moet maken. Openstaan voor veranderingen, deze accepteren en er zelf een invulling aan geven. Ik geloof dat dat de instelling moet zijn anders red je het niet als (ex-)expat.

Dus gaan we zo weer gezellig op de fiets (ja ja we hebben inmiddels allemaal dubbele fietssloten op onze ijzeren rossen) naar de Lidl (wat 'n leuke winkel toch met vaak goede aanbiedingen ...onlangs die kattenkrabpaal daar gehaald) en de Jumbo om boodschappen te doen. Want dat vind ik ook zo fijn.....het uitgebreide assortiment in de Nederlandse supermarkten en al dat verse fruit en de vele groentes. Ben bang dat er de afgelopen tijd weer de nodige kilootjes zijn bijgekomen met al dat lekkere snoepgoed en gebak hier.