Het zijn de kleine dingen......

Vorige week vrijdag,  na terugkomst van ons weekje weg, hadden wij een najaarsborrel van de Nederlandse vereniging Sao Paulo. De kou is vertrokken, de vakanties zijn achter de rug dus werd het weer tijd voor een gezellig samenzijn zo stond er op de uitnodiging.

Nadat we eerst traditiegetrouw sushi gingen eten bij onze vaste Japanner namen we daarna een Uber richting het Banana cafe alwaar de Nederlandse goegemeente zich had verzameld op het terras. Het bier (een Nederlandse brouwerij sponsorde de boel?) vloeide aardig maar wij gingen toch voor het Braziliaanse nationale drankje.
Ik drink normaliter weinig tot geen alcohol maar een enkele cocktail krijg ik wel weg en daar behoort de caipirinha (met veel suiker ;-) zeker bij .
Het werd, na eerst even de kat uit de boom gekeken te hebben, erg gezellig en we deden dan ook als laatsten het licht uit (letterlijk want het terras ging sluiten en we werden zo in het donker gezet). Ik was blij dat het de volgende dag weekend was en we dus konden uitslapen.

Dat de scholen weer begonnen zijn en het expat wereldje weer in full swing draait merk je aan de vele activiteiten die door de diverse internationale clubs georganiseerd worden. De afgelopen maand waren er dan ook koffieochtenden, lunches, monthly meetings en 'breakfast at' gepland maar ik kon (en wil ook) niet overal aan deelnemen. Naast dit soort events zijn er ook nog diverse interest groups zoals bookclub, wandelgroep of  er wordt gezamenlijk gesport. Ik vind het leuk om andere gelijkgestemden te ontmoeten maar wil ook graag opgaan in de locale cultuur. Afijn, ik melde mij aan voor een lunch van de International New Comers Club (INC) bij een leuk Japans restaurant en een koffieochtend die georganiseerd werd via de FB groep Expat Ladies Club Sao Paulo.

Deze laatste werd gehouden in een leuk koffietentje/bakery en er was een gezellige groep dames bijeen gekomen. En ik was blij eindelijk eens een andere empty-nester tegen te komen. Iemand in dezelfde levensfase als ik. Want de meeste expat vrouwen die ik nu steeds ontmoet zijn toch wel een stukje jonger dan ik. Zij werken of hebben vaak nog (kleine) kinderen in schoolgaande leeftijd. Dus hun (sociale) leven draait vooral om die kinderen en om de internationale school. Logisch, daar was ik vroeger ook altijd actief.
Maar ik merk dat ik dat leventje nu wel ontgroeid ben en er ook niet meer op zit te wachten. Veel activiteiten worden gepland rondom de schooltijden en dat is begrijpelijk. Maar ik heb er geen zin in om al om kwart over 8  te gaan wandelen omdat de kinderen dan net naar school zijn gebracht. Ik hoef na al die jaren eindelijk eens niet op de klok te kijken en vroeg op te staan. Zelfs Dinkel heeft zich al aan mijn ritme aangepast :-0

Afijn, ik raakte daar ook in gesprek met een vrij jonge meid die hier naar toe was gekomen voor het werk van haar vriend en die maar moeilijk kon wennen. Ze miste haar vrienden en vooral haar baan, vond de mensen hier zo onaardig en Sao Paulo maar een vieze, rommelige stad.
Nou moet ik inderdaad zeggen dat een wereldstad zoals Sao Paulo zeker niet te vergelijken valt met onze vorige Braziliaanse woonplaats Curitiba. Het heeft inderdaad veel oude, slecht onderhouden en smerige gebouwen, er zijn hier veel zwervers, er ligt meer afval op straat en het is absoluut druk en lawaaierig. Maar het leeft hier ook en SP heeft wel degelijk een bruisende en mooie kant. Je moet er doorheen kunnen kijken en vooral ervoor open staan. Ik vind de Brazilianen juist aardige mensen, zeker als je probeert de taal te spreken, en als ik met de hond loop vallen mij altijd kleine, maar mooie dingen op.

Zo hebben bewoners bij mij op de hoek gezellig wat planten in potten om een saaie lantaarnpaal geplaatst. En deze worden keurig onderhouden en ze krijgen trouw iedere dag water. Ergens anders is een boom versierd. Misschien om een hele treurige reden maar elke keer zit er weer een vrolijk gebreid kleurtje bij.

De straten in de wijk waar wij wonen lopen nogal stijl. En inderdaad de ene stoep is keurig onderhouden terwijl je bij de volgende straat je nek breekt over losliggende tegels of scheuren in het beton. Maar er wordt netjes geveegd en als ik daar met de hond loop worden we herkend en vrolijk gedag gezegd. Bij een kapper om de hoek voeren ze dagelijks de vogels waardoor het er nu een verzamelplaats is van gevleugelde vrienden met hun vrolijke gekwetter. En bij de bakker krijg ik steeds van alles te proeven..... Zoals ik al zei je moet het moois in alles willen zien.

Ja, het is hier druk met auto's. Wat wil je in zo'n megastad. Bij de rondweg achter ons huis staat er elke dag in de spits een behoorlijke file. Maar toen wij van de week 's avonds met de hond liepen was het 'opeens' rustig op de weg, geen auto te zien. Qua geluid was het niet zo rustig want er kwam een oorverdovend kabaal vandaan. Wij op onderzoek en wat bleek; fietsers van Sao Paulo hadden zich verzameld en blokkeerden deze doorgaande weg om te protesteren tegen de onveilige positie van tweewielers op de openbare weg. Er is te weinig respect voor de kwetsbare fietser. Automobilisten krijgen te veel ruimte en de locale overheid doet  (nog) te weinig voor de Sampa bikers. Dus protest. Al fietsend, fluitend, bellend en filmend bezetten de betogende fietsers de snelweg. Hiermee de automobilisten duidelijk makend hoe irritant het is als je niet de ruimte krijgt. Een demonstrante legde ons dit allemaal uit en toen ze begreep dat wij uit Nederland kwamen, HET fietsland ter wereld, ontstond er een geanimeerd gesprek. Absoluut, hele vriendelijke mensen die Brazilianen.

Bij ons Japanse restaurantje krijg je altijd een koffiesnoepje bij de rekening gepresenteerd. Toen we er een keer maar eentje kregen, en ik deze snel voor manlief z'n neus wegkaapte, moest de ober lachen. Ik legde uit dat ik ze zo lekker vind maar ze niet kan vinden in de supermarkt en soms alleen los kan kopen bij de bakker maar dat ze dan in verhouding erg duur zijn. Klopt, zei hij, want zij kopen ze in bulk bij de groothandel. Afijn, hij haalde er nog eentje voor Rob en toen we afgerekend hadden en wij naar buiten wilden lopen werd ik ff apart genomen en moest ik mijn handen uitsteken. Er werd een hele zooi koffiesnoepjes ingelegd. Voor thuis werd erbij gezegd. Zo aardig. En elke keer als we nu komen eten en gaan afrekenen liggen er extra snoepjes voor mij bij de rekening. Natuurlijk draagt de fooi die we geven hieraan bij maar het gaat mij toch om de intentie en het vriendelijke gebaar.

Afijn, ik vertelde haar geniet van de kleine dingen en gebruik het expat netwerk om contacten op te doen. Leer de taal, vind een (nieuwe) hobby,  ga vrijwilligers werk doen, zoek inderdaad een baan of ga weer studeren. Je hebt nu de tijd. Zie het als een mogelijkheid tot zelfontplooiing en dompel je vooral onder in de Braziliaanse cultuur.
Ook adviseerde ik haar om lid te worden van Internations. Die hebben vooral networking events. Ik zelf ben niet meer zo van het opklimmen op de sociale ladder en/of carrière gericht bezig zijn maar ik weet die club behoorlijk actief is in Sao Paulo.

Ik omarm in elk geval weer dit buitenlandse avontuur. Voel me bevoorrecht en geniet volop. Nog een paar dagen en dan komen ons oudste kind en mijn ouders.
Zoals eerder geschreven, life is good.

Divertir-se!