Even terug naar de kleuterschool

Zo was ons huis nog gevuld met drukte en gezelligheid en zo zit ik alleen (nou ja, op een luie hond na) in een stil huis. Het bezoek is alweer een week naar huis en ook Rob is afgelopen donderdag vertrokken naar Nederland en Zweden. Ik heb dus het rijk alleen. Maar dat geeft niets. Ik verveel mij niet.

Afgelopen dinsdagochtend mocht ik mij opnieuw melden bij DETRAN alwaar wij een nieuwe poging gingen wagen om mijn Nederlandse rijbewijs om te zetten naar een Braziliaans exemplaar. Dit keer was onze tussenpersoon gewapend met een verklaring van de Nederlandse ambassade dat de afkorting e/v betekent 'echtgenoot van' en dat het niet staat voor een of andere naamsverandering. Dat ik echt keurig getrouwd ben en daardoor beide achternamen mag voeren in Nederland. En warempel het document werd geaccepteerd. Sterker nog, binnen 40 min. (incl. pasfoto maken en vingerafdrukken nemen) stond ik alweer buiten. Een unicum volgens mijn begeleider. Nog nooit was het proces zo snel afgehandeld en goedgekeurd. En ze doet dit werk toch al heel wat jaren. Bofte ik even.
Ik moest nog wel medisch en psychologisch gekeurd worden en daarvoor moesten we naar een medical office in de buurt. Het eerste kantoortje had om 10 uur 's morgens al geen plek meer dus zijn we doorgelopen naar het volgende medische postje. Ik schrijf JE omdat die ruimtes echt geen andere naam verdienen. Aftandse kantoortjes met wat gammele stoelen in de wachtruimte, geen airco maar  een oude (bovendien niet werkende) fan en 2 kleine kamertjes. Een kamertje voor de dokter en eentje,  type ouderwets klaslokaaltje, waar de psychologe zat.

Als eerste mocht ik naar binnen bij de arts. Zij deed een oogtest (letters oplezen en daarna de kleuren rood, oranje en groen herkennen en benoemen) en daarna moest ik knijpen in een soort grote wasknijper om te zien of ik voldoende kracht had in mijn handen. Ik vroeg me af waarvoor dat was. Waarschijnlijk om keihard in het stuur te kunnen knijpen als een of andere idioot je rakelings passeert of wanneer je wordt ingehaald door zo'n kamikaze knul op z'n motor. Afijn, daarna moest ik nog een paar kniebuigingen doen (vast om te testen of je bliksemsnel je rempedaal kan intrappen om straks niet zo'n motorboy met een Ayrton Senna complex onder je auto te krijgen) en ik werd medisch goedgekeurd om een auto te mogen besturen.

Nu mocht ik door naar het volgende kamertje, dat van de psychologe. Ik had van mijn wederhelft al begrepen dat je een paar simpele testjes krijgt. Een hele vriendelijke vrouw vroeg me te gaan zitten in zo'n ouderwets schoolstoeltje met tafelblad aan de zijkant en ik mocht daarna op een 3 tal blaadjes bovenaan mijn naam zetten en wat andere gegevens invullen. Yep,  daar was die flashback naar mijn schooltijd.
Daarna begon opdracht 1 en kreeg ik een plaatjesboek aangereikt. Op de eerste bladzijde zag je een plaatje van een paard zonder staart. Daaronder 4 keuzemogelijkheden (ABCD) met een tekening van een hoef, een been (want paarden hebben geen poten), een paardengebit en als laatste die paardenstaart. Wat ontbreekt er op het plaatje en geef de letter van het goede plaatje. Serieus? Gaan we dit soort spelletjes spelen? Moet ik dat echt invullen?  Ja, dus. Ik kreeg spontaan de slappe lach.
Volgende opdracht was: streep op een A4 blaadje vol verschillende symbolen alle pijtjes die naar links wijzen door en daarna alle driehoekjes met een stip erin. Ik vroeg me inmiddels af wanneer de strikvraag kwam. Als laatste moesten wij (want inmiddels was er een tweede kandidaat binnen gekomen) op een blanco vel allemaal verticale streepjes zetten. Net zolang totdat de psychologe 'signal' zei (=stoplicht) dan moesten we een horizontaal streepje zetten om daarna weer door te gaan met het zetten van verticale streepjes.  Ik heb nog nooit zo snel en keurig netjes naast elkaar staande streepjes gezet. Want het zal mij toch niet overkomen dat ik afgekeurd word op het niet kunnen zetten van streepjes. Ik werd er gewoon zenuwachtig van  :-)
En ik had beter niet zo ijverig kunnen werken want toen onze tijd om was bleek dat je al die klote streepjes ook nog eens moest gaan tellen. Wat een K.. klus. Toen ik na afloop aan mijn begeleidster vroeg waar dat in vredesnaam voor diende bleek het iets met concentratie te maken te hebben. Afijn, ook hiervoor was ik geslaagd en dat betekent dat ik binnenkort mijn Braziliaans rijbewijs in huis heb. Woehoe.

Verder ben ik nog steeds druk met het regelen en plannen van onze zomervakantie in december. Als de kinderen komen gaan we reizen o.a. naar Natal en terug naar Curitiba en Ilha do Mel. Soort van tour nostalgie. Bovendien gaan wij samen het lange weekend in november ook nog naar Curitiba en hebben daar met vrienden afgesproken. Verder gaat Rob begin december naar Buenos Aires en hebben we besloten dat ik dan ook mee zal gaan. Hij moet al die dagen werken maar ik ga gewoon (weer) de toerist uithangen. Ik vind dat zo'n geweldige stad, daar ben ik nog lang niet uitgekeken. Ook kreeg manlief alvast een uitnodiging voor een conferentie in Japan volgend jaar en ook dan ga ik gezellig mee. Rob zal er nog een paar vakantiedagen aan vastplakken zodat we ook samen wat kunnen gaan doen en verder reizen. Dus ook hier heb ik het nog het e.e.a. voor uit te zoeken.

Morgen zijn hier de verkiezingen. Er wordt gestemd (stemplicht!) voor een nieuwe president, het nationaal congres en voor de diverse deelstaatparlementen.

Ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen en of het rustig zal blijven. Er waren de laatste tijd al diverse demonstraties in het land. De verdeeldheid in Brazilië loopt op en er heerst onzekerheid. Reacties op de uitslag zijn dan ook onvoorspelbaar. Op de hoek van onze straat staan ze van de media al klaar voor de verslaggeving van het verloop van deze verkiezingen. Waakzaamheid is geboden zo kreeg ik te horen. We zullen het zien en wachten het maar rustig af.

Fijn weekend.