Chili deel 1.

Zo lyrisch als ik was over Buenos Aires kan ik over Santiago eenzelfde zwijmelend blog schrijven. Wat is het toch met die Zuid Amerikaanse landen? Zo betoverend. Ik was wederom op slag verliefd. Dezelfde cultuur; de relaxte sfeer, de vele terrasjes, het buiten leven, de taal, de vrolijke vriendelijke mensen, de architectuur, de historie, de prachtige gebouwen, de imposante natuur. Het leeft en bruist. En overal een veilig gevoel.

Op maandagmorgen heel erg vroeg vlogen wij naar Chili. Je ziet de bergen opdoemen en in de verte zie je de witte toppen van de Andes liggen. Geweldig gezicht.

Zo'n 4 uurtjes later waren wij in Santiago, hier geen tijdsverschil, en waren vlot door de paspoortcontrole en hadden snel onze koffers. Hierna liepen we richting de uitgang maar bleek dat wij eerst nog bij een zuil een declaratie/douane formulier moesten halen. Hierop moest je aangeven of je etenswaar van dierlijke origine, vruchten en/of zaden bij je had. Ze controleerden dit door rond te lopen met snuffelhonden en de koffers gingen door een scanner. Daarna stonden wij buiten in de aankomsthal. Hier zou iemand van een taxibedrijf voor ons klaar staan. Maar niemand te zien. Het bleek dat wij vroeger geland waren en onze chauffeur juist wat vertraagd was maar zo'n 30 min later troffen wij elkaar en gingen wij op weg in een privé busje naar Vina del Mar, op zo'n uurtje rijden van Santiago.

Een prachtige rit, door afwisselend (berg)landschap en de Casablanca vallei met haar wijngaarden. Onze Chileense chauffeur annex tourguide was zeer spraakzaam, had veel informatie en sprak goed Engels en zelfs wat Portugees. Ik probeer altijd in de lokale taal te communiceren maar mijn middelbare school Spaans is inmiddels zo roestig dat het meer Portunhol is wat er uit mijn mond komt. Ik lees en versta Spaans (hetzij rustig gesproken) redelijk maar praten.......
Eenmaal aangekomen bij het luxe hotel uiteraard eerst ingecheckt en kregen wij een grote, mooie kamer met vol zeezicht.

De kustlijn hier (Pacific oceaan) doet trouwens heel anders aan, qua vegetatie, dan de andere kant van zuid Amerika (Atlantische oceaan). Gevoelsmatig lijkt het veel op de Zuid Franse kust en zoals ik later begreep de kust bij San Francisco.

Rob had nog een uurtje 'vrij' voordat hij een korte voorbespreking had en daarna opgehaald werd voor het welkomstdiner. Wij zijn dus even in de buurt onze benen gaan strekken en ontdekten allerlei restaurantjes en gezellige eetgelegenheden vlakbij het hotel. Helaas geen pinautomaat waar we naar op zoek waren. Die bleken te staan in het casino van het hotel. Daar dus bij een van de vele automaten geld gepind.
Terwijl Rob daarna naar zijn meeting ging ben ik de koffers verder gaan uitpakken en heb een tijdje op het balkon van het uitzicht genoten. Toen mijn eega na een uurtje kwam melden dat hij klaar was met z'n meeting en nu vertrok voor het avondprogramma vertelde hij ook dat er van nog een collega een vrouw meegekomen was. Wellicht kon ik even met haar contact opnemen?
Afijn, manlief vertrok en ik ben mij gaan opknappen om uit eten te gaan. En omdat inderdaad in je eentje eten ongezelliger is dan met z'n tweeën heb ik die echtgenote op haar kamer gebeld en gevraagd of zij al dinerplannen had. Nee dus, en zo spraken we een kwartiertje later af in de lobby.

Valerie, een Amerikaanse met Mexicaanse roots, bleek een gezellige, spontane vrouw. Het klikte goed tussen ons. Zij was ooit lerares Spaans geweest op een Amerikaanse/Int. school in Venezuela en gaf nu Spaanse les via een cultureel centrum aan jongere kinderen. En zij waren, weliswaar binnen de VS, ook vaak verhuisd voor het werk van haar man. Hij had bovendien Portugese grootouders en zij kenden daarom Portugal goed. Anyway, wij hadden veel raakvlakken en het gesprek stokte niet een keer. Tot laat zaten wij dan ook buiten op een terras van een Chileens restaurant tot wij opeens doorhadden dat het al half 1 was (Chilenen eten allemaal erg laat, er bleven nog steeds gasten komen terwijl het al tegen middernacht liep). Snel liepen we terug naar het hotel maar ik werd daar nog niet gemist. Sommige mannen waren inmiddels aan het borrelen geslagen in de bar van het casino. Need I say more....

Dinsdag moest manlief vroeg op maar heb ik eerst wat uitgeslapen en daarna ontbeten. Hier kwam ik Valerie weer tegen en, een lang verhaal kort en terwijl het helemaal niet mijn bedoeling was, hebben wij ook de rest van de week verder met elkaar opgetrokken.
Die ochtend maakten wij een hele lange strandwandeling en liepen 2 uur totdat wij niet meer verder konden. Het was zulk lekker weer; 25 graden, licht briesje en volop zon en blauwe lucht. We boften enorm met het weer zo bleek, want de week ervoor was het erg nat geweest en stond er zelfs een koude wind. Het alom bekende grote muziekfestival was net voorbij en de scholen waren deze week weer begonnen dus het was heerlijk rustig.

Op weg terug liepen we over de boulevard en bij een restaurant met uitzicht op zee hebben wij uitgebreid geluncht. Eenmaal weer bijgetankt zijn we voorbij het hotel, over de rivier naar het centrum van Vina del Mar gelopen en hebben wij daar uitgebreid rondgekeken en wat gewinkeld. Om 17 uur zijn wij op een terrasje neergestreken en onder het genot van een kop koffie en lokaal zoet gebakje (hé, je bent in Chili of niet) gekeken hoe de iedereen na kantoortijd samenkomt om wat te gaan drinken. Zo gezellig. Eenmaal weer terug in het hotel waren de mannen allang vertrokken voor hun avondprogramma en heb ik een uurtje op bed gelegen en daarna gedoucht. Om half 9 had ik weer afgesproken met Valerie en zijn we gaan eten op de boulevard. Uitzicht op zee en met de lichtjes van Valparaiso in de verte.

Wulff Castle op de voorgrond

het hotel by night

Zij ging aan de Chileense wijn, ik aan de Mojito. Verder koos ik voor een zalige Ceviche van o.a. garnalen en zalm en een grote salade die wij samen hebben gedeeld. En ook nu was ik pas om half 12 weer terug op de hotelkamer waar manlief al naar dromenland was vertrokken.

De volgende dag ben ik eerst gaan sporten in de gym van het hotel (bovenste verdieping met geweldig panorama uitzicht) en na het ontbijt zijn we met de metro naar het buurplaatsje Valparaiso gereden.
Hier uren rondgeslenterd, bekeken wij de gekleurde huisjes en de streetart, streken wij neer op een terrasje voor een versnapering en namen een tandradbaantje naar boven vanwaar we verder de berg op liepen (pffff) om het huis (nu museum) van politicus, dichter en nobelprijs winnaar Pablo Neruda te bezichtigen. Hier deden wij de audiotoer en hadden vanaf deze locatie een geweldig uitzicht over de haven en zee.

Aan het einde van de dag weer helemaal naar beneden gelopen en met de metro terug naar Vina  del Mar gereisd. Hier eerst nog bij een klein ambachtelijk zaakje een ijsje gegeten en toen verder gelopen naar het hotel. En aangezien wij die dag al genoeg gelopen hadden besloten wij om wat later op de avond in het restaurant/loungebar tegenover het hotel wat te gaan eten. Ook hier was het weer zalig tafelen. Alsof er een engeltje op je tong piest zoals een medeblogger wel eens schrijft. W.d.b. is de cuisine in Chili uitstekend.

Donderdag verliet de groep mannen het hotel al erg vroeg want zij gingen in Santiago 2  distributeurs bezoeken. s'Avonds was er dan een groot (afscheid) diner waar ook klanten voor uitgenodigd waren en bleek er daarom voor iedereen nog 1 hotelovernachting daar in de buurt geboekt te zijn.

Ik had echter al vanaf donderdag een AirBnB geboekt en ook Valerie had al een ander hotel in de stad gereserveerd. Wij besloten daarom om van de late check out mogelijkheid gebruik te maken en  samen met een taxi terug te gaan naar Santiago. Zo konden we 's morgens eerst nog even sporten, uitgebreid ontbijten en op ons gemak de koffers inpakken.

En als ik dan om half 1 uitgecheckt ben en Valerie nog wat staat te regelen aan de balie, besluit ik nog even gauw wat cash geld te pinnen. Fooi voor de taxi chauffeur en voor lunch onderweg enzo. Ik loop dus het casino weer in en loop naar de eerste beste pinautomaat. Stop mijn pasje erin, typ pincode en geef aan welk bedrag ik wil hebben maar wat er ook gebeurt er komt geen geld uit en ik krijg ook  mijn pasje niet terug. Opeens valt het scherm uit en verschijnt de onderstaande melding:

Hij is fijn......machine stuk (bleek de dag ervoor ook al zo maar dat briefje met 'defect' was eraf gevallen en lag erachter op de grond). Bellen ging niet (mijn simkaart bleek niet geactiveerd voor buitenlandgebruik: ik had vooraf een belminuten of data pakket moeten aanschaffen) en Rob kreeg ik ook al niet te pakken. Ik werd er zenuwachtig van. En de taxi stond ondertussen maar te wachten. Ik zal jullie een lang verhaal en hoop frustratie besparen, uiteindelijk lukte het om in elk geval, via de bank App op mijn telefoon, mijn ingeslikte Nederlandse pas te blokkeren. Ik wilde daarna maar gaan pinnen met mijn creditcard maar dat was niet nodig, Valerie zou de taxi en lunch wel voorschieten en eenmaal in Santiago regelden we de rest wel.

Afijn, ondanks het gestress vooraf werd het een mooie en gezellige rit terug. Met een wederom zeer vriendelijke, praatgrage Chileense taxichauffeur. Hij wist nog wel een authentiek Chileens restaurantje onderweg waar we konden gaan lunchen. Nothing fancy maar goed en eerlijk eten. Hier moesten we absoluut empanada's de carne y queso  proberen, de pastel de choclo en een glas chicha drinken. 'Beste restaurant' in de omgeving en hij had niet gelogen.

gewoon zand op de grond

De choclo was zoooo goed

de ovens

Eenmaal in Santiago op de hotelkamer van Valerie had ik weer snelle wifi en kon ik mijn Braziliaanse pas activeren voor buitenland gebruik, een datapakketje voor mijn telefoon kopen en via whatsapp checken bij de helpdesk van mijn NL-se bank of de pas idd geblokkeerd stond (en er niets afgeschreven was c.q. kon worden). Alles bleek in orde. Prima service. Gelijk een nieuw pasje aangevraagd.

Daarna hebben Valerie en ik nog samen koffie gedronken, heb ik met mijn Braziliaanse pas geld gepind, mijn 'schuld' aan Valerie voldaan en namen wij daarna afscheid van elkaar. 

Een hele leuke, onverwachte, ontmoeting en wij hebben het echt leuk gehad samen. Hopelijk zien wij elkaar nog eens in de toekomst. Onze mannen reizen genoeg :-)  Na nog de laatste foto's en telefoonnummers uitgewisseld te hebben bestelde ik een taxi naar mijn AirBnB. 

Wederom kreeg ik een hele vriendelijke chauffeur. Geboren ergens aan de kust maar na de vreselijke aardbeving in 2010 naar de grote stad verhuisd. 

Inmiddels was het duidelijk spitsuur en duurde het 40 minuten voordat ik er was. Ingecheckt (nog even lopen etteren met de sleutel, ben dus echt blond hé) en bleek het een eenvoudig, simpel maar schoon ieniemini appartementje. Maar meer hoefde het ook niet te zijn en het lag op geweldige locatie. Bij de Starbucks op de hoek een koffie gehaald, water en een maaltijdsalade genomen en  daarna op tijd naar bed. Was al met al een enerverende dag geweest. Morgenvroeg komt manlief en zijn we eindelijk samen. Tijd om Santiago te gaan ontdekken.

*klik op de foto voor vergroting