De poetsvrouw

Ik ben altijd druk voor en na het reizen. Als ik wegga wil ik het huis netjes en opgeruimd achterlaten en kleren moeten gestreken en schoon mee de koffer in. Tot grote frustratie van het gezin die knettergek van mij worden op zulke euh, stressmomenten. Vervolgens ligt er na de vakantie weer zo'n berg was- en strijkgoed. En ondanks dat er de afgelopen weken niemand thuis was om de boel vies te maken viel er toch weer genoeg te poetsen. En als ik nu naar buiten kijk zie ik hele vieze ramen. Zucht.

In een eerder blogje schreef ik over viezigheid en menig verhaaltje heb ik al gewijd aan de schoonmaak. Een noodzakelijke, steeds terugkerende, ondankbare taak die ik het liefst uit handen geef. Ik ben een vreselijke opruimer, hele volksstammen maak ik daarmee gek, maar niet echt een poetser. Maar ik wil wel alles schoon hebben. Het is dan ook heel bevrijdend om je ff lekker te laten gaan en je frustraties bot te vieren op de stofzuiger of op de spons tijdens het ramen lappen. Om vervolgens na al dat harde gezwoeg te constateren dat je ruiten opgedroogd nog steeds vol strepen zitten en je op de vloer aan de zwarte vegen precies kan zien waar je met je zwabber hebt lopen zwabberen.
Ik was altijd zo blij als mijn moeder onverwachts langs was geweest want dan glansden mijn ruiten weer streeploos en bleek die mega stapel strijkgoed zowaar verdwenen. Supermom to the rescue....
Ik ben meer van het het signaleren, delegeren en aanwijzingen geven. Op het uitvoerende vlak kom ik vaak een streepje te kort :-). He, ieder zijn specialiteit hé.

Een empregada zoals het beroep schoonmaakster hier in Brazilië heet (of diarista als je een parttime hulp in de huishouding hebt), in Nederland ook wel interieurverzorgster, werkster of het mama-hulpje genoemd, kan ik hier best gebruiken.Want zoals eerder geschreven is Sao Paulo een vieze stad. Dan was al dat zand in Dubai helemaal niets vergeleken met het stof en de vuile vette smoglaag die je hier steeds op je vloer en meubels aantreft. Zelfs met de ramen potdicht weet het een weg naar binnen te vinden.

Voordat wij naar het buitenland verhuisden had ik in Nederland iemand die eens in de 2 weken een ochtend bij ons kwam poetsen en mij vooral met het grote werk hielp (ramen zemen, grote beurt badkamer, keukenkastjes of de koelkast eens flink uitsoppen etc.). Als werkende moeder had ik voor dat soort klussen gewoon geen tijd. Liever besteedde ik mijn spaarzame vrije tijd aan m'n gezin.

Wonende in Curitiba kwam Alaide 2 dagen in de week bij ons thuis. Haar had ik via een Nederlandse vriendin gevonden. In principe dacht ik niemand nodig te hebben. Ik 'werkte' tenslotte niet meer. Maar al gauw bleek dat in een vreemd land, met een nieuwe taal, het heel fijn is iemand te hebben die je overal bij helpt en verder wegwijs maakt. En ergens was je als 'rijkere' buitenlander ook verplicht om een lokaal iemand in dienst te nemen. Om de economie wat te stimuleren, zeg maar ;-) En al sprak Alaide geen Engels en ik nog geen Portugees, met handen en voeten kwamen wij er samen uit. Een vlotte, zelfstandige meid. Niet lullen maar poetsen mentaliteit.
Maar de 2 dagen (di en woe) die zij bij mij werkte waren niet erg handig. Dus toen ik het drukker kreeg op de internationale school, met mijn eigen Portuguese lessen en alle (board)activiteiten van de Int. Womens Club besloot ik over te stappen van een diarista op een empregada. En een parttime kracht was in verhouding duurder dan een fulltimer.  Tja, ons ben zuunig he! En zo kwam Maria bij ons werken. Toen zij na 2,5 jaar verhuisde kwam haar vriendin Antonia bij ons. Antonia was analfabeet en had hierdoor grote moeite een betaalde job te vinden. Want je kon haar geen boodschappenlijstje geven of een briefje voor haar achterlaten want dat kon ze niet lezen. En haar iets laten opschrijven ging ook niet. Maar ze had een ijzersterk geheugen en als bijv. iemand gebeld had dreunde ze de naam en dat tel nummer zo op. Mijn vertrouwen is in al die tijd nooit geschonden en ik geloof nog steeds in 'wie goed doet, goed ontmoet'. Allen waren eerlijk, lief voor de kinderen en vooral dol op onze boxers.

Eenmaal in Dubai bleek dat de meeste expats live-in maids (veelal uit de Filipijnen) in dienst hadden. En daar zat ik helemaal niet op te wachten. Ik vond een fulltime werkster ergens al een inbreuk op m'n privacy, laat staan als ze ook nog in je huis wonen, 24 uur per dag. Daarnaast ben je als werkgever (en sponsor) verantwoordelijk voor o.a. hun visa, alle verzekeringen en vakantie- en retourticket naar hun thuisland. Wilde je liever een parttime werkster dan ging dat via een bureau of je deelde er eentje met een vriendin of buurvrouw die je dan vaak 'zwart' betaalde. Veel te omslachtig allemaal.
Dan deed ik het huishouden wel weer zelf. Daarbij waren de kinderen inmiddels groot genoeg om hun steentje bij te dragen en hun handen in huis te laten wapperen. Sowieso moesten zij hun eigen slaapkamer altijd al bijhouden en 'nooit met lege handen naar de keuken lopen' is een gevleugelde uitspraak in dit gezin.
Maar ja, die strijk hé.....daar bleef ik toch een pesthekel aan hebben. Zelfs mijn kroost kreeg ik niet omgekocht om dat tegen betaling voor mij te doen haha. En die stapel werd in Dubai nog groter met al die 'nette' schoolkleding (lees: plooi rok, nette lange broek met vouw en overhemd met stropdas). Heel wat anders dan die t-shirts, bermuda's, joggingbroek en hoodie die ze in Brazilië droegen. En dan al dat zand. Ik bleef stofzuigen.

Vrij snel ging ik in Dubai werken en toen ik o.a. bij een Nederlands schoonmaakbedrijf  terecht kwam, wat naast full property management vooral maidservices leverde, was ik dolblij af en toe een 'vrij gekomen' werkster op mijn adres te kunnen inroosteren. Zo werd vooral die strijk toch gedaan.

Toen wij na 4 jaar naar Bangkok verhuisden wilde ik dus graag weer wat hulp in huis hebben. Al was het alleen maar voor de taal, iemand die weer als tolk kon op te treden. Omdat dochterlief elke dag naar de universiteit moest, en openbaar vervoer geen optie was, namen wij een Engels sprekende vrouwelijk driver /maid in dienst die in eerste instantie Michou zou gaan brengen & halen en in de overige vrije uurtjes mij wat zou helpen in en om 't huis. Dat leek een uitstekende oplossing maar na 2 weken bleek al dat dit 'em niet ging worden. De afstand naar de campus was te ver, te druk onderweg en Michou maakte hele lange dagen. Maar vooral gaf de "driver" aan dat zij het autorijden toch niet zo fijn vond. Afijn, dochterlief ging op kamers en aangezien ik verder geen fulltime hulp nodig had spraken wij af dat zij daarom op parttime basis verder zou gaan.
Het bleek dat de hulp een passie voor koken en bakken had (ze begon 'n cateringservice) en ging hier steeds meer tijd aan spenderen zodat het werk bij mij werd afgeraffeld. Of ze gebruikte mijn keuken voor haar activiteiten. Lang verhaal kort, wij namen afscheid van elkaar. Ik heb toen een aantal maanden zelf het huis weer schoongemaakt maar er volgde toch weer een nieuwe parttime hulp. Zoiets van als je de mogelijkheid heb waarom dan niet?

Afijn, 'Khun' Na kwam en ze was erg aardig en op haar manier zeker hardwerkend. Maar ik ben dan ook niet zo veeleisend. Zoals geschreven moeten mijn kids hun eigen zooi opruimen en als het werk gedaan is en je bent eerder klaar mag je bij mij weg. Ik ga geen klusjes meer verzinnen totdat het 5 uur is. Belangrijker vind ik dat je het werk goed doet, zelf initiatief neemt en dingen ziet, dol bent op onze hond en katten en vooral eerlijkheid en loyaal bent. Dat laatste bleek helaas niet het geval. Toen het erop aankwam liet ze mij (en een Ned. vriendin waar ik haar ook aan 't werk geholpen had) van de ene op de andere dag zo vallen voor een nieuwe klant. Zij hoopte er een waarschijnlijk een salarisverhoging uit te slepen en stelde opeens allerlei eisen en zette ons voor het blok. En toen al gauw bleek dat er bij die nieuwe werkgever veel harder gewerkt moest worden en daar lang niet zo veel vrijheid was als bij mij stond ze weer voor de (nu dichte) deur. Helaas pindakaas. Ik was er helemaal klaar mee.
(Al biedt de eerlijkheid mij te zeggen dat toen ik maanden later na een knieoperatie opeens aan huis gekluisterd was zij dagelijks de hond kwam uitlaten in haar pauze).

En nu zijn wij weer terug in Brazilië, met ons tweetjes deze keer. Hier  hoef ik geen maid, voor dat geld kan ik heel veel leuke andere dingen doen. Reizen bijvoorbeeld ;-)
Maar ja het werk moet wel gedaan worden. Ik heb mezelf dus in dienst genomen. En wat heb ik toch een hekel aan stoffen, poetsen en die strijk.
Ben vergeten vooraf te checken hoe veeleisend mijn werkgeefster is. Arghh.
Geloof niet dat ik in de nabije toekomst op een bonus hoef te rekenen.

p.s.: nu mijn huis weer schoon is volgen binnenkort de reisblogjes van Japan.