Vriendin

Ze woont met haar ouders in het flatgebouw naast mij. 's Morgens als ik met Dinkel loop kom ik haar vaak tegen. Meestal in gezelschap van haar moeder, in het weekend met haar vader maar soms wandelt ze ook alleen. Ze is een jaar of 30 schat ik, al kan ik er ook naast zitten want ik vind het moeilijk inschatten. Want zij is 'anders'.
Ze loopt vastberaden, als met een doel en zet wel overwogen haar stappen. Plant stevig haar voeten op de grond. Dat heeft haar moeder haar vast verteld. Dat ze voorzichtig en gebalanceerd moet lopen, uit moet kijken voor de ongelijke stoepen en vele gaten in de weg. En deze instructies volgt ze nauwgezet op. Net als het advies dat sporten goed voor je is en je iedere dag moet bewegen. Elke morgen loopt ze dus trouw haar rondje, in sportkleding. Want dat hoort nu eenmaal zo als je sportief bezig bent. De meest prachtige combinaties heeft ze aan :-)
Ze gaat serieus te werk en helemaal op in wat ze doet. Ze lijkt daardoor wat afwezig en op afstand maar kijkt wel met een open blik de wereld in. Inmiddels zegt ze mij en Dinkel vriendelijk gedag nadat mevrouw de viervoeter eens heel,  euh, enthousiast tegen haar opsprong om aan haar tas te snuffelen.

Ik verontschuldigde mij en ze vroeg heel direct, beetje beschuldigend, waarom ik zo gek praatte en wat mijn naam was. Ik legde uit dat ik een buitenlander was en dat de Portugese uitspraak voor mij soms nog best moeilijk is. Ze keek heel bedachtzaam en toen ik zei "praat maar heel langzaam, en met simpele woorden zoals je bij een klein kind doet, dan begrijp ik je wel" moest ze vreselijk lachen. Het ijs was gebroken. Mijn naam is ze inmiddels vergeten (al gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik de hare ook niet onthouden heb, iets van Maristrela?) maar als ze mij nu ziet roept ze al van ver "AMIGA" ..... vriendin.

Vandaag kwam ik haar tegen bij de supermarkt. Ze had alleen boodschappen gedaan en stond met haar mandje bij de kassa. Om een onduidelijke reden waren er deze keer maar 2 kassa's open en er stond dan ook best een lange rij. Maar die wachtende mensen achter haar zag ze niet. Heel precies legde ze haar boodschapjes op de band. Heel nauwgezet (en heel langzaam) telde ze vervolgens haar geld en betaalde vervolgens de kassa juffrouw. Zo heeft mama het haar vast geleerd. Daarna deed ze alles heel kalm in haar rugzak die ze aan de voorkant van haar lichaam droeg. Veiligheid voor alles. Ook dat zal haar moeder haar vast ingeprent hebben. De zuchtende mensen in de rij hadden maar mooi te wachten.
Eenmaal alles ingepakt keek ze op en zag ze mij staan. "AMIGA" riep ze door de winkel en een grote glimlach viel mij ten deel. "E-U  F-I-Z  C-O-M-P-R-A-S (ik heb boodschappen gedaan) verkondigde ze, duidelijk articulerend, mega trots.
Ik lachte terug en stak mijn duim op. Goed gedaan meid.
"Je moet heel langzaam praten want zij is 'n buitenlandse en spreekt als een kind" zei ze vervolgens tegen de caissière. Zo lief. Iedereen gniffelde en ik kreeg een knipoog van de kassajuffrouw.

Nadat ik later had afgerekend haalde ik haar buiten in. Samen liepen we verder naar huis. Niet veel pratend want je moet tenslotte je kop erbij houden en goed opletten waar je loopt.
Mijn vriendin.