(not so) smooth sailing

En zo zijn we weer een maand verder na mijn vorige blogpost en zijn Rob en ik alweer een week thuis. Heerlijk uitgerust na een relaxte vakantie. Althans dat zou ik behoren te schrijven. Helaas is de werkelijkheid wat anders. De meesten hebben onze (euh mijn) avonturen al gevolgd via FB maar uiteraard hoort er ook een verslag op dit blog.

We gingen naar Griekenland om onze zeilboot op te halen en om haar om te varen naar de tijdelijke winterstalling in Messolonghi. Dit jaar liep het chartercontract af en was het tijd om de papieren in orde te maken en de boot 'officieel' op onze naam te laten zetten. De boot had als laatste ligplaats Skiathos, dus vlogen wij van Bangkok via Dubai naar Athene waar we met een binnenlandse vlucht verder naar dit eilandje vlogen.  Een lange reis, met veel overstappen en wachten (9 uur in Dubai maar het was midden in de nacht dus nou geen tijdstip om even bij oude vrienden langs te gaan) en ook op Athene airport moesten we nog een paar uur wachten. Lang leve internet, Costa coffee en Mc. Donalds. Afijn, de reis verliep voorspoedig en na een kort vluchtje kwamen we dan zaterdagavond in Skiathos aan alwaar de boot op ons lag te wachten.

De aankomst was prima al waren we direct over de zeik toen we zagen dat de boot absoluut niet  klaar voor oplevering was. Oude schades waren niet gerepareerd, we constateerden zelfs meer gebreken en ik miste behoorlijk wat spullen aan board. Arghhhh, zo kan men toch geen boot verhuren (slechte reclame) laat staan officieel overdragen? Behoorlijk pissig gingen we dan ook slapen en de volgende dag stonden we op met regen. Precies het weer wat behoorde bij ons humeur.  We rommelden de hele dag wat in de boot, deden wat inkopen ondertussen wachtend op neef Maarten en  vriendin Sylvia die 's avonds zouden aankomen. En ik stuurde alvast een e-mail naar het hoofdkantoor in Athene dat we boot zo niet konden/gingen accepteren. "No worries everything will be fixed in Athens" was het antwoord. Jaja.

Maar we besloten onze vakantie er niet door te laten verzieken en haalden vol goede moed onze crew van het vliegveld. Zij hadden DE koffie, Engelse drop, koekjes en andere Hollandse meuk bij zich (Mjammie), de zon ging schijnen, de zeilen bleken spiksplinter nieuw (oude zeilen waren compleet verwoest bij een vorige charterreis), we zijn in leuk gezelschap dus wat willen we nu nog meer. Always look on the bright side of life. 
's Maandags was het nog steeds een beetje druilerig in de morgen, er stond ook een aardig straf windje en dus besloten we nog een dagje in Skiathos te blijven. Even 'n terrasje te pakken, wat meer boodschappen te doen en konden onze gasten wat acclimatiseren. 's Middags brak de zon weer door en werd het zelfs warm.

De volgende ochtend stonden we vroeg op, ontbeten aan dek met lekkere verse, warme broodjes en voeren daarna uit. Op weg naar Athene. Meteen bleek dat de boot niet lekker stuurde, roer ging erg stroef en ook de stuurautomaat deed het (daardoor) niet. Humpf, daar heeft duidelijk geen goed onderhoud plaatsgevonden afgelopen winter grrrrr. Inmiddels hadden we besloten om zo snel mogelijk naar Athene te varen, i.p.v. op ons gemakje in 2 weken, om zo meer tijd in de marina aldaar te hebben voor reparaties. Want het was wel duidelijk dat e.e.a. niet zo in 1 dagje verholpen c.q. gemaakt ging zijn.
Dus we maakten lange rakken, veelal op de motor omdat of de wind uit de verkeerde hoek kwam of helemaal niet aanwezig was, en werden we vergezeld door hele scholen KWALLEN.

Bah, nu kunnen we ook niet eens lekker zwemmen.

Maar zoals gezegd we lieten ons niet gek maken en maakten het gezellig aan board. Muziekje erbij, 'n glaasje, hapjes en genieten van elkaar en de omgeving. We zaten duidelijk buiten het seizoen, en onze route was zo wie zo 'off the beaten track', dus de vissersplaatsjes die we steeds aandeden waren echt authentiek, heerlijk rustig en zonder toeristen. De temperatuur was lekker, zonnig kortom heerlijk nazomers weer. Er werd gezond op dek, wat gevist, veel gegeten (afwisselend kookten we aan board of aten we op de wal bij een locale Griek), verse boodschappen gedaan en we deden 's avonds spelletjes aan board (onder het genot van een griekse fles wijn of capirinha).

Eenmaal in Athene in Alimos Marina moet ik zeggen dat ze inderdaad daad bij woord voegden en flink aan de slag gingen met onze boot. Hij ging direct de kant op, het roer werd gerepareerd, motor kreeg een beurt en daarna kwamen ook andere reparaties aan de beurt. Ik had dit niet verwacht maar ze namen veel van onze klachten serieus. Al ging het op z'n Grieks, d.w.z. erg traag en dus lang wachten op onderdelen, maar er werd tenminste actie ondernomen. Helaas werkte het weer niet meer mee en werd het een stuk kouder met een stevige wind. Brrr, dan voelt 16 grd als ijsberenweer hoor. En dan lig je op zo'n saaie plek. pffff. Na 4 dagen hadden we het wel gezien in die rommelige haven en was het meeste werk aan de boot gedaan. We werden onrustig en wilden weg hier. Dus op vrijdag gingen we naar de Port Police om alle papieren te tekenen en kregen we de laatste onderdelen mee die Rob dan later zelf op z'n gemakje kan vervangen.

Zaterdagmorgen stonden we vroeg op en verlieten we  Athene's haven voor de allerlaatste keer. Beetje duf want de mannen hadden de avond ervoor nog flink geborreld met wat Israeli's op hun catamaran. Afijn s'avonds een vent 's morgens een vent en zo zetten we koers naar het kanaal van Korinthie, op naar Messolonghi.

Het schip stuurde weer als vanouds, de motor liep als een zonnetje, de zon kwam er weer bij....wat willen we nog meer. Met mooi weer gingen we dan ook door het Kanaal en begonnen we aan ons tweede deel van onze zeilreis. In Kiato en op het eilandje Trizonia legden we nog een nachtje aan en met stevige wind, en helaas veel bewolking, werd de tocht door de Golf van Patras een behoorlijk frisse en deinende bedoeling.

Op maandag begin van de avond arriveerden we dan eindelijk in Messolonghi Marina en checkten we in.  Er werd een afspraak gemaakt om woensdag op de kant te gaan en het wachten kon dus beginnen. Om de goede aankomst te vieren gingen we uit eten bij een heel gezellige restaurantje in het kleine studentenstadje (gratis vervoer v.u. zustercafe in de marina). Op dinsdag gingen de mannen boodschappen doen en rommelden wij vrouwen wat in de boot (buiten was het veel te koud haha). 's Avonds maakten de mannen heerlijk scampies klaar en aten we aan board. En terwijl de mannen nog aan de capirinha zitten, Sylvia aan de afwas staat besluit ik het afval weg te gooien en verlaat de boot.

 

Helaas doe ik dit niet op een elegante manier en verstap me daarbij (vergat het getij en dat met vloed de boot wat hoger ligt dan overdag, m.a.w. de afstand tot kade is wat hoger dan ik inschatte zo in het donker). Ik ga door mijn knie en al hinkend gooi ik het afval weg. En dan wil ik weer aan board klimmen. Helaas besluit mijn knie dat al dat gewicht veel te veel is en ik voel mijn knie volledig onder mij wegslaan (draaien) en ik schiet tussen wal en schip. Ik kan mij nog net aan de railing weer omhoog de kade opheisen. De bemanning aan board hoort mijn gil (en plons) en schieten het dek op. Duidelijk is dat dit iets ernstiger is dan mijn normale onhandigheid en dat er een ambulance moet komen. Die is er al snel en ik word naar een plaatstelijk ziekenhuisje gebracht.

 

Ik zal er niet te veel woorden aan vuil maken, hier valt een volledig blog aan te wijden, maar no way dat ik hier in dit ranzige ziekenhuisje verder geholpen wil worden. De rontgenfoto wijst uit dat er geen gebroken botten zijn maar voor meer onderzoek is er een MRI scan nodig en die apparatuur is niet aanwezig. Ik kom duidelijk nooit meer de boot op en mag dus 's nachts blijven in afwachting van advies van de dokter die morgen dienst heeft. Althans dat begrijpen we want niemand spreekt Engels. Het ziekenhuisbed waar ik in lag had nog bloedvlekken van de vorige patient, er was geen extra kussen om mijn voet omhoog te doen- dus gebruiken ze een fles-, zuster roepen doe je gewoon door te schreeuwen (deur bleef daarom ook open) en blijkbaar is het gebruikelijk dat familie gewoon de hele nacht aanwezig is en gezellig op de gang gaat staan kletsen (zeer luid) en te ROKEN!!!!! Eten was zo karig en onsmakelijk dat de meesten patienten voedsel van hun familie kregen. Dus ook mijn aanhang kwam pizza en broodjes brengen. Erger nog; zelf wc papier moest er meegenomen worden en maandverband. Want tja het was ook net die ene week in de maand voor mij. Lekker, lig je in een ziekenhuis en moet je de eerste dag plassen op een po of ondersteek. Need I say more. Ik was inmiddels het stadium van schaamte al voorbij en denk dat neef en vriendin nog vele sessie bij een psycholoog nodig hebben om het beeld van hun tante in haar, euh charmante, hoedanigheid van hun netvlies kwijt te raken haha.

Daarna mocht ik op krukken naar de brilloze wc hobbelen en moest me daar maar zien te redden. De MRI werd gemaakt in een privekliniek, waar ik zelf met een taxi heen moest rijden (pijnlijk) en daar vertelde de wel Engels sprekende arts dat  mijn knie 'a mess' was. Hij zag torn ligaments oftewijl (af?)gescheurde kruisbanden. Ik maakte meneer de dokter duidelijk dat ik vrijdags naar huis zou vliegen en heel graag op die vlucht zou zitten en verdere behandeling wel in mijn eigen land zou doen. Even dacht hij nog dat ik over Nederland sprak (is maar 4 uurtjes vliegen) maar toen hij hoorde dat ik naar Thailand moest bleek hij minder enthousiast. Zolang ik maar met een brace om en met gestrekt been zou reizen. Dus ik bleef nog 1 nachtje in het ziekenhuis en werd de volgende morgen vroeg door mijn familieleden opgehaald om per taxi naar Athene airport te gaan.

 

Helaas bleek de eerste vlucht met Emirates van Athene naar Dubai helemaal vol te zitten en kon men niets voor ons regelen. Erger nog ik moest mijn been kunnen buigen anders mogen ze je zelfs niet aan boord nemen. Ik heb dus wat gebluft en gelukkig hadden we de allerlaatste twee stoelen achter in het vliegtuig zodat ik met mijn been over Rob heen kon liggen en maar een klein beetje in het gangpad stak. Die vlucht was niet super en zelfs pijnlijk bij het dalen. Maar de rolstoelservice was op de airporten goed geregeld en eenmaal in Dubai kon Rob ons met miles upgraden naar businessclass. Dus de tweede vlucht vloog ik een stuk comfortabeler.

 

Eenmaal in Bangkok aangekomen ben ik na een snelle douche (voelde me zoooo vies) direct naar het ziekenhuis gegaan voor een second opinion. Mijn knie en been klopte nu aardig en de huid voelde behoorlijk strak aan. Hier maakten ze voor de zekerheid nog een nieuwe rontgenfoto (idd geen breuk) en constateerden ze dat het reizen mijn knie geen goed had gedaan. Mijn been was opgezet, er zat vocht c.q. bloed in mijn knie en vooralsnog konden ze niets doen. Eerst de zwelling wegkrijgen en complete rust in achtnemen. Dus nu zit ik voor twee weken in half gips/half verband met been hoog en aan de medicijnen. Verplichte bedrust en over 2 weken terugkomen. Dan kijken ze of en wanneer ik geopereerd moet gaan worden.

En zo kreeg dus een hele leuke vakantie een minder leuk einde.

 

Maar.....de boot staat nu netjes op de kant, alles reilt en zeilt daar bij de wintestalling en in April kan Rob ons jachtje met vrienden gaan omvaren naar Slovenie alwaar het schip dan per dieplader naar Nederland wordt gebracht. Wij kunnen volgend jaar zomer lekker zeilen op het IJsselmeer.

 

Mission accomplished.