Thuiskomen.

En we zijn weer terug van een GEWELDIG lang weekend Curitiba.
Wat voelde dat als thuiskomen. Zo vertrouwd. Wat een mooie, rustige, goed georganiseerde en groene stad als je het vergelijkt met die heksenketel Sao Paulo. Wat een verademing die -relatieve- rust.
Natuurlijk heeft daar ook de tijd niet stilgestaan en is er in die 11 jaar best het een en ander (al dan niet in positieve zin) veranderd maar het voelde allemaal zo goed en relaxt. Wat heerlijk dat wij hier hebben mogen wonen. Dit is het Brazilië zoals ik mij herinner en waarop ik verliefd geworden ben.

De rit van Sao Paulo naar Curitiba gaat door een prachtige stuk natuur (Atlantisch regenwoud) dus zodra we het drukke Sao Paulo achter ons hadden gelaten was het al genieten.  De BR 116 stond  bekend als 'dodenweg' gezien de vele ongelukken die er plaatshadden (route gaat door bergachtig gebied met veel steile bochten en enorm veel vrachtverkeer) maar inmiddels is de weg verbeterd (in private beheer gegeven) en zijn grote stukken een tolweg geworden. Helaas is de max. snelheid ook aangepast en wordt dit gecontroleerd d.m.v. vele flitsers en snelheidscamera's. Dus reden we vroeger in ruim 4,5 uur naar Sao Paulo nu met soms 40-60 km per uur max. snelheid deden we er zeker 5,5 -6 uur over.
Maar we waren voor de drukte vertrokken en arriveerden om 7 uur 's avonds bij het hotel waar voor ons ruim 15 jaar alles begon. Hier verbleven wij ook tijdens onze pre-visit en de laatste week voordat wij naar Dubai verhuisden.

de Pinheiro (boom  en symbool van de staat Parana)

tekening  van Jardim Botanico

Na ingecheckt te hebben en gauw onze spullen in de kamer gelegd te hebben was het tijd om naar ons oude vertrouwde Japans restaurant te gaan. Daar had ik mij echt op verheugd. Hier waren wij elke vrijdagavond te vinden, vaste prik. Maar dat de tijd niet heeft stil gestaan bleek wel uit het feit dat het restaurant was verhuisd naar de (zuster)locatie aan de overkant en daar als mega groot restaurant was verder gegaan. Helaas voor ons was de intieme sfeer helemaal weg. Niet authentiek Japans maar een groot, trendy, hip en modern gebouw. Het eten was nog steeds erg goed maar wij hadden niet meer het knusse, speciale gevoel. Er werd een beetje gehaast om alle (wachtende) gasten te bedienen. En door de drukte kon je elkaar ook niet echt goed verstaan. Dus helaas dat was een kleine tegenvaller. Hier zouden we niet meer wekelijks naar toe gaan als we nog in Curitiba hadden gewoond. Hoe lekker het eten ook.

  

De volgende dag stonden we op met bewolkt weer maar het was droog. Er was regen voorspeld dus dit was een mooie meevaller. Na het ontbijt zijn we  richting 'ons' park Barigui gereden. Hier was ik, al dan niet met de hond, vroeger dagelijks te vinden en liepen Rob en ik er elk weekend samen hard. Het park was nog steeds prachtig. Zeker met de skyline van Curitiba op de achtergrond. Er was genoeg levendigheid (Dia de Finados... dus voor de meesten een vrije dag) maar niet zo druk als in het Ibirapuera park hier in Sao Paulo. Het park was nog steeds goed onderhouden (er was zelfs een extra fiets/skate pad aangelegd naast de al bestaande wandel- en hardloop paden) en het aftandse kermisattractie-/speelparkje was inmiddels verdwenen en er stond nu een (permanente?) circus op die plek. Ook de capibara's graasden nog als vanouds daar rond.

Op de parkeerplaats stond nog steeds een 'caldo de cana en aqua de coco kraam' en uiteraard konden wij niet weggaan voordat wij hier weer wat gedronken hadden. Ik zou zweren dat het nog steeds de zelfde verkoper was maar dat zal ik mij wel verbeelden :-). In elk geval wilde hij graag onze foto nemen.

Na een uurtje hier rond gelopen te hebben werd het tijd om verder te gaan met onze 'tour de nostalgia', op naar onze oude wijk, condomínio en vooral naar ons toenmalige woning. De zon liet zich inmiddels ook zien en het werd zelfs warm.

Het duurde even voordat we de juiste weg weer gevonden hadden, de afstanden waren een stuk langer dan in onze herinneringen, en ook de doorgaande weg was nu aanzienlijk drukker geworden.Ik zag dat er hier en daar daarom rotondes en stoplichten waren gekomen. Maar het reed nog steeds veel makkelijker (overzichtelijker) dan hier in Sao Paulo. En hoe dichterbij we kwamen hoe meer ik (wij) gingen herkennen. Zo leuk.

En oh wat een rust toen we ons oude vertrouwde wijkje Jardim Verginia, Sao Braz (Santa Felicidade) binnenreden. Zo groen, de straten netjes schoon, geen lawaai, kortom het geheel had een  vredige uitstraling. Het is nooit een hele luxe wijk geweest met mega grote villa's, maar iedereen houdt zijn of haar huis en tuintje keurig bij en de verschillende condomínios hebben een vriendelijke en nette uitstraling.

We stopten bij ons oude huis en konden eigenlijk niet geloven dat wij daar ooit trotse eigenaars van zijn geweest. Uiteraard namen we de nodige foto's en dat werd opgemerkt door een man die net met zijn zoontje het condominium kwam uitlopen. Nieuwsgierig vroeg hij wat ik aan het doen was. Ik legde uit dat dat ons oude huis was en dat wij nu weer even terug waren. Onze mooie tijden hier herbeleven. Hij vertelde dat de Amerikanen aan wie wij de woning verkocht hebben in 2014 zijn vertrokken en dat hij de nieuwe achterbuurman is. En dat de huidige eigenaren nu thuis zijn. Hij ging ze via de portier wel even bellen. Dat was helemaal mijn bedoeling niet maar zo vriendelijk als Brazilianen zijn werd er direct actie ondernomen en inderdaad kwamen de nieuwe bewoners meteen naar buiten en nodigden zij ons uit om binnen te komen kijken. Ze waren heel benieuwd naar ons verhaal.

het huis nu

Tjonge wat is het dan gaaf om weer even binnen te lopen in het huis waar je zo fijn gewoond hebt. Onze allereerste eigen woning. Ons paradijsje met zwembad en heerlijke tuin. Eenmaal binnen was het alsof wij terug in de tijd stapten. Wij hebben het hele huis toentertijd grondig gerenoveerd (alleen de muren zijn eigenlijk blijven staan) en onze ziel en zaligheid in die verbouwing gestoken. En alles wat we erin geplaatst hebben was nog aanwezig. Duidelijk goede kwaliteit gebruikt ;-) Wij hadden voor de buitenkant een vrolijke kleur geel gekozen. Jammer dat deze -of de vorige eigenaren- niet beter onderhoud hebben gepleegd en er ook na ons voor een vale, saaie kleur is gekozen. Beetje verwaarloosd allemaal.
In elk geval was het een zeer hartelijk stel en ze zijn duidelijk ook heel blij met dit huis. Fijn. Wij zijn er dan ook wel zeker een klein uurtje binnen geweest. Bleek dat de man een broer is van een Portugese lerares van de Internationale school is die ik ook nog ken. Kleine wereld toch weer. Afijn, er waren plannen voor een renovatie en ze waren erg benieuwd naar de foto's van onze verbouwing. Deze heb ik ze inmiddels gemaild.

ons huis toen

Daarna hebben we door de wijk gelopen, zoals we vroeger ook samen een rondje met de honden liepen. Feest der herkenning. Hierna stapten we weer in de auto en reden wij via het gezellige centrum van Santa Felicidade met haar hoofdstraat Av. Manoel Ribas  en de vele Italiaanse restaurants aldaar, en met nog een tussenstop voor een bakkie koffie, richting de Internationale School.
Maar niet voordat wij eerst nog langs de Sante Felicidade (entree) Poort  en dan via park Tingui met haar vele capibara's en het Oekraïense monument gereden zijn. Ook hier voelde het zo vertrouwd.

Eenmaal aangekomen bij ISC zagen we dat ze ook daar behoorlijk hebben bijgebouwd. Dat de kleuterschool inmiddels naar deze locatie was gekomen wisten we al maar ik zag nu ook een mooie nieuwe sporthal en theater center (Wildcat Arena). Helaas was de school i.v.m. de vrije dag gesloten en konden we het terrein zelf  niet op. Maar ook van buitenaf kregen we een goed beeld van de campus en was het erg leuk om weer te zien waar onze kinderen hun internationale schoolleventje begonnen zijn en waar zij (en ik) zoveel tijd hebben doorgebracht.

Daarna was het tijd voor een bezoekje aan onze Belgische vrienden Patrick en Hilde waar wij onverwachts onszelf uitnodigden :-) Geintje, om een lang verhaal kort te maken was het mij nog niet gelukt om vooraf contact te leggen maar Rob vond nog een oud telefoonnummer. Ze bleken thuis te zijn en wij waren uiteraard zeer welkom voor een kop koffie. Dat werd een glas wijn en nog een, en nog een, en uiteindelijk hebben wij ouderwets daar de hele namiddag in de tuin zitten kletsen. Het, niet voorspelde, mooie weer maakte het plaatje af. We zijn gewoon verder gegaan we 11 jaar geleden gestopt waren (al is hij nog een keer bij ons in Bangkok op visite geweest).
s'Avonds hadden zij al een afspraak om te gaan eten met vrienden en ik wilde graag het nieuwe Hard Rock Cafe uitproberen. Dus we namen afscheid en hebben afgesproken om in december, als wij met de kinderen weer in Curitiba zijn, opnieuw langs te komen. Dan gaat de bbq weer aan en zorgt Rob voor z'n beroemde indonesische satésaus. Ook willen de mannen graag weer een keer samen gaan mountainbiken. Hoppa, laat die weekendjes Curitiba maar komen :-)

's Avonds aten we dus bij het Hard Rock Cafe. Het was er erg druk en we moesten ruim een half uur wachten voordat we een tafeltje kregen. En na ons bleek die wachtrij nog veel langer. En al zaten we gezellig te wachten op een loungebank op de overdekte varanda, blijkbaar waren er veel muggen, want ik ben lek gestoken op mijn enkels en kuiten. Die nacht heb ik in bed wat liggen krabben...grrr.

De volgende dag weer terug naar park Barigui, via onze wijk Sao Braz nu de andere kant op, via de Sam's Club naar parkshopping Barigui. Daar heerlijk rondgesnuffeld, wederom koffie gedronken en zijn toen via  het centrum en langs de Botanische tuin naar de andere kant van Curitiba gereden waar vrienden &oud-collega's Carlos en Lia wonen. Daar hadden we 's middags afgesproken voor een churrasco. Tja, wat zullen we zeggen. Ook hier voelde het alsof we nooit zijn weggeweest. De picanha smaakte uitstekend en de caipirinha vloeide rijkelijk. Om 11 uur s'avonds werd het toch echt tijd om weer richting ons hotel te gaan.

De volgende dag hebben we een beetje uitgeslapen al moesten we opeens haasten voor het ontbijt want de zomertijd was hier in Brazilië ingegaan. Daarna op ons gemak uitgecheckt en reden we weer richting Sao Paulo. Onderweg kwamen we nog 2x in een korte file te staan en waren blij voor de echte drukte vertrokken te zijn.

anno 2018

Maar 12 jaar gelden stonden wij ook al eens in een mega lange file: 

file BR 116 richting Sao Paulo  2006

Inmiddels is Rob 'em alweer gevlogen. Die is weer een weekje naar Zweden en Dinkel is ook weer thuis. Ook zij heeft een geweldig lang weekend gehad en ook voor haar voelt het steeds als thuiskomen daar bij het hondenpension. Ik ben zo blij dat we in december met de kinderen nog een keer terug gaan naar Curitiba. Ook zij kijken uit naar dat tripje. Er vallen nog zoveel herinneringen op te halen daar.