Moederkloek

Daar gaan ze dan.... Terug naar de kou, terug naar hun eigen leventje en hun 'thuis'. Wat was het gezellig en zo heerlijk om weer even samen als gezin compleet te zijn. Onder moeders vleugels. Dan is deze moederkloek toch het gelukkigst. Hoewel mijn kroost vast niet kan wachten om er weer onderuit te kruipen en hun eigen vleugels uit te slaan. Die zijn stiekem blij het warme nest weer verlaten te hebben haha.

En warm was het. Eindelijk mooi en (soms zelfs te) heet weer, heerlijk voor de kids die uit het koude Nederland en Schotland kwamen.
Zoals ik in het vorige blogje al geschreven had zijn Michou en Mats 1 dag in Sao Paulo gebleven, konden ze nog gauw met Dinkel knuffelen voordat deze werd opgehaald, en vlogen we de volgende dag naar Natal waarna we verder doorreisden naar Pipa.

Hier hebben we ruim 13 jaar geleden ook al eens een kleine week doorgebracht en waaraan wij heel goede herinneringen hebben. En aangezien Pipa zo'n  bestemming is waar je nooit op uitgekeken raakt was de keuze snel gemaakt. We gaan weer terug. Dit paste mooi in mijn 'tour de nostalgie'.
Onze pousada was eenvoudig maar goed (de Braziliaanse versie is meer een B&B of simpel pensionnetje) op een geweldige locatie, bovenop een klif  met toegang naar het strand en aan het begin van het centrale straatje met restaurantjes, barretjes en de winkeltje op loopafstand. In de loop der jaren is er uiteraard het e.e.a. bijgebouwd en is het geheel wat meer toeristisch geworden. Maar nog steeds is het er niet mega druk en het hippie sfeertje, de hang-loose vibe is grotendeels behouden. Pipa heeft veel verschillende baaien en elk stuk strand is totaal anders. Van grote zandduinen, steile rotsen en kliffen, tot palmbomen en stukje regenwoud, zo gevarieerd, het blijft adembenemend. Het heeft een groot getijdenverschil en sommige baaien kun je alleen bij eb bereiken. Er zwemmen dolfijnen (tot dicht aan het strand), er wordt gesurft, Mats heeft nog 2 dagen een plank gehuurd, of ge-paddleboard, er is altijd leven op het strand... kortom een klein paradijsje daar. We hebben elke dag dan ook een andere baai bezocht, zalig geluncht op het strand (verse vis of garnalen) en 's avonds doken we een van de vele restaurantje van het 'uitgaansstraatje' in. De kids zijn nog aardig verbrand, ondanks de hoge zonnebrand factor, en ik was vergeten (er totaal niet opgelet) dat dochterlief een gevoelige huid heeft en voor veel chemicaliën allergisch is. Zij kreeg - tot haar grote frustratie- een soort eczeem/uitslag van de fragrance in de zonnebrand. Mevrouw kon gelijk niet meer in de zon en moest de schaduw opzoeken :-(
Maar ondanks dat hebben we echt genoten. Zon, zee, natuur en lekker (goedkoop) eten....meer hoeft een vakantie soms niet te zijn.

Een foto overzicht staat al in het vorige blogje maar onderstaande foto wilde ik jullie niet onthouden.

toen

nu 

Na een relaxte week vlogen we weer terug naar Sao Paulo, waar ik gauw 2 volle trommels vuile was wegwerkte en stapten we de volgende ochtend na een broeierige, warme nacht (oh waarom een huis zonder airco gekozen?) in de auto op weg naar onze volgende bestemming, onze oude woonplaats Curitiba, in de staat Parana.

Een lange maar mooie autorit en uiteraard moesten we, net als vroeger, ergens onder weg even stoppen om vers fruit en zelfgestookte drank te kopen (o.a. trosje bananen RS 2,- = 0,45 ct).

Ons eerste hotel lag aan de Avenida Manoel Ribas, midden in Santa Felicidade onze oude woonwijk, wat normaliter een gezellige winkelstraat is met veel (vooral Italiaanse) restaurants. Aangezien wij op kerstavond aankwamen was nu bijna alles gesloten en had ik al ruim van te voren, bij een van de weinige restaurants die wel een 'ceia de natal' organiseerden, een tafel gereserveerd. Wij konden na het inchecken, uitpakken, opfrissen en omkleden dan ook zo aanschuiven. Het eten was heerlijk al verdenken wij ze er nog steeds van dat de zoete rode wijn die geserveerd werd gewoon druivensap was ;-)

De volgende dagen stonden helemaal in het teken van Curitiba weer (her)ontdekken. Ons oude huis, de wijk, de internationale school. Wij wandelden in 'ons' parque Barigui, maar bezochten ook Parque Tingui met de (op dat moment verscholen) capibara's en het Oekraïne monument, Parque Tangua met haar waterval (die natuurlijk net uitstond), Bosque Alamão met Hans&Grietje thema, het verscholen Bosque Zaninelli dat ook de Unilivre huisvest (met het Jacques Cousteau paviljoen) en wij reden langs het Eye van Oscar Niemeyer.
Ook gingen we gezellig uit eten bij Mustang Sally nadat, ondanks mijn reservering (met e-mail bevestiging), 'onze' Japanner toch met kerst gesloten bleek. Only in Brasil, zucht. "Onze" tweede kerstdag waren we uitgenodigd bij vrienden/ex collega's Lia en Carlos voor een ouderwetse churrasco. Verder bezochten wij de Botanische tuin en de Opera Arame waar het erg druk was. Bij laatstgenoemde moet je tegenwoordig betalen om deze te bezichtigen (vroeger kon je tot aan het opera gebouw lopen en betaalde je alleen entree als er een concert of optreden plaatsvond). Nu was er een toegangshek en groot souvenirs annex loketgebouw aan het begin gemaakt. Gezien de drukte hebben we alleen foto's van een afstandje genomen en daar in de buurt wat rondgelopen.

Michou en Mats genoten volop en ook voor hen was het een feest der herkenning. Het viel ons op dat vooral Mats, terwijl hij de jongste is, zich nog zoveel wist te herinneren. Vooral qua wegen en hoe te rijden. Dus blijkbaar heeft meneer toch goed opgelet in de auto terwijl ik voor taxichauffeuse speelde met al dat brengen en halen vroeger. Al die play dates ook. Daarentegen herinnerde Michou zich meer Portugese woorden en kon zij zich beter verstaanbaar maken terwijl het vroeger zoonlief was die vloeiend, echt met een Braziliaans accent, de taal sprak. Bij hem kwam meer het Spaans van de afgelopen schooljaren naar boven.

Natuurlijk gingen we ook nog een dag&nacht naar Ilha do Mel, het eilandje waar we zo vaak een weekendje te vinden waren. Helaas, zo vlak voor oud en nieuw, waren meer mensen op dat idee gekomen en kwamen we in een mega lange file terecht. Maar eenmaal op de plek van bestemming voelde het weer als vanouds. En nota bene hier hebben we 's avonds heerlijk Japans gegeten, bij een piepklein sushi barretje helemaal verstopt op het eiland. A real hidden gem. De volgende dag vroeg op en eenmaal terug op vaste land eerst bij een supermarkt vlees voor de saté gehaald en in de marinade gezet. Toen op weg terug richting Curitiba, via het oude historische Morretes, en waar we EINDELIJK eens in volledige zon  (geen mist of bewolking) en met nog volop bloeiende hortensia langs de weg de Estrada da Graciosa hebben gereden. Dat was ons in die 4 jaar Curitiba nog nooit gelukt, en ik heb er wat afgereden met alle visite en bezoek ;-)

Weer in Curitiba aangekomen hadden we deze keer een hotel in het centrum en nadat we daar hadden ingecheckt zijn we gaan verlaat gaan lunchen in Shopping Chrystal (beetje vergane glorie) en was het daarna tijd om richting onze Belgische vrienden Patrick en Hilde (en zoon Thomas die ook over was) te rijden. Hier kwamen we wederom voor een heerlijke BBQ, deze keer o.a. met Rob's befaamde saté en Indonesische pindasaus. Het werd weer vanouds gezellig.
Ons laatste dagje Curitiba sliepen we wat uit, reden nog wat door het centrum en gingen winkelen in een grote shopping mall.
's Avonds bezochten we dan alsnog onze oude Japanner en genoten we van zalige sushi, sashimi, tappan yaki en nog veel meer. Ik had zelfs nog plaats voor een Japans toetje.

(Off topic: het was trouwens erg rustig overal ....duidelijk is eind december en begin januari vakantietijd voor de meeste Brazilianen, de scholen zijn dicht en mensen gaan op reis - richting strand of  het binnenland naar familie ... op de vliegvelden was het dus wel druk).

Toen was het weer tijd om afscheid te nemen van deze geweldige stad. Waar we 4 jaar zo heerlijk gewoond hebben en waar de kinderen het absoluut mee eens zijn. Beiden zouden hier zo weer kunnen wonen. Ook zij zijn met het Zuid Amerika virus besmet. Sowieso met warme temperaturen.  Hun hele jeugd hebben ze alleen maar in landen met een tropische klimaat gewoond. Vooral Mats vraagt zich af hoe hij in vredesnaam in Schotland terecht is gekomen haha.

Terug in Sao Paulo konden wij gelijk oud&nieuw vieren. Wij besloten naar Parque Ibirapuera te gaan alwaar een mooi vuurwerk bij de vijver afgestoken zou worden (?). Wij op weg, met een fles bubbels in de rugzak, en daar een plekje tussen de andere feestvierders gevonden. Er hing een vrolijk sfeertje en er werd van alles verkocht en ook stonden wat food trucks langs de weg voor de nodige versnaperingen. Afijn, 12 uur kwam en de wijzers gingen verder maar wat er kwam...geen vuurwerk.  We zagen over de hoge flatgebouwen in de verte wel het vuurwerk van het feest wat gehouden werd op de Avenida Paulista en een enkele los afgestoken vuurpijl. Wat een anticlimax haha. Wij hebben de bubbels maar verder opgedronken en zijn na 15-20 minuten dan maar weer richting huis gelopen. Net als vele anderen. Ietwat teleurgesteld. Volgens mij is daar toch echt iets fout gegaan m.b.t. het vuurwerk. In ons geval dus een rustig begin van 2019. Thuis heb ik nog wat nieuwjaar shows op tv gekeken.
De dag erna kwam Dinkel weer terug van haar vakantieadresje en hadden de kids nog 1 dagje samen met de hond en zijn we uitgebreid gaan wandelen. Al was het eigenlijk te warm voor haar. Na een dagje flink knuffelen was toen het moment daar om gedag te zeggen en brachten wij onze logees terug naar de luchthaven. Afscheid nemen is nooit leuk maar wij kijken terug op een geweldige vakantie. Quality time met elkaar.

En wij zien, in elk geval Michou, weer in april als Rob en ik even in Nederland zijn tijdens een tussenstop van onze reis naar Japan. Kijken of we Mats dan ook nog even een paar dagen over kunnen laten komen.

Nog wat foto's:

2003

2018

2004

2018

De allerbeste wensen voor 2019. Dat al jullie dromen mogen uitkomen.