Emotionele rollercoaster

Pffff, wat een heftige tijd hebben we achter de rug. Emotioneel totaal uitgeput. Ik ben in 1,5 maand tien jaar ouder geworden. We hadden een mooie aflevering voor "Ik vertrek" kunnen zijn.

Slecht nieuws komt altijd in drieën.

Rob was nog niet lang in Sao Paulo of hij belde mij dat 'ie steeds een (terugkomende) pijn in z'n zij had. Nadat hij op een nacht van de stekende pijn niet had kunnen slapen is hij toch maar naar het ziekenhuis gegaan. Men vermoede nierstenen en er werden echo's, contrast vloeistof scan en tomografie gemaakt. Er zat inderdaad een niersteen en die moest operatief verwijderd worden. Lekker dan, ligt je man moederziel alleen in het ziekenhuis (en daarna geen mantelzorgster 😉) en jij zit duizenden km verder op. 

de boosdoener

Ik was sowieso al gestrest want met de aankoop van de woning in Portugal wilde het ook al niet vlotten. Zoiets van: als het te gemakkelijke gaat is het 'too good to be through'. We hadden ons huiswerk gedaan. Alles zag er veel belovend uit en we hadden goed onderzoek laten doen. In zee met een gedegen makelaar en een pro-actieve advocaat. Alles aan het huis klopte. Het papierwerk, de vergunningen en alle benodigde documentatie waren juist. Wat alleen niet in orde bleek waren de eigenaren. Die lagen in een (vecht)scheiding zo vernamen wij achteraf. Van alles werd uitgespeeld over onze hoofden heen en we werden continue aan het lijntje gehouden. Door de eigenaresse werden wij van het kastje naar de muur gestuurd. Afspraken kwam ze niet na en diverse keren werden beloftes verbroken. Dit kostte mij (maar ook onze advocaat en beide makelaars) zoveel energie en ik werd er steeds zenuwachtiger van. Het overgeleverd zijn aan de grillen van een ander en waar je geen invloed op hebt. En hier in Nederland was al wel een verhuizing in gang gezet. Toen de ex-echtgenoot weer niet kwam opdagen om te tekenen, en allerlei smoesjes volgden, wisten we genoeg. Wij laten ons niet verder ge- (lees: mis)bruiken en gaan verder. Wij besloten de stekker er uit te trekken en plan B in werking te stellen. En dat was toch even slikken na alle energie die ik erin gestoken had. Ik had de woning in mijn gedachten al compleet ingericht 😛. Afijn, 'n nieuwe mindset en omschakelen maar. Op naar het volgende droomhuis. Dat is ook een beauty, zeker als er straks flink verbouwd is (en daar had ik zooo geen zin meer in hahaha).

En juist toen we hoorden dat de verkopers van dat huis akkoord gingen met ons bod, en ik de boel weer zonnig in ging zien, kregen we ander verschrikkelijk nieuws. Mijn schoonmoeder Roos, oma "Moppie" was plots overleden!!

Bam... dat hadden we nog niet zien aankomen. De afspraak was dat ze 100 zou worden, niet 82 jaar. Tuurlijk had ze haar pijntjes- en heeft ze een aantal jaar geleden nog een zware operatie aan haar hart gehad- maar toch. Ze zat nog vol levenslust. Een geweldige mens is er niet meer. Ze beschouwde mij altijd als haar 3e dochter. Ik ben direct opgenomen in hun gezin en was altijd welkom. Ik prijs me dan ook erg gelukkig dat ik haar als schoonmoeder had. En ik weet dat ze supertrots was op al haar kinderen, klein- EN achterkleinkinderen. W.d.b. was ze een gezegend mens met zo'n grote familie. Moederkloek ten top! 

Dus halsoverkop moest Rob naar Nederland komen. Gelukkig was hij net weer uit het ziekenhuis. Maar zoals je snapt was en is het een emotionele en moeilijke tijd. Mijn schoonmoeder had nog zo graag naar ons toekomstige huis in de Algarve gekomen. Net zoals ze al onze andere woningen in het buitenland heeft gezien. Maar we hebben tijdens een mooie, intieme ceremonie vorige week donderdag liefdevol afscheid van haar genomen. 

En via een livestream konden vrienden en familie in het buitenland (en vanwege de corona maatregelen) er gelukkig ook bij zijn.

Daarna kreeg ik een berichtje van het hondenpension dat Dinkel pijn in haar mond had. Ze had last van woekeringen van het tandvlees. Of een collega dierenarts gespecialiseerd in het gebit daar wat aan mocht doen. Duh.... ja. Dus mevrouw is eergisteren onder het mes gegaan en daar bleek ook nog eens dat 6 kiezen getrokken moesten worden. Ik zal jullie de foto's die ik van de tandarts gewhatsappt kreeg besparen. Wow.... arm beest. Dus later die dag lag Dinkel heel groggy en super zielig haar roes uit te slapen. 

Nou gauw herstellen Dinkel zodat je snel naar ons toe kan komen. Hopelijk vliegt ze binnenkort onze kant op.

We laten deze emotionele tijd nu dan ook achter ons en kijken vol goede moed voorruit. Komende week rijden Michou en ik richting Portugal en hopen we daarna snel de sleutels van ons nieuwe stulpje in ontvangst te kunnen nemen. Eerst nog de katten ophalen, die we ook al een paar maanden niet gezien hebben. Ben benieuwd hoe de dames op zo'n lange autorit zullen reageren.

Volgend blogje komt hopelijk vanuit de Algarve.