Omdat afgelopen zaterdag de 466e verjaardag van de stad Sao Paulo gevierd werd, en overal activiteiten waren, trokken velen Paulistanos eropuit. Hoewel het relatief rustig op straat was, althans hier in de wijk, want het is nog zomervakantie. De meeste scholen beginnen vanaf 4 februari weer.
Afijn, na een gezellig weekend gaan Rob en ik zondagavond nog even wandelen met Dinkel. Ik klets natuurlijk weer de oren van z'n hoofd en let daarbij niet goed op waar ik loop. De stoep wordt smaller door een grote boom. Als een kip zonder kop loop ik verder en heb niet door dat Rob al achter mij is gaan lopen. Ik ga dus wat opzij om ruimte voor hem te maken en stap/zwik daarbij met mijn linkervoet van de stoeprand. En voel het gelijk in mijn knie. Misselijk van de pijn strompel ik naar het lage muurtje wat om die boom gemetseld is. Ik moet zitten. Ooow, niet weer m'n knieën hé. Waarom let ik ook niet op? Verder lopen gaat echt niet meer. Ik blijf met Dinkel wachten terwijl Rob naar huis snelt om de auto te halen. We droppen eerst de hond en rijden dan door naar de EHBO van een ziekenhuis in de buurt. Daar word ik redelijk vlot geholpen en maken ze gelijk een röntgenfoto van mijn knie. Daarop is gelukkig niets te zien. Geen gebroken botten (wat ik ook niet verwachtte). Na een korte pijn- & flexibiliteitstest denkt de arts dat het niet mijn kruisbanden zijn. Wellicht een spierscheur? Maar voor de zekerheid adviseert hij om ook nog een MRI scan te laten maken. Daarop kan meer worden gezien. Omdat ik verder geen spoedgeval ben krijg ik tegen de pijn twee injecties in mijn bil en kan dan naar huis. Met een recept voor extra pijnstillers en een verwijskaart voor de MRI verlaat ik het ziekenhuis. Tot zover een onnozel einde van een leuk weekend.
De volgende morgen koopt manlief als eerste een paar krukken. Dan kan ik mij wat verplaatsen in huis. Ook laat hij de hond uit, haalt mijn medicatie bij de apotheek en vertrekt dan gauw naar kantoor.
Voor Dinkel regel ik ondertussen een hondenuitlaatservice die deze week met haar gaat wandelen. Dat gaat mij als kruk op krukken niet lukken. Verder maak ik een afspraak voor die MRI en kan ik daarvoor nog dezelfde dag (om 23.30 uur!!) terecht. Wow, wat een service. 24 uur geopend, daar is geen woord van gelogen!
Gisterenavond dus de scan laten maken en a.s. donderdag kan de uitslag daarvan opgehaald worden. Die ga ik dan vrijdagmorgen bespreken met een orthopeed.
Nu een dag later lijkt het erop dat de pijn afneemt (door de medicatie?). Al zijn mijn knie en kuit wel behoorlijk stijf. Ik hoop toch zo dat het gewoon een behoorlijke verzwikking is geweest. Iets wat met rust en lichte oefening vanzelf overgaat. Zit niet op een lang herstel te wachten, zucht.
Morgen maar een klein feestje bouwen dan is Rob jarig. Ik kan toch niet in de keuken staan dus we laten lekker wat bezorgen. Lijkt me een strak plan.
En als voorproefje op het reisverslag van onze kerstvakantie, hierbij alvast de foto's:
Onderweg met de camper:
In Slowakije: waar we een dag gingen hiken in het national park van de The Low Tatras mountains:
In Bojnice, bij Barbora thuis
en in Gerlos, Oostenrijk waar we onze neven opzochten die daar op wintersport waren:
Wordt vervolgd....
3 opmerkingen:
Aaaaiii, duim voor je dat het meevalt Sally!
O jee, niet leuk zeg. Maar levert wel weer een interessant verhaal op het blog op, en ook mega veel tijd om al die foto's erbij te zetten. Jullie hebben het goed gehad zo te zien. Beterschap !
Ohhh, wat een pech weer. Ik hoop dat het allemaal meevalt en inderdaad alleen een verstuiking is. Gefeliciteerd met Rob nog! Enne... leuke foto's!
Een reactie posten