Het ei is gelegd...

He, hè we zitten in Sao Paulo. Wat een bevalling was 't weer. Ik word te oud voor deze shit.
Sinds zaterdag hebben we internet, tv, een vaste telefoon-aansluiting en simkaartjes voor onze mobiele telefoon. We zijn weer goed bereikbaar. Eindelijk kan ik dit weblog updaten.
Dit wordt een lang verslag dus ga er maar even voor zitten :-)

Eerst nog een korte terugblik naar afgelopen maanden. De periode van het lange wachten. Om het kort te houden het eerste stuk in telegramstijl:

- eind januari/begin februari, tijdens ons pre-visit, leveren wij de laatste ontbrekende documenten in t.b.v. workpermit en vernemen wij dat de verwerkingstijd 30-45 dagen is.
- pas als workpermit in Brazilië is goedgekeurd kunnen wij het bijbehorende visum aanvragen bij Braziliaanse consulaat in Rotterdam (waar alleen op afspraak gewerkt wordt, via online reserveringssysteem).
- eind maart blijkt dat onze aanvraag eerst nog ergens op een bureau heeft gelegen en pas op 14 maart  daadwerkelijk is ingeboekt voor behandeling. Nog langer wachten dus.
- eind April nog steeds niets gehoord, minder vriendelijke e-mail mijnerzijds volgt.
- stress bij manlief: want onze (al een keer opnieuw) aangevraagde verklaringen van goed gedrag verlopen weer bijna en Rob heeft begin mei een belangrijke dealer meeting in Brazilië en een trip naar grote klant in de VS op de agenda staan.  Beiden kan/mag/wil hij niet missen (let wel: contract zou 1 januari j.l. eigenlijk in gaan, nieuwe streefdatum werd 1 mei maar het loopt nu steeds verder uit.)
- woensdag 2 mei (laat op de avond) eindelijk bericht vanuit Brazilië dat workpermit is goedgekeurd
- vrijdag 4 mei naar Consulaat voor visa aanvraag maar daar vinden ze (nog) geen akkoord in hun systeem. Blijkt dat workpermit wordt afgegeven door ministerie van Economische Zaken en visa (lees: het consulaat) valt onder ministerie van Buitenlandse Zaken. Zeer trage uitwisseling tussen die twee instanties en tijdverschil tussen Nederland en Brazilië helpt ook niet mee
- kudo's aan visa officer van Consulaat voor al haar hulp. Vrijdags eind v/d dag ontvangen we alsnog een mailtje van haar dat akkoord binnen is en we a.s. maandag paspoorten en benodigde documenten kunnen brengen (gelukkig was die afspraak  al op voorhand ingepland...ik voelde al nattigheid) .
- Ondanks Hemelvaart zorgt ze voor extra snelle verwerking van onze visa en kunnen wij in de zelfde week die vrijdag 11 mei onze paspoorten met stempels ophalen.
- bedoeling is dan direct het weekend naar Brazilië te vertrekken
- last minute tickets boeken, niet veel keus meer en ook geen leuke prijzen, Rob vliegt  KLM en ik moet met Lufthansa i.v.m. hond.
- opnieuw stress, deze keer bij mij: veel te  regelen wat voorheen niet kon omdat datum van vertrek nog niet bekend was en korte week i.v.m. hemelvaart en vrije dagen van mensen
- afspraak maken met dierenarts voor gezondheidsverklaring  Dinkel en afspraak bij NVWA voor legalisatie van die verklaring, laatste documenten nog voorzien van apostille stempel bij rechtbank
-afspraak maken bij gemeente om uit te schrijven GBA/emigratie
- met uitschrijvingsbewijs div. verzekeringen opzeggen en andere laten juist laten ingaan
- andere administratieve zaken afhandelen, veel gebel en gemail.
- gevecht met koffers en gewicht; hoe krijg ik complete garderobe en schoencollectie in 2 koffers? Antwoord is niet.
- laatste blik door huis, opruimen van garage en kelderbox en nogmaals ritje richting grof vuil,
- vrijdag 11 mei paspoorten ophalen en 's avonds met dochterlief uit eten.
En dan is het zover. Zaterdag 12 mei, de dag van vertrek, is aangebroken.

Nu volgt een ietsje uitgebreider verslag.

's Morgens vroeg brengen Mies en ik Rob naar Schiphol  alwaar Michou afscheid neemt van haar vader. Eenmaal weer thuis stoei ik verder met mijn koffers. Maar hoe ik ook pas en meet, ik krijg gewoon niet alles mee. En die stomme weegschalen geven allemaal een ander gewicht.  Zeg nou zelf; 23 kg  per koffer is toch veel te weinig? Ik prop zoveel mogelijk erin en neem de gok dat de minst aangevende weegschaal de juiste meting geeft.

Eind van de dag komen dan mijn ouders naar ons toe en samen laden wij hun auto in. Mama neemt foto's en alvast afscheid want zij past niet meer in de auto door Dinkels grote bench.

Michou en papa  brengen mij dan gezellig samen naar Schiphol. Dinkel heeft door dat vrouwtje toch wat gestrest is en is daardoor zelf ook niet echt rustig. Eenmaal op Schiphol moet ik voor de Lufthansa incheckbalie helemaal opzij bij balie 1A zijn, die aan het einde van terminal 1  zit via een lange 'gang'. Michou loopt met mee want dat hele stuk twee bagagekarretjes duwen met bench en koffers gaat mij niet lukken. Eenmaal in de rij voor inchecken valt opeens de bench met Dinkel erin van het wagentje. Dinkel ligt op d'r kop in dat ding, haar waterfles loopt leeg en alles is een grote vieze zooi. Tjonge wat een puinhoop. Gelukkig heeft Dinkel niets maar ik en Michou zijn wel erg geschrokken. Lekker begin zo.
Bij het inchecken vraagt de Lufthansa medewerkster of ik de maten van de bench weet. Ik heb ze dat allemaal al vooraf gemaild maar oké ik zoek het e-mailtje met de maten wel weer even op. Ik wil mijn telefoon pakken en dan.......dikke paniek.......want waar is dat ding?....shit....  MIJN TELEFOON LIGT NOG THUIS IN DE OPLADER!!!!
Hoe kan mij dit nou gebeuren? De zeurende moeder die haar kids tot vervelends toe vraagt: "heb je niets vergeten, en echt alles goed gecheckt?" Die laat dan haar lifeline (want dat is je mobieltje toch tegenwoordig) thuis liggen. Hoe kan Rob mij straks in Brazilië bereiken? Nu schiet ik echt  in de stress. Wat een domme actie.  Het huilen staat mij nader dan het lachen. Het is inmiddels  6 uur geweest en uiterlijk kwart over 7 is last call boarding.  Ff terug rijden gaat 'em niet worden. En terwijl Michou gauw oma belt ga ik eerst maar het transport van Dinkel bij een andere balie betalen. Gelukkig is mijn moeder thuis, en na haar eerste schrik (ze rijdt al jaren in een automaat) schiet ze in de supermom modus. Ze vliegt naar mijn huis, pakt de telefoon en oplader, grijpt onze autosleutels en racet als een ware Ayrton Senna in mijn handgeschakelde auto naar Schiphol. Ondertussen gaan Michou en opa ergens halverwege op oma wachten terwijl ik weer helemaal aan de andere kant van terminal 1 gestuurd wordt om Dinkel bij een speciale balie te afgeven.  Daar wordt eerst haar bench nog gecontroleerd en dan neem ik afscheid van haar. Eenmaal weer terug bij de incheckbalie van Lufthansa komt niet veel later Michou met mijn telefoon aangerend en loopt ik precies met de laatste boarders het vliegtuig in. Zucht.....net op tijd allemaal. Heb ik al gezegd dat ik te oud word voor deze shit?

Maar na een prima vlucht  (op een heerlijk brede stoel) land ik ruim op tijd, om 5 uur in de ochtend, op Sao Paulo Guarulhos airport. Bem vindo ao Brasil.
Deze keer ben ik zo door de immigratie en ook vrij snel bij de bagageband. Bij 'odd size luggage' komt gelukkig niet veel later Dinkel in haar bench aan en samen wachten we op mijn koffers. Die arriveren als laatste maar daardoor heb ik tijd om een luchthavenmedewerkster aan te spreken met de vraag of iemand mij straks kan helpen met mijn twee bagagekarretjes. Even later meldt er zich een vriendelijke jongeman die  mij met al mijn bagage in snel tempo via Customs 'goods to declare' leidt naar een al even vriendelijke animal health officer. Zij checkt Dinkels papieren, aait mevrouw over haar kop, krijgt een lik en alles is in orde. De hond mag het land in. Hoera.
Eenmaal buiten staat manlief te wachten met een taxi. Blij ons weer te zien. Verbaasd hoort hij het verhaal van de vergeten telefoon en gevallen bench aan. Onbegrijpelijk. Zijn vrouw is dus echt blond. Hoezo ervaren wereldreizigster?
Omdat er weinig verkeer is zijn we redelijk snel bij ons appartement. Meneer de taxichauffeur is maar wat blij met klanten op dit vroege tijdstip. Chegamos! Eindelijk gearriveerd. Moe ploffen we op de bank (die overigens bagger zit). Dinkel duikt meteen in haar mand. Zoals ik al schreef wat een bevalling deze reis.

De rest van de week stond in het teken van koffers uitpakken, acclimatiseren (jetlag) en ons huis op orde zien te krijgen. Vooral z.s.m. bereikbaar en online zijn. Yeah, let the paperwork begin.

Maandagmorgen werden we door een collega opgepikt om Rob's nieuwe auto bij de dealer op te halen. Daarna brachten we een bezoekje aan de bank. Wat een voordeel dat je de taal al wat spreekt. Maar makkelijk is het dan nog steeds niet. Overal tref je een soort catch 22 situatie. Om iets te openen of af te sluiten (tv abonnement, internet, abonnement mobiele telefoon) heb je een bankrekening nodig. Om een bankrekening te openen moet je salarisstrook kunnen tonen. Maar om je salaris te kunnen laten storten moet je a. eerst een maand gewerkt hebben en b. een bankrekening hebben waarop je het kunt laten storten. Het bekende kip en het ei verhaal. Afijn, jullie snappen het wel. Uiteindelijk is het allemaal voor elkaar gekomen maar het vreet energie.

Dinsdag hebben we zowat de hele dag inkopen gedaan.Fijn dat je dan eigen vervoer hebt. Wij hebben het huis semi furnished (lees: op -maat twijfelaar- bed, bank en kledingkasten na een kaal) appartement gehuurd dus er moest behoorlijk wat huisraad gekocht worden. Daarna bezochten we een grote dierenspeciaalzaak want Dinkel moest heel gauw graan- en glutenvrij voer hebben. Je wilt niet weten hoe haar ontlasting er uitzag haha. Haar eigen merk kennen ze hier niet maar we hebben wat gevonden. Echt lekker vind ze het niet maar met wat vlees erbij gaat het toch op.

Woensdag was Rob al vroeg weg i.v.m. die dealer conference buiten de stad en moest ik thuis blijven omdat  het fornuis en de tv bezorgd zouden worden. Die kwamen zowaar volgens afspraak.
Daarna ging ik even het huis uit om een wifi hotspot op te zoeken en mijn e-mail te checken. Daar las ik opeens dat wij voor onze afspraak op donderdag bij de Policia Federal ook gewaarmerkte kopieën van onze paspoorten nodig hadden. Zo fijn om dat op het laatste moment te vernemen. Rob is hele dag pleite en op zijn kantoor zaten alle hoge pieten ook bij de dealer meeting. Dus niemand was bereikbaar en ook het bedrijf wat ons deze keer begeleidt w.b.t. workpermit gaf niet thuis. Arghh daar kan ik dan zo kwaad om worden. En ik maar bellen met m'n Ned. mobiele telefoon. Kassa!!!! Maar ik ben niet voor 1 gat te vangen en ben dus, met uitleg van een buurvrouw, zelf naar een cartorio (soort notariskantoor) gegaan om die pagina's gekopieerd en gewaarmerkt te krijgen. Je moet er wel lang wachten maar dan heb je ook wat. En arme Dinkel zat maar alleen thuis.

Donderdag was het dus op naar de Policia Federal voor  registratie en het afnemen van onze vingerafdrukken en gezichtsscan. Ook hier was het een drukte van belang maar toch redelijk vlot ontvingen wij onze (tijdelijke) Braziliaanse identiteitspapieren; RNM (Registro National Migrantes). Het officiële pasje komt dan over een maand of twee. Als het goed is, want mijn registratie wordt eerst naar Brasilia gestuurd want er blijkt (gelukkig door een van hun eigen officers) een typefout gemaakt te zijn in de doopnaam van mijn moeder. Er was een H vergeten. En tja, dat moet heel officieel eerst veranderd worden. Zucht. Daarna gelijk door naar het Ministry of labour om Rob's werkboekje te laten actualiseren. Is alles maar gelijk gebeurd. We hadden hierbij trouwens keurig hulp. En nu we toch aan het rijden waren reden we ook maar door naar kantoor om nog wat getekende papieren op te halen. Alweer een hele dag op pad maar dan is ook alles geregeld.
's Avonds gingen we gezellig uit eten met een collega uit Colombia die hier op bezoek was.

Vrijdag gingen we weer terug naar de bank om die papieren in te leveren en konden wij onze handtekeningen zetten. Bankrekening is nu officieel geopend. Volgende week ontvangen wij dan onze bankpasjes. Daarna gauw naar huis want Dinkel moest uit en men zou 's middags van NET komen om internet en tv aan te sluiten. Blijkbaar is dit de enige provider die connectie in onze flat heeft. Natuurlijk kwam er niemand opdagen maar na een boos telefoontje van Rob kwam er toch nog een installateur die de boel keurig aansloot maar pas om 22.00 uur (!) klaar was. Volgens mij heeft hij nog nooit zo'n hoge fooi gehad. Maar ik was zooo blij want we hebben wifi (lees: contact met het thuisfront!).

Zaterdag hadden we 'vrij' en ging onze aandacht naar Dinkel. Gelukkig raakt mevrouw steeds meer gewend en loopt ze steeds vrolijker buiten rond. Wie zegt dat een huisdier niets meekrijgt van veranderingen kent onze hond nog niet. Ze moet echt wennen. Liep wat angstig buiten, al die vreemde luchtjes en drukte op straat. En er is zo weinig gras. Men is hier absoluut dol op honden. Overal hangen afvalbakken en allemaal ruimen ze achter hun hond op. In elk wijkje is wel een dierenwinkeltje of grooming salon te vinden, maar het zijn vooral hondjes van het formaat Chihuahua en Shih Tzu waar ze hier mee lopen. Die moeten over het algemeen niets van grote honden hebben. Onze buren hebben ook twee van die keffertjes. Dinkel wordt gek van ze.
Maar elke dag zie ik onze meid meer uit haar schulp kruipen. Ze is dol op mensen en kinderen en toen we zaterdag dan ook naar het 'grote' park liepen genoot ze volop.

En wij ook. Ondanks dat het die ochtend geregend had en nog niet zo heel veel Paulistas zich met die 'kou' buiten waagden kun je hieronder zien waarom wij zo van Brazilië houden. Wat een sfeertje. Altijd is er wel te doen, overal hoor je muziek en maakt men plezier. (filmpje is ingekort want anders paste het niet op dit blog)

 

Zondag hebben we ook met Dinkel gewandeld naar het wat kleinere hondenpark en hebben we nog wat gerommeld in huis. Rob nam s' middags een Uber richting het vliegveld en is voor 5 dagen naar Amerika. Morgen is hij weer thuis.

Ik heb me deze week absoluut niet verveeld en heb zeker niet stil gezeten. Maar daarover meer in een volgende blog. 

Ate proxima.

NB: voor vergroting klik op de foto's of op full screen voor de video.