De toerist uithangen

Nog ruim 2 dagen en dan gaat ons bezoek alweer naar huis. Time flies when your having fun. Dan zijn ze hier 3 weken op vakantie geweest. Wij hebben het spreekwoord 'bezoek en vis blijven maar 3 dagen fris' eigenhandig aangepast naar 3 WEKEN fris haha.

Zoals eerder geschreven zijn we vorige week, toen Rob nog vrij was, verder gegaan met het verkennen van de (wijde) omgeving en hingen we o.a. de toerist uit in Holambra. Deze Braziliaanse gemeente komt voort uit een Nederlandse nederzetting en houdt in september (begin van de lente hier) altijd een bloemententoonstelling op een groot evenemententerrein, de Expoflora. En daarvoor had ik kaartjes gekocht. We plakten er gelijk 2 dagen aan vast en verbleven in het parque hotel Villa de Holanda. Op donderdag verkenden wij dit 'Nederlandse' dorp en op vrijdag bezochten wij dus het bloemenfestijn. Verder liet de zon zich van haar goede kant zien en kon ons bezoek eindelijk eens hun badkleding uit de koffer halen. Ff relaxen bij het zwembad van het hotel.

En omdat foto's altijd meer zeggen, hieronder een kleine weergave van de belachelijk vele foto's die wij gemaakt hebben:

Tja, wat zullen we ervan zeggen. Het was super toeristisch maar ergens toch ook wel heeeel leuk.
's Avonds aten we bij een  euh, "authentiek" Nederlandse restaurant en kocht ik daar bij hun bakker nog een pakje speculaasjes. Helaas, ze smaakten toch niet zoals wij gewend zijn. Gelukkig waren de echte Hollandse speculaasjes en (roomboter) stroopwafels al door mijn moeder uit Nederland meegenomen (samen met drop, pepermunt, hagelslag, satésaus en heel veel Indonesische kruiden).

Na deze dagen reden we zaterdagmiddag vanuit Holambra via een omweg richting de hondenkennel om Dinkel op te halen. Maar voordat we haar weer meenamen hebben we daar eerst nog met de eigenaren van het pension gezellig gebarbecued. Wat zitten Ricardo en Wanadis toch op een prachtige locatie, zo'n geweldige plek voor honden. Ik was verbaasd dat Dinkel nog mee terug naar huis wilde met ons :-)

Terug in Sao Paulo besloten we de volgende dag met het prachtige weer te gaan wandelen in 'ons' Ibirapuera Park. Hier waren mijn ouders en Michou nog niet geweest. Maar poeh wat een mensenmassa. Normaliter is het er al druk in het weekend maar nu bleek dat er de Pao de Açúcar marathon (& family run) gehouden werd. Ons bezoek viel wel met hun neus in de boter qua gezelligheid en levendigheid. 

Afgelopen week moest manlief weer werken. Wij wilden graag nog meer van de stad Sao Paulo zien. De keuze viel daarom op een rondrit met de hop on hop off bus, Linha circular turismo. We besloten vanaf het beginpunt in te stappen en namen een Uber naar Placa da Republica in het centrum. Daar stapten we in de dubbeldekker bus en hadden een goed uitzicht vanaf het bovendek.  Zo kregen wij een goed beeld van de stad. Een leuk uitje. Uiteraard werd er die dag ook nog koffiegedronken en uitgebreid geluncht.

De volgende dagen verlopen volgens het zelfde stramien. We lunchen o.a. uitgebreid in de tuin van Casa das Rosas, ontbijten aan de bar bij mijn lokale bakker en de dag erna nog een keertje bij mijn favoriete koffietent. Ook wandelen mijn vader en ik (en de hond) nog een keer naar het grote park. Kijken of er doordeweeks, als het rustiger is, betere foto's gemaakt kunnen worden. We kijken daar ook even bij het Bienal paviljoen waar op dat moment de tentoonstelling 'Afinidades Afertivas' plaatsvindt en werpen een blik naar binnen bij het Ibirapuera auditorium. Beide gebouwen zijn ontworpen door de bekende Braziliaanse architect Oscar Niemeyer.

Op de terugweg worden we overvallen door een korte maar zeer hevige onweersbui. Drijfnat komen we weer thuis en daar blijkt dat mijn moeder wat lekkers van de bakker voor ons klaar heeft staan. Mmmm.

Morgen gaan we dan nog een keer met z'n allen feijoada eten, een authentiek Braziliaanse bonengerecht. 

En dan wordt het echt tijd dat de visite weer op huis aangaat want ik geloof niet dat er nog een kledingstuk is wat mij goed past. Dat wordt weer lijnen geblazen ;-)

(voor vergroting klik op de foto)

Ze zijn er

Daar zijn ze dan... ons bezoek is (sinds vorige week) gearriveerd in Sao Paulo.  Zo gezellig om m'n ouders en ons oudste kind hier te hebben.
Helaas werkte het weer de afgelopen dagen niet zo mee - er kwam net een koufrontje voorbij- maar het is niet anders. Het mocht de pret niet drukken. Al is het leuker als je lekker bij het zwembad kan gaan liggen.

De eerste dagen stonden in het teken van acclimatiseren, bijpraten, de jetlag wegwerken en de omgeving bij ons appartement verkennen. Michou wilde vooral knuffelen met Dinkel en was blij haar vriendinnetje weer te zien. De hond was ook blij met alle visite en de extra aandacht. Helaas kreeg ze ook weer diarree en moesten we van de week terug naar de dierenarts. De antibiotica sloeg gelukkig aan.

Verder hadden Rob en ik nog een afspraak bij Detran, de Braziliaanse variant van de RWD, voor het aanvragen van ons locale rijbewijs. Uiteraard liepen we (lees: ik) weer tegen een flink staaltje bureaucratie aan. Want na de hele ochtend daar doorgebracht te hebben bleek ik nog niet verder te kunnen met de aanvraag. Op mijn NL rijbewijs staat namelijk zowel mijn meisjes- als gehuwde naam vermeld maar op mijn Braziliaanse RNE (ID card) alleen mijn meisjes naam. Dus die 2 kaarten komen niet overeen qua namen en dan kunnen ze niet, of beter gezegd willen ze niet, verder met het omzetten van het rijbewijs. Men wil eerst een bewijs dat ik inderdaad getrouwd ben. Dat je überhaupt eerst uitentreuren bent doorgelicht en allerlei gelegaliseerde documenten heb moeten aanleveren om te bewijzen dat je bent wie je zegt dat je bent alvorens je van de Braziliaanse overheid een RNE kaart krijgt maakt voor een ander departement van diezelfde overheid dus niet uit. En dat ik mijn originele NL-se paspoort met beiden namen EN mijn echtgenoot in levende lijve bij me had was ook niet voldoende. Dus nu moet eerst onze huwelijksakte vertaald gaan worden voordat ik verder kan. Rob's aanvraag is gelukkig wel goedgekeurd en hij heeft direct de medische en psychologische keuring doorlopen. Zijn Braziliaanse rijbewijs volgt nu z.s.m..

Deze week heeft Rob vrij genomen zodat we wat gezamenlijk kunnen doen. We begonnen dit afgelopen weekend met een tripje naar de kust. Hier had ik in die diervriendelijke pousada 2 kamers geboekt. Dinkel mocht dus gezellig mee. Altijd zijn er andere vriendjes daar. Deze keer hadden gasten zelfs een hangbuikzwijn als huisdier meegenomen. Moet toch niet gekker worden.

Zoals gezegd viel het weer tegen maar het was gelukkig droog en prima weer voor sightseeing en een road tripje. Gezellig geluncht in historisch centrum van Sao Sebastião en  's avonds gegeten aan het strand van Maresias. De volgende avond organiseerden wij zelf een BBQ op de pousada. Michou en Rob zijn nog samen nog gaan hiken en verder hebben we lekker gerelaxt. 's maandags reden we weer op ons gemak terug naar huis.

Gisteren is Dinkel weer opgehaald door de hondenkennel zodat wij onze handen vrij hebben. 
We zijn dan ook met de metro een middagje cultuur gaan snuiven in het centrum (Se) en de (Japanse) Aziatische wijk Liberdade.  

En eindelijk liet de zon zich weer van haar uitbundige kant zien en hebben we zomerse temperaturen. Vandaag hebben we de Botanische tuin van Sao Paulo bezocht en morgen trekken we een paar dagen het binnenland van de staat Sao Paulo in en bezoeken wij o.a. de 'Nederlandse kolonie' Holambra.

   

Het zijn de kleine dingen......

Vorige week vrijdag,  na terugkomst van ons weekje weg, hadden wij een najaarsborrel van de Nederlandse vereniging Sao Paulo. De kou is vertrokken, de vakanties zijn achter de rug dus werd het weer tijd voor een gezellig samenzijn zo stond er op de uitnodiging.

Nadat we eerst traditiegetrouw sushi gingen eten bij onze vaste Japanner namen we daarna een Uber richting het Banana cafe alwaar de Nederlandse goegemeente zich had verzameld op het terras. Het bier (een Nederlandse brouwerij sponsorde de boel?) vloeide aardig maar wij gingen toch voor het Braziliaanse nationale drankje.
Ik drink normaliter weinig tot geen alcohol maar een enkele cocktail krijg ik wel weg en daar behoort de caipirinha (met veel suiker ;-) zeker bij .
Het werd, na eerst even de kat uit de boom gekeken te hebben, erg gezellig en we deden dan ook als laatsten het licht uit (letterlijk want het terras ging sluiten en we werden zo in het donker gezet). Ik was blij dat het de volgende dag weekend was en we dus konden uitslapen.

Dat de scholen weer begonnen zijn en het expat wereldje weer in full swing draait merk je aan de vele activiteiten die door de diverse internationale clubs georganiseerd worden. De afgelopen maand waren er dan ook koffieochtenden, lunches, monthly meetings en 'breakfast at' gepland maar ik kon (en wil ook) niet overal aan deelnemen. Naast dit soort events zijn er ook nog diverse interest groups zoals bookclub, wandelgroep of  er wordt gezamenlijk gesport. Ik vind het leuk om andere gelijkgestemden te ontmoeten maar wil ook graag opgaan in de locale cultuur. Afijn, ik melde mij aan voor een lunch van de International New Comers Club (INC) bij een leuk Japans restaurant en een koffieochtend die georganiseerd werd via de FB groep Expat Ladies Club Sao Paulo.

Deze laatste werd gehouden in een leuk koffietentje/bakery en er was een gezellige groep dames bijeen gekomen. En ik was blij eindelijk eens een andere empty-nester tegen te komen. Iemand in dezelfde levensfase als ik. Want de meeste expat vrouwen die ik nu steeds ontmoet zijn toch wel een stukje jonger dan ik. Zij werken of hebben vaak nog (kleine) kinderen in schoolgaande leeftijd. Dus hun (sociale) leven draait vooral om die kinderen en om de internationale school. Logisch, daar was ik vroeger ook altijd actief.
Maar ik merk dat ik dat leventje nu wel ontgroeid ben en er ook niet meer op zit te wachten. Veel activiteiten worden gepland rondom de schooltijden en dat is begrijpelijk. Maar ik heb er geen zin in om al om kwart over 8  te gaan wandelen omdat de kinderen dan net naar school zijn gebracht. Ik hoef na al die jaren eindelijk eens niet op de klok te kijken en vroeg op te staan. Zelfs Dinkel heeft zich al aan mijn ritme aangepast :-0

Afijn, ik raakte daar ook in gesprek met een vrij jonge meid die hier naar toe was gekomen voor het werk van haar vriend en die maar moeilijk kon wennen. Ze miste haar vrienden en vooral haar baan, vond de mensen hier zo onaardig en Sao Paulo maar een vieze, rommelige stad.
Nou moet ik inderdaad zeggen dat een wereldstad zoals Sao Paulo zeker niet te vergelijken valt met onze vorige Braziliaanse woonplaats Curitiba. Het heeft inderdaad veel oude, slecht onderhouden en smerige gebouwen, er zijn hier veel zwervers, er ligt meer afval op straat en het is absoluut druk en lawaaierig. Maar het leeft hier ook en SP heeft wel degelijk een bruisende en mooie kant. Je moet er doorheen kunnen kijken en vooral ervoor open staan. Ik vind de Brazilianen juist aardige mensen, zeker als je probeert de taal te spreken, en als ik met de hond loop vallen mij altijd kleine, maar mooie dingen op.

Zo hebben bewoners bij mij op de hoek gezellig wat planten in potten om een saaie lantaarnpaal geplaatst. En deze worden keurig onderhouden en ze krijgen trouw iedere dag water. Ergens anders is een boom versierd. Misschien om een hele treurige reden maar elke keer zit er weer een vrolijk gebreid kleurtje bij.

De straten in de wijk waar wij wonen lopen nogal stijl. En inderdaad de ene stoep is keurig onderhouden terwijl je bij de volgende straat je nek breekt over losliggende tegels of scheuren in het beton. Maar er wordt netjes geveegd en als ik daar met de hond loop worden we herkend en vrolijk gedag gezegd. Bij een kapper om de hoek voeren ze dagelijks de vogels waardoor het er nu een verzamelplaats is van gevleugelde vrienden met hun vrolijke gekwetter. En bij de bakker krijg ik steeds van alles te proeven..... Zoals ik al zei je moet het moois in alles willen zien.

Ja, het is hier druk met auto's. Wat wil je in zo'n megastad. Bij de rondweg achter ons huis staat er elke dag in de spits een behoorlijke file. Maar toen wij van de week 's avonds met de hond liepen was het 'opeens' rustig op de weg, geen auto te zien. Qua geluid was het niet zo rustig want er kwam een oorverdovend kabaal vandaan. Wij op onderzoek en wat bleek; fietsers van Sao Paulo hadden zich verzameld en blokkeerden deze doorgaande weg om te protesteren tegen de onveilige positie van tweewielers op de openbare weg. Er is te weinig respect voor de kwetsbare fietser. Automobilisten krijgen te veel ruimte en de locale overheid doet  (nog) te weinig voor de Sampa bikers. Dus protest. Al fietsend, fluitend, bellend en filmend bezetten de betogende fietsers de snelweg. Hiermee de automobilisten duidelijk makend hoe irritant het is als je niet de ruimte krijgt. Een demonstrante legde ons dit allemaal uit en toen ze begreep dat wij uit Nederland kwamen, HET fietsland ter wereld, ontstond er een geanimeerd gesprek. Absoluut, hele vriendelijke mensen die Brazilianen.

Bij ons Japanse restaurantje krijg je altijd een koffiesnoepje bij de rekening gepresenteerd. Toen we er een keer maar eentje kregen, en ik deze snel voor manlief z'n neus wegkaapte, moest de ober lachen. Ik legde uit dat ik ze zo lekker vind maar ze niet kan vinden in de supermarkt en soms alleen los kan kopen bij de bakker maar dat ze dan in verhouding erg duur zijn. Klopt, zei hij, want zij kopen ze in bulk bij de groothandel. Afijn, hij haalde er nog eentje voor Rob en toen we afgerekend hadden en wij naar buiten wilden lopen werd ik ff apart genomen en moest ik mijn handen uitsteken. Er werd een hele zooi koffiesnoepjes ingelegd. Voor thuis werd erbij gezegd. Zo aardig. En elke keer als we nu komen eten en gaan afrekenen liggen er extra snoepjes voor mij bij de rekening. Natuurlijk draagt de fooi die we geven hieraan bij maar het gaat mij toch om de intentie en het vriendelijke gebaar.

Afijn, ik vertelde haar geniet van de kleine dingen en gebruik het expat netwerk om contacten op te doen. Leer de taal, vind een (nieuwe) hobby,  ga vrijwilligers werk doen, zoek inderdaad een baan of ga weer studeren. Je hebt nu de tijd. Zie het als een mogelijkheid tot zelfontplooiing en dompel je vooral onder in de Braziliaanse cultuur.
Ook adviseerde ik haar om lid te worden van Internations. Die hebben vooral networking events. Ik zelf ben niet meer zo van het opklimmen op de sociale ladder en/of carrière gericht bezig zijn maar ik weet die club behoorlijk actief is in Sao Paulo.

Ik omarm in elk geval weer dit buitenlandse avontuur. Voel me bevoorrecht en geniet volop. Nog een paar dagen en dan komen ons oudste kind en mijn ouders.
Zoals eerder geschreven, life is good.

Divertir-se!